The Bl4ck B4chelor

Πέντε φίλοι ξανασυναντιούνται κι αποφασίζουν να βάλουν χαβανέζικα πουκάμισα για να ταξιδέψουν μέχρι τη Μάνη. Εκεί ένας εξ αυτών υποτίθεται πως θα ζητήσει τη (συνεπιβαίνουσα) μνηστή του σε γάμο. Μια ξαφνική καταιγίδα κι ένας Λατίνος ιερέας που μιλάει σπαστά ελληνικά, τους οδηγούν σε ένα μυστηριώδη πύργο, ο οποίος φαίνεται να κατοικείται από την post-Ζευγολατιό εκδοχή της οικογένειας Άνταμς. Η μακάβρια νύχτα που ακολουθεί θα αποτελεί στον αιώνα τον άπαντα ένα βαθύ μελάνωμα στο σώμα του εγχώριου εμπορικού κινηματογράφου, καθώς ακόμη και για τα δικά του αλγεινά μέτρα και σταθμά, η περίπτωση του τέταρτου «Bachelor» αποτελεί ιστορικό χαμηλό.

Πνευματικό, καλλιτεχνικό και ηθικό ναδίρ για κάθε κινηματογραφική έννοια, αυτής του σεναρίου προεξέχουσας. Επίσης για τα απανταχού στοκ εικόνας και ήχου, και δη για όσα φιλοδοξούσαν όταν μεγαλώσουν να γίνουν σποτάκι σε escape room. Το «Bl4ck B4chelor» είναι βουτηγμένο στην αισθητική του πρόχειρου και προκατασκευασμένου. Μέσα σε 80 περίπου λεπτά καταφέρνει να χωρέσει εκατοντάδες; χιλιάδες; εκατομμύρια; έχει σημασία;;; horror αναφορές, τραγούδια και λοιπές στιγμές της βαριά λαϊκής κουλτούρας, με την ελπίδα να περάσει για σουρεάλ μεταμοντέρνα κωμωδία τρόμου για τις μάζες. Παράλληλα επιστρατεύει τον αυτοσαρκασμό και την αυτοαναφορά για να δικαιολογήσει μια αυτιστική ροπή προς την αυτοϊκανοποίηση. Και για να τα λέμε όλα, το ότι είναι τόσο επιτηδευμένα κακό θα μπορούσε να είναι ένα μικρό κάτι. Δεν μιλάμε όμως για μια άσκηση στο κακό γούστο, αλλά, ευγενικά να το θέσουμε, για μια άνευ προηγουμένου διερεύνηση στα όρια της χυδαιότητας. Μια κακή φαρσοκωμωδία εν πλήρει συνειδήσει, που θα έκανε τα σκετσάκια στο «Άρπα Κόλλα» του Περάκη να κοκκινήσουν από ντροπή. Μια κακή δικαιολογία για τοποθέτηση προϊόντων με συγχωροχάρτι το ότι οι «συντελεστές πέρασαν καλά κι αυτό βγαίνει παραέξω», που αναμένεται να εξαργυρώσει την τηλεοπτική της αναγνωρισιμότητα με αρκετές χιλιάδες εισιτήρια (και μπράβο της).

Το χιούμορ ας το κρίνουν οι πολλοί λοιπόν, γιατί εμείς αδυνατούμε να χωνέψουμε ότι 20 και βάλε χρόνια ακούσαμε να επαναλαμβάνονται αυτούσια αστεία από τη διαφήμιση για το 090 του Κώστα Τσάκωνα. Δεν είναι να γελάει πάντως κανείς. Στο τέλος, πλάι στην ύστατη ειρωνεία του τραγουδιού των τίτλων, μένουν αναπάντητα αμέτρητα πως και γιατί. Μαζί και μια γλυκιά νοσταλγία για τον κόσμο όπως τον άφησες μιάμιση ώρα πριν, όταν ανυποψίαστος, δεν είχες ακόμη θρονιαστεί σε ένα κάθισμα με θέα τη βαρβαρότητα.