Ο Αήττητος

Μερικές ταινίες είναι υπεράνω κριτικής. Είναι φτιαγμένες για ένα κοινό που στα ένδοξα χρόνια της βιντεοκασέτας ρωτούσε τον υπάλληλο τι καινούριο έχει έρθει και έφευγε με πέντε κασέτες κάτω από τη δεξιά μασχάλη και άλλες πέντε κάτω από την αριστερή.  Έχουν γεννηθεί στο πλαίσιο ενός παράλληλου, απίθανου κυκλώματος παραγωγής με στόχο να πωληθούν στις παράλληλες αγορές των μεγάλων φεστιβάλ και να προβληθούν στη συνέχεια σε VOD, έχοντας ως δέλεαρ και δυο, τρία ονόματα στο καστ, για τα οποία ελπίζεις να βρέθηκαν εκεί λόγω εργασιομανίας, μα ταυτόχρονα ανησυχείς μήπως κάποιος τους εκβιάζει κι αναρωτιέσαι σε ποια διακρατική υπηρεσία αστυνόμευσης πρέπει να απευθυνθείς.

 Ο «Αήτηττος» είναι ένα πυγμαχικό δράμα που κλέβει τόσο ξεδιάντροπα από άλλες, καλύτερες ταινίες, ώστε στο φινάλε του, που κοπιάρει το «Warrior», το σάουντρακ ακούγεται να πατάει στην παρτιτούρα τoυ «About Today» των National, όπως αυτό ακούγεται στην ταινία του Γκάβιν Ο’ Κόνορ– ίσως να χρησιμοποιήθηκε ως temp μουσική στην κόπια εργασίας. Πέρα από την εμφανή ένδεια της παραγωγής, στα πρώτα του λεπτά δεν θα καταλάβαινες ότι κάτι πάει (πολύ) στραβά, καθώς υπάρχει ένα υποτυπώδες κινηματογραφικό στυλ, έστω κι αν αυτό μεταφράζεται π.χ. σε μια τύπου go-pro κινηματογράφηση της πυγμαχίας ή σε μια γαλακτώδη όψη της ψηφιακής φωτογραφίας που παραπέμπει σε φίλτρο του instagram. Σε αυτή την εισαγωγή ο Ράσελ Κρόου εκτελεί χρέη παππού του νεαρού ήρωα που, επηρεασμένος από αυτόν, έμελλε μεγαλώνοντας να γίνει ο θρυλικός για τους βρετανούς φαν του αθλήματος Τζεμ Μπέλτσερ, ένας πυγμάχος των αρχών του 19^ου αιώνα, πoυ έγινε πρωταθλητής Αγγλίας στα είκοσι του χρόνια – πορτρέτο του θα βρεις και στην Εθνική Πινακοθήκη στο Λονδίνο.

Ο Μπέλτσερ ήταν, σύμφωνα με τους ιστορικούς, ένας πολύ ευχάριστος άνθρωπος, η ψυχή της παρέας, με ένα δομικό στοιχείο του αγωνιστικό του προφίλ τα αστεία που έλεγε στους αντιπάλους του μέσα στον αγώνα, άλλοτε για να τους αποπροσανατολίσει, άλλοτε για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Ο ηθοποιός που τον υποδύεται στην ταινία, ο Ματ Χούκινγκς, ούτε την αύρα μιας τέτοιας ευφορικής προσωπικότητας έχει, ούτε την στόφα του πρωταγωνιστή, ούτε την φάτσα, ούτε καν το στοιχειώδες ερμηνευτικό ένστικτο για να δώσει έστω κι ένα ίχνος εσωτερικότητας στον ήρωα, από τη στιγμή που τον υποδύεται σαν έναν αχικά συνεσταλμένο και καλόψυχο παλαιστή που ακολουθεί μια πορεία αλά «Ρόκι» και αποπροσανατολίζεται από τη φήμη, για να ταπεινωθεί από τη ζωή και να επιστρέψει ωριμότερος. Μετά διαβάζεις ότι ο πρωταγωνιστής έχει γράψει και το σενάριο και ο παραλληλισμός με την εποποιία του Ρόκι αποκτά και μια εξωφιλμική διάσταση. Ε, και στη συνέχεια διαπιστώνεις ότι ο Χούκινγκς είναι και ο ιθύνων νους της εταιρείας παραγωγής πίσω από την ταινία και αρχίζουν να βγάζουν νόημα πολλά πράγματα.

Μακάρι το πρόβλημα της ταινίας να ήταν μόνο το έλλειμμα πρωταγωνιστή, άλλωστε μέρος του καλύπτεται από τον προπονητή που υποδύεται με ευσυνειδησία ο Ρέι Γουίνστον, ένας από τους γνωστούς ηθοποιούς που με κάποιον τρόπο βρέθηκαν στο καστ της ταινίας. Αυτός και ο Ράσελ Κρόου βγαίνουν αλώβητοι, οι Μάρτον Τσόκας, Στίβεν Μπέρκοφ και Τζόντι Μέι όχι και τόσο. Θα προτιμούσαμε να μην επεκταθούμε περισσότερο στην κριτική μας. Με πυγμαχικούς όρους, θα ήταν σαν να χτυπάς κάποιον ενώ βρίσκεται κάτω, κάτι που ακόμα και στους άγριους αγωνιστικούς καιρούς του Τζεμ Μπέλτσερ ήταν ανεπίτρεπτο.