Εγκλήματα του Μέλλοντος

Αν στην εφιαλτική κατακλείδα του «Videodrome», της πιο οραματικής μα και τόσο προφητικής ταινίας του Κρόνενμπεργκ από το 1983, ο Τζέιμς Γουντς διακήρυττε τον ερχομό της «νέας σάρκας» μαζί με τον ταυτόχρονο δικό του αφανισμό, περίπου σαράντα χρόνια μετά ο Βίγκο Μόρτενσεν εμφανίζεται στο «Crimes of the Future» κουβαλώντας μέσα του τις συνέπειες και τους ανεξέλεγκτους μετασχηματισμούς αυτής της σάρκας. 

Σε ένα αδιευκρίνιστο χρονικά μέλλον όπου το ανθρώπινο σώμα μεταλλάσσεται  γοργά προς άγνωστες μορφές και κατευθύνσεις, ο πόνος έχει μειωθεί δραματικά και η πρόκλησή του γίνεται επίτηδες για να εξυπηρετήσει συχνά σκοπούς ψυχαγωγικούς και θεαματικούς, ο Μόρτενσεν μας συστήνεται ως ένας άτυπος γκουρού του αυτοακρωτηριασμού: ένας underground καλλιτέχνης που χρησιμοποιεί τον εαυτό του ως αιμάτινο έργο τέχνης για λογαριασμό μιας σειράς από μακάβρια δρώμενα τα οποία μοιράζεται με την σύντροφό του (Λεά Σεϊντού). 

Ενώπιον κοινού εκείνος εκθέτει το παράδοξο εσωτερικό του σώματός του στο οποίο καινούργια όργανα κάνουν κάθε λίγο την εμφάνισή τους. Κι εκείνη αναλαμβάνει με μικρές χειρουργικές επεμβάσεις να τα αφαιρέσει. Οι ανορθόδοξες παραστάσεις του ζεύγους συγκεντρώνουν κάποια στιγμή την προσοχή δυο γραφειοκρατών (Ντον ΜακΚέλαρ και Κρίστεν Στιούαρτ), αλλά κι ενός μυστηριώδους άντρα (Σκοτ Σπίντμαν) ο οποίος θέλει να πείσει τους δυο καλλιτέχνες να πραγματοποιήσουν δημοσίως ανατομία στο μεταλλαγμένο σώμα του νεκρού γιού του.

Η ταινία κατοικεί σε μια πραγματικότητα όπου η εισχώρηση ενός χειρουργικού εργαλείου στο δέρμα είναι ικανή να προκαλέσει μεγαλύτερη διέγερση κι από την ίδια την ερωτική διείσδυση

Φέροντας περισσότερο στο μυαλό το «Crash» και τον τρόπο που μια χούφτα ανθρώπων επανεφεύρισκαν τη σεξουαλικότητά τους, μέσα από τη σαγήνη που τους προκαλούσε η εμπειρία και το θέαμα των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων, το «Crimes of the Future» κατοικεί σε μια πραγματικότητα εξίσου κλινική και αποστειρωμένη συναισθηματικά όπου η σύζευξη τεχνολογίας και φύσης μετατρέπει σταδιακά σε συνθετικό οτιδήποτε είναι οργανικό και όπου η εισχώρηση ενός χειρουργικού εργαλείου στο δέρμα είναι ικανή να προκαλέσει μεγαλύτερη διέγερση κι από την ίδια την ερωτική διείσδυση.  

Σε ανοιχτή επικοινωνία με το μέχρι τώρα έργο του, ο Κρόνενμπεργκ υπογράφει την πιο αναλογική και ξεγυμνωμένη στα απαραίτητα δημιουργία του, ίσως και την πιο ελλειπτική. Φιλμάρει τα πάντα υπό ένα διαρκές λυκόφως, μια ατελείωτη νύχτα της ανθρωπότητας, με μια σκελετική πλοκή που ανακυκλώνει παλιότερες ιδέες και μεταβολίζει οτιδήποτε νοσηρό και γκροτέσκο με σκοπούς ψύχραιμους και όχι για την επίτευξη κάποιου εύκολου σοκ.

Οι ελάχιστοι άνθρωποι που εμφανίζονται στην ταινία στέκουν σαν σκιές μέσα στα σκοτάδια, σε σκηνικά που μοιάζουν με κατακόμβες, σε μια σχεδόν έρημη πόλη που μοιάζει με ανάμνηση του πολιτισμού που κάποτε υπήρξε. Κι ανάμεσά τους, η μαυροντυμένη φιγούρα του Βίγκο Μόρτενσεν γλιστρά σαν θανατερή σιλουέτα, σαν ανοιχτό τραύμα που αιμορραγεί, ένας σχεδόν ρομαντικός ήρωας  που αντιμετωπίζει την απώλεια του σώματός του για την αναζήτηση της ψυχής του και που αδειάζει μεταφορικά και κυριολεκτικά τα σωθικά του εμπρός στα μάτια των άλλων, σαν το σκληρό έκθεμα-θύμα της προηγμένης νέας εποχής. 

Όπως ο Τζέιμς Γουντς στο φινάλε του «Videodrome», όπως ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ στη «Μύγα» και ο Τζουντ Λο με την Τζένιφερ Τζέισον Λι στο «eXistenZ», όπως όλοι σχεδόν οι ήρωες στο σινεμά του Καναδού σκηνοθέτη που τυχοδιωκτικά και με άγνοια κινδύνου πειραματίστηκαν με τα όρια και τις σκοτεινές πιθανότητες που υπόσχονταν οι εκάστοτε νέες τεχνολογίες, έτσι και η πορεία του Μόρτενσεν γίνεται μια ακόμη δραματική υποσημείωση στο διαρκές κεφάλαιο της ανθρώπινης εξέλιξης. Όμως τι προδίδει το ύστατο βλέμμα που μας απευθύνει ο πρωταγωνιστής στο φινάλε; Την αποδοχή του οριστικού τέλους για ό,τι ορίζαμε μέχρι τώρα ως ανθρώπινο; Ή την υπόσχεση μιας νέας αρχής;