Μαύρα Γυαλιά

Για θρυλικές περιπτώσεις όπως αυτή του Ντάριο Αρτζέντο, η επιστροφή με ταινία μετά από μία δεκαετία - και έναν όχι ακριβώς αλησμόνητο τρισδιάστατο «Δράκουλα» (2012) - θα αποτελεί πάντα κινηματογραφικό αξιοσημείωτο. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα στο πανί μένει αδικαίωτο, όπως συνήθως συμβαίνει με τον Ιταλό βετεράνο δημιουργό εδώ και δεκαετίες.

Το ίδιο ισχύει και εδώ, με τα «Μαύρα Γυαλιά», που έκαναν πρεμιέρα στο περασμένο Φεστιβάλ Βερολίνου εκτός συναγωνισμού, να αποτελούν ακόμα μία όχι ξεχωριστή προσθήκη στο παρακμάζων ύστερο σκέλος της φιλμογραφίας του. Παρότι μπορεί να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές σε εκείνους τους αθεράπευτα ρομαντικούς και ερωτευμένους με την πορεία και τις μεγάλες στιγμές του μάστορα του giallo.

Τα «Μαύρα Γυαλιά» προσπαθούν να βρουν μια διασκεδαστική ισορροπία ανάμεσα στο παιχνιδιάρικα γλαφυρό και το τελετουργικά μακάβριο

Η επανεμφάνιση του Αρτζέντο λοιπόν είναι ένα κλασικό b-movie τοποθετημένο σε μια καλοκαιρινή Ρώμη, με μία σεξεργάτρια (η Ιλένια Παστορέλι στο ρόλο) η οποία τυφλώνεται κατά την επίθεση ενός μανιακού δολοφόνου σε ένα νεαρό αγόρι από την Κίνα. Με την κοπέλα και το πιτσιρίκι να συμμαχούν στο κυνήγι του μακελάρη, τα «Μαύρα Γυαλιά» προσπαθούν, συγκινητικά σχεδόν αλλά στην πράξη άδεια από καλές ιδέες, να βρουν μια διασκεδαστική ισορροπία ανάμεσα στο παιχνιδιάρικα γλαφυρό και το τελετουργικά μακάβριο, συνταγή που ήταν κάποτε το φόρτε του Ιταλού δημιουργού, όταν και άφησε εποχή με τίτλους σαν τα «Βαθύ Κόκκινο», «Tenebrae» και «Suspiria».

Όχι ακριβώς η ένοχη απόλαυση που δειλά προσδοκούσαμε, η αιματοβαμμένη ιστορία εκδίκησης που ξεδιπλώνει εδώ ο 82χρονος Αρτζέντο είναι ένα exploitation παλαιάς κοπής, από αυτά που σιγά σιγά χάνονται, αφαιρουμένων των όποιων remake βέβαια που διατηρούν σε ανακύκλωση την άλλοτε ισχυρή συλλογική τους μνήμη. Τα «Μαύρα Γυαλιά» του είναι η αλήθεια πως δε λυπούνται τους ανοιγμένους λαιμούς, τα μαχαιρώματα και τα ουρλιαχτά με το ανάλογο synth μουσικό υπόβαθρο, ενώ ρίχνουν στο διάβα των πρωταγωνιστών κάθε πιθανή και απίθανη ιδέα - από εκλείψεις ηλίου και νερόφιδα μέχρι άγρια σκυλιά. Και πάλι όμως, όλα εδώ θυμίζουν μια συνθήκη που δεν ξεφεύγει από τη λογική του τιμής ένεκεν, όπως ισχύει και με τη σύντομη εμφάνιση της Άζια Αρτζέντο στην ταινία.