Eternals

Το νέο κεφάλαιο του MCU, η 25η περιπέτεια του πιο εμπορικού κινηματογραφικού franchise όλων των εποχών, είναι ταυτόχρονα και η πιο φιλόδοξη κίνηση του παραγωγού Κέβιν Φάιγκι. Σε αντιστοιχία με τους εξωγήινους «Eternals» που έχουν αποστολή να προστατεύουν την ανθρωπότητα από τους μοχθηρούς Παράταιρους (Deviants), η εξω-μαρβελική Κλόι Τζάο των ανεξάρτητων φεστιβαλικών τίτλων και του ιστορικού, οσκαρικού θριάμβου («Nomadland»), καλείται να φιλτράρει το ψηφιακό MCU με το νατουραλιστικό της ύφος και το ανθρωποκεντρικό της βλέμμα. Δυστυχώς, όμως, η ταλαντούχα (και πολυαγαπημένη μας στις Νύχτες Πρεμιέρας) σκηνοθέτις, παίζει σε άγνωστο τερέν.

Σε μία τεράστια κλίμακα χώρου και χρόνου, οι «Eternals» συστήνουν μεμιάς 10(!) νέους χαρακτήρες στο κινηματογραφικό αφήγημα της Marvel, δύσκολο καθήκον στο οποίο η Τζάο ανταπεξέρχεται επιλέγοντας ένα διαφυλετικό καστ με ξεχωριστή εμφάνιση και εμπορική αναγνώριση. Φανταστείτε πως για τους πρώτους «Εκδικητές» χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια από το «Iron Man» του Τζον Φαβρό και πέντε διαφορετικές ταινίες. 

Αυτό που μένει, και είναι άξιο αναφοράς, είναι η καλοπροαίρετη, καθαρή πίστη της Τζάο στον άνθρωπο και στην ομορφιά του περιβάλλοντος

Η Τζέμα Τσαν («Τρελά Πλούσιοι») είναι η συμπονετική, φιλάνθρωπη Κίρκη, η βασική ηρωίδα του ensemble και «καρδιά» της ταινίας, η Σάλμα Χάγιεκ και η Αντζελίνα Τζολί (σε έναν υποστηρικτικό, σχετικά ελάσσονα ρόλο, αναντίστοιχο του star power της) δίνουν έξτρα βαρύτητα δημοφιλίας και το reunion Ρίτσαρντ Μάντεν - Κιτ Χάρινγκτον του «Game of Thrones», διασκεδάζει, στη σύντομη διάρκειά του, τις εντυπώσεις. Η απροσδόκητη επιλογή των Κουμάιλ Ναντζιάνι («The Big Sick»), Μπράιαν Ταϊρί Χένρι («Αν η Οδός Μπιλ μπορούσε να Μιλήσει»), Μπάρι Κέογκαν («Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού»), Ντον Λι («Το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών») και της κωφής ηθοποιού, Λόρεν Ρίντλοφ («The Walking Dead»), συμπληρώνει με τάση διαφορετικότητας το καστ και αποτελεί τολμηρή, όσο και απαραίτητη (ειδικά για το Marvel μεγαθήριο που έχει δεδομένο κοινό και μπορεί να σταθεί ως πρότυπο) επίκαιρη κίνηση. 

Η πολυσυλλεκτική ομάδα, όμως, σαν άλλη δυσλειτουργική οικογένεια, αποδεικνύεται και πυρηνικό πρόβλημα της ταινίας. Στα μετρήσιμα 157 λεπτά της, έχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς μία περιπέτεια επικής σκοπιάς μεν, περιορισμένων διαπροσωπικών σχέσεων δε. Μέχρι να γνωρίσουμε καλύτερα τους δέκα Eternals, με κατ’ εξακολούθηση flashbacks που καταντούν μονότονα, το θεμελιώδες στοιχείο κάθε περιπέτειας, η δράση, θυσιάζεται. Αν εξαιρέσεις τον πρόλογο, η πρώτη μεγάλη σκηνή δράσης τοποθετείται κάπου στην μέση της ταινίας (θυμηθείτε τα 160 λεπτά της και κάντε τα μαθηματικά). Αναπόφευκτα, στη ροή του σεναρίου, το ζευγάρι των Τζέμα Τσαν και Ρίτσαρντ Μάντεν (Κίρκη και Ίκαρις) προβιβάζεται και οι υπόλοιποι/-ες μένουν ως δορυφόροι προκαλώντας ρωγμές στις καλές προθέσεις του κάστινγκ. Ο Ναντζιάνι αναμενόμενα (ή μήπως στερεοτυπικά;) είναι υπεύθυνος για τον κωμικό τόνο (spoiler alert και απουσιάζει κάπως άβολα από την τελική μάχη τέλος spoiler), ο Μπάρι Κέογκαν επαναλαμβάνει τη μανιέρα του οργισμένου εφήβου και ο χαρακτήρας της Λόρεν Ρίντλοφ επανεμφανίζεται με μεγάλη καθυστέρηση. Επίσης, παρά την εμφανή φυσιολατρία της Τζάο και παρότι το υλικό προσφέρεται (οι Eternals βρίσκονται στον πλανήτη μας 7000 χρόνια και έχουν γίνει μάρτυρες της Ιστορίας της ανθρωπότητας), οι φυσικοί χώροι των γυρισμάτων μοιάζουν τόσο ομοιογενείς, είτε πρόκειται για την αρχαία Βαβυλώνα, είτε για τη Νότια Ντακότα.

Αυτό που μένει, και είναι άξιο αναφοράς, είναι η καλοπροαίρετη, καθαρή πίστη της Τζάο στον άνθρωπο και στην ομορφιά του περιβάλλοντος. Κάτι που έχει μόνιμη θέση στην ουμανιστική φιλμογραφία της. Η Κίρκη σαν άλλη Φερν του «Nomadland» θέλει να κοινωνήσει συμπόνια, το τοπίο σαν άλλος ενδογενής καταλύτης του «The Rider» είναι το διακύβευμα που τίθεται σε κίνδυνο, η αγωνία μιας ζωής έξω από την δεδομένη κοινότητα (όπως η Νύμφη που δεν μπορεί να μεγαλώσει) είναι κοντά στα «Τραγούδια που μου Εμαθαν τα Αδέρφια μου».

Η Τζάο κάνει σαφή την διάθεσή της να δώσει προσωπικό στίγμα ήδη από την εισαγωγή της ταινίας. Το «Time» των Pink Floyd, οι ακομπλεξάριστες ποπ αναφορές σε Μπάτμαν και Σούπερμαν της DC, το σινεφίλ μπόλιασμα από Κιούμπρικ (ένα κινητό τηλέφωνο φωτογραφίζει το πρώτο εργαλείο της ανθρωπότητας) ή Μάλικ (η επεξηγηματική σκηνή του ουράνιου σχεδίου), η πρώτη καλοδεχούμενη απεικόνιση γκέι οικογένειας, καθώς και η πρώτη σκηνή σεξ στο MCU που εξανθρωπίζει το αρχέτυπο του υπερήρωα, είναι εκτιμητέα βήματα προς τα εμπρός. Κρίμα όμως που η πλοκή, οι αδιάφοροι ψηφιακοί ανταγωνιστές, η ασυνέπεια στους κώδικες του είδους και η μεγάλη διάρκεια αποτελούν εντονότερα βήματα προς τα πίσω.