The Monkey

Με τόσα θανατικά που δοκιμάζουν τον νόμο των πιθανοτήτων, όλοι έχουμε σκεφτεί κάποτε ότι εκείνος που ορίζει πότε και πώς θα σταματήσουμε δεν είναι μια παντογνώστρια και πανταχού παρούσα οντότητα, αλλά μια μαϊμού που παίζει κύμβαλα. Αυτό πρέπει να σκεφτόταν κι ο Στίβεν Κινγκ όταν έγραφε το «Monkey», αυτή την πικρή πεποίθηση υιοθετεί κι ο Οζ Πέρκινς, μεταφέροντας στον κινηματογράφο το διήγημα, αλλάζοντας στο μεταξύ τα κύμβαλα με ταμπούρλο, επειδή η Ντίσνεϊ κατοχύρωσε αυτή την εικόνα στο «Toy Story 3» - τι άλλο θα ακούσουμε.

Ανεξαρτήτως της γνώμης σου για τις πρώτες ταινίες του Πέρκινς – η δική μας δεν είναι η καλύτερη- αναγνωρίζεις ότι πρόκειται για σκηνοθέτη «διάθεσης»: υπαγορεύει τον τόνο από την αρχή και τον διατηρεί άνευ ταλαντώσεων και ρωγμών μέχρι τέλους. Με το «Longlegs» αποφάσισε να δώσει αρχή, μέση και τέλος (και μια υποψία περιεχομένου) στο όραμά του, φλερτάροντας αφηγηματικότητα παραδοσιακού τύπου. E, στο «Monkey» προσπαθεί να επανασυστηθεί ως αφηγητής, μια τέχνη που δεν έχει κατακτήσει εντελώς ακόμα – και φαίνεται. Αλλάζει κι ο τόνος εδώ, είναι ένας τόνος χοντρά –όχι απαραίτητα χοντροκομμένα- κωμικός, απολύτως ταιριαστός όταν κινείται σε συχνότητα κοενική, άστοχος όταν θέλει να μεταδώσει τη θλίψη και τον θρήνο αυτών που μένουν. Ναι, σε περίπτωση που δεν έγινε σαφές, λείπει η τονική ενότητα που διέπει την υπόλοιπη φιλμογραφία του.

Συλλαμβάνει, όμως, το σαρδόνιο χιούμορ του Στίβεν Κινγκ, ενδεχομένως καλύτερα από κάθε άλλη ταινία που το επιχείρησε στο παρελθόν, μένοντας ταυτόχρονα δέσμιος των μανιχαϊστικών εμμονών του συγγραφέα – εδώ έχουμε τον καλό αδερφό και τον κακό αδερφό. Σίγουρα χρειαζόταν πρωταγωνιστής μεγαλύτερης κωμικής επιδεξιότητας και πιο παλαβής ενέργειας από τον Θίο Τζέιμς για να τους ενσαρκώσει. Η σύντομη εμφάνιση του Άνταμ Σκοτ στην εισαγωγή βάζει ψηλότερα τον πήχη για τον ανερχόμενο ηθοποιό, ωστόσο η κωλοπαιδίστικη όψη του κάπως ισοφαρίζει την όποια έλλειψη. Στο κάτω κάτω της γραφής μικρή σημασία έχει. Η έμφαση δίνεται στα ευρηματικά φονικά, στην επιθυμία μας να γελάσουμε με τον θάνατο και να τον επιδοκιμάσουμε. Όσο πιο εξωφρενικός, τόσο μεγαλύτερες και οι επευφημίες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το punchline του αστείου είναι πάντα σε βάρος μας, όπως μάς υπενθυμίζει κι ο Πέρκινς με την σαρκαστική κατακλείδα του.