Πέντε Νύχτες στου Φρέντι

Βασισμένη στην ομότιτλη σειρά βιντεοπαιχνιδιών τρόμου με τους εκατομμύρια ορκισμένους φαν και ένα διαχρονικό cult status, το «Πέντε Νύχτες στου Φρέντι» αποτελεί μια ακόμη τρανή απόδειξη των προσδοκιών (μεγάλο λάθος) που έχουμε οι απανταχού gamers (και όχι μόνο), ότι θα μπορέσει επιτέλους ένα παιχνίδι να σταθεί επάξια στη μεγάλη οθόνη. Φευ.

Ο Μάικ (Χάτσερσον) μεγαλώνει μόνος τη μικρή του αδελφή Άμπι (Σμιντ), κάνοντας δουλειές του ποδαριού, που όμως αδυνατεί να κρατήσει περισσότερο από λίγους μήνες. Το πρόβλημα είναι πως ο Μάικ υποφέρει καθημερινά από τις αναμνήσεις αρπαγής και εξαφάνισης του μικρότερου αδελφού του χρόνια πριν, γεγονός που πολλές φορές τον οδηγεί σε πλήρη απώλεια της επαφής του με την πραγματικότητα. Με τον κίνδυνο η επιμέλεια της Άμπι να περάσει στα χέρια μιας στερεοτυπικά κακιασμένης θείας, ο Μάικ θα αναλάβει χρέη νυχτοφύλακα στην πιτσαρία του Φάζι Φάζμπεαρ, όμως υπολογίζει χωρίς τον «ξενοδόχο» ή πιο συγκεκριμένα χωρίς ένα τσούρμο μηχανικές μασκότ που ζωντανεύουν το βράδυ και διψούν για αίμα και εκδίκηση.

Η αποστολή της σκηνοθέτιδας Έμα Τάμι να δώσει κινηματογραφική σάρκα και οστά (no pun intended) στο όραμα (;) του δημιουργού του παιχνιδιού Σκοτ Κόθον, δε στέφεται και με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία, αφού το αποτέλεσμα καταλήγει κάτω του μετρίου τόσο σε επίπεδο σεναρίου, όσο και αφηγηματικής συνοχής. Η ταινία περιμένει από τους θεατές να δείξουν μεγάλη κατανόηση για τις υπαρκτές και τεράστιες τρύπες στην πλοκή, κάτι που μοιάζει οριακά ανέντιμο ακόμα και για τους σκληροπυρηνικούς γνώστες του franchise που θα τρέξουν στις αίθουσες έτσι κι αλλιώς. Σε περίπτωση που επιλέξεις να αγνοήσεις όλες τις σεναριακές απιθανότητες (προσοχή, οι εν λόγω απιθανότητες αφορούν σε ατυχείς επιλογές της κινηματογραφικής προσαρμογής και όχι του ίδιου του «απίθανου» σύμπαντος του Φρέντι), μένεις απλά με ένα διόλου πρωτότυπο και εντελώς αναποφάσιστο υλικό ως προς την κατεύθυνση που θέλει να πάρει.

Δεδομένου του φρικαλέου παρασκηνίου πάνω στο οποίο χτίζεται η δράση, το φιλμ της Τάμι μετριάζει όσο γίνεται τη συνθήκη του gore, όσο τουλάχιστον του επιτρέπει η αιματοβαμμένη φήμη του ίδιου του παιχνιδιού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρόκειται για μια ταινία με έντονες δόσεις τρόμου. Ακόμα και έτσι όμως, ξέροντας δηλαδή τι να περιμένεις σε επίπεδο εικονογραφίας (ο Φάζι και η παρέα του είναι σαφώς βγαλμένοι από τους χειρότερους παιδικούς μας εφιάλτες) δεν γίνεται να παραδεχτείς πως πρόκειται για μια καλή ταινία, έστω και στα πλαίσια του lore το οποίο εξυπηρετεί. Το δε σενάριο αγκομαχά τόσο στο επίπεδο του μετατραυματικού δράματος, όσο και σε εκείνο του υπερφυσικού τρόμου, με αποτέλεσμα να καταλήγει τελικά σε ένα μπασταρδεμένο, φιλμικό υβρίδιο που παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά σοβαρά ως προς το τι είναι.

Είναι σίγουρο πως οι πιστοί gamers του Φρέντι θα δουν την ταινία (και πολύ καλά θα κάνουν), όμως ας κρατάνε μικρό καλάθι, αλλά και το ύψος των προσδοκιών τους χαμηλό. Για τους ακόμα πιο ταγμένους φαν οι συγκρίσεις με την ταινία του Νίκολας Κέιτζ «Willy’s Wonderland» που προηγείται κατά δυο χρόνια, είναι αναπόφευκτες. Παρά το γεγονός πως και εκείνη μοιράζεται εξαιρετικά πολλά, κοινά στοιχεία με τούτη εδώ - ένας τύπος αναλαμβάνει χρέη επιστάτη σε έναν παρατημένο παιδότοπο γεμάτο μηχανικές κούκλες - η απενοχοποιημένη παρουσία του Κέιτζ την καθιστά ξεκάθαρο crowd-pleaser. Εδώ, το πραγματικά νοσηρό αρχικό υλικό παραμένει ακριβώς αυτό: νοσηρό, περίεργο και δίχως ίχνος «διασκεδαστικού» τρόμου.