Το Φως του Διαβόλου

Στο πεδίο διαφόρων κινηματογραφικών δαιμονίων και εξορκισμών, οι ευχάριστες εκπλήξεις παραμένουν ελάχιστες, αντιστρόφως ανάλογες της πληθώρας τίτλων σχετικής θεματολογίας. Για κάθε «Εξορκιστή» του Φρίντκιν, κάθε «Conjuring» ή κάποιες σποραδικές δυνατές στιγμές σε περιπτώσεις σαν τον «Εξορκισμό της Έμιλι Ρόουζ» (θυμάστε τη σκηνή που ο φίλος της δαιμονισμένης τη βρίσκει κόκκαλο δίπλα στο κρεβάτι;), υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα όπως το «Lost Souls», το «The Rite» και το «The Devil Inside» που είναι για το πυρ το εξώτερο.

Στο ερώτημα τι έχει να προσφέρει με «Το Φως του Διαβόλου» ο σκηνοθέτης του «The Last Exorcism», Ντάνιελ Σταμ, η απάντηση είναι χρήσιμα συμπεράσματα πάνω στα mainstream όρια του είδους. Μακριά από την α λα «The Blair Witch Project» λογική της προηγούμενης ταινίας του με την οποία αν μη τι άλλο δοκίμασε να παρουσιάσει τη γνώριμη συνταγή σε διαφορετικό φορμά, το τελευταίο του εγχείρημα στον μεταφυσικό τρόμο μοιάζει έτοιμο για τα καζάνια που βράζουν τα χειρότερα φιλμ που υποσχέθηκαν ψευδώς μια συναρπαστική μάχη ανάμεσα στον Λόγο του Θεού και τον Διάβολο.

Άπειρα είναι τα λάθη στο «Φως του Διαβόλου» («Prey for the Devil» ο επίσημος τίτλος, με το κοινό να είναι η πραγματική βορά εδώ στην κολασμένη κινηματογραφική βαρεμάρα). Προσπερνώντας την kinky λεπτομέρεια η Τζάκλιν Μπάιερς να πρωταγωνιστεί ως καλόγρια με βαμμένο πλατινέ μαλλί, η ηρωίδα της, αδελφή Αν, πιστεύει ότι το κάλεσμά της είναι να γίνει η πρώτη γυναίκα εξορκιστής. Για το σκοπό αυτό, μπαίνει σε μια ασυνήθιστα hightech σχολή εξορκισμών (ο Κόλιν Σάλμον παίζει τον ιερωμένο μέντορά της), την οποία η Καθολική Εκκλησία άνοιξε σε απάντηση της παγκόσμιας αύξησης ανάλογων φαινομένων.

Το μόνο καινό δαιμόνιο που κομίζει το φιλμ του Σταμ με τη γυναίκα εξορκίστρια λειτουργεί σαν αφηγηματικό πυροτέχνημα, πίσω από το οποίο θα δοκιμάσουν να κρυφτούν διάφορες ανορθογραφίες

Στα έγκατα της σχολής μελετώνται απόρρητες περιπτώσεις δαιμονισμών που δεν πήγαν πολύ καλά και στα υψίστης ασφαλείας κελιά της κουράρονται δαιμονισμένοι. Η νεαρή καλόγρια αποκτά αρκετά εύκολα πρόσβαση πρώτα στις διαλέξεις και εν συνεχεία στις πρακτικές εξορκισμών, όμως σε συνάφεια με τα παιδικά της τραύματα και την οδυνηρή εμπειρία μιας κακοποιητικής μητέρας, προκύπτει σταδιακά το αίνιγμα αν το κάλεσμά της προέρχεται από τον Θεό ή τον Διάβολο.

Το μόνο καινό δαιμόνιο που κομίζει το φιλμ του Σταμ με τη γυναίκα εξορκίστρια λειτουργεί σαν αφηγηματικό πυροτέχνημα, πίσω από το οποίο θα δοκιμάσουν να κρυφτούν διάφορες ανορθογραφίες. Σαν τις μπανάλ αναφορές στο εμβληματικότερο φιλμ του είδους (κάποια στιγμή, το βασικό σατανιασμένο κοριτσάκι της ιστορίας είναι φτυστή η Λίντα Μπλερ), κακοχρονισμένα τρομάγματα δίχως μέριμνα στο χτίσιμο, ένα άδοξο πέρασμα της Βιρτζίνια Μάντσεν, το προαναφερθέν αίνιγμα περί του αν η ηρωίδα είναι εν αγνοία της όργανο του Εωσφόρου που πάντως καμία διαφορά δεν κάνει στο φινάλε, καθώς επίσης σεναριακές τρύπες, ανοιχτές σαν τις στοές της μεγάλης των εξορκιστών σχολής.

Οφείλουμε να σημειώσουμε πάντως κάπου εδώ μια μάλλον διασκεδαστική παρατήρηση. Ακολουθώντας λίγο πιο αποστασιοποιημένα την πορεία της αδελφής Αν, το «Φως του Διαβόλου» μοιάζει με αστυνομικό, με την ηρωίδα να λειτουργεί σαν ατίθασος ντετέκτιβ που παρακάμπτει τους κανόνες, υποπίπτει στο λάθος, παραδίδει σταυρό και κομποσκοίνι (αντί για όπλο και σήμα) στους ανωτέρους της, μόνο και μόνο για να δικαιωθούν στο τέλος το χάρισμα και οι αντισυμβατικές πρακτικές της. Και με αυτή τη σκέψη εξαγνίσαμε κάτι από τη χαμένη μιάμιση ώρα μιας ταινίας που, βάσει του φινάλε της, προσευχόμαστε να μην έχει σίκουελ.