Ντάντε Φερέτι: Γενέθλια για τον μαγικό σκηνογράφο του Παζολίνι, του Φελίνι, του Σκορσέζε

Αφανής δημοσιογραφικά, ολοφάνερη όμως στην πραγματικότητα του κινηματογραφικού θεάματος, η σκηνογραφία έπρεπε να κουβεντιάζεται πολύ περισσότερο στην συμμετοχή της στην πραγμάτωση μιας ταινίας. Κι ο 81χρονος σήμερα Ντάντε Φερέτι είναι από τους ζωντανούς θρύλους.

Σκηνογραφία είναι αυτό που λέει η λέξη, η οπτική επένδυση του στούντιο, το ντεκόρ, στην πραγματικότητα κάθε τεχνητό πράγμα που βλέπεις μέσα στο πλάνο είναι δουλειά του σκηνογράφου. Σε συνεργασία με το ρεπεράζ, το ψάξιμο δηλαδή καταλλήλων φυσικών τοποθεσιών που θα εκτυλιχθούν οι σκηνές, ο σκηνογράφος είναι σε στενή συνεργασία με τον σκηνοθέτη, τον διευθυντή φωτογραφίας και τον ενδυματολόγο για την παρουσίαση της εικόνας που θα συμβάλλει οπτικά στην αφήγηση της ιστορίας και στην ψυχολογική εμβάθυνση των χαρακτήρων.

Υπάρχουν θρυλικοί σκηνογράφοι, όπως οι Χανς Ντράιερ, Σέντρικ Γκίμπονς και Άντον Γκροτ (υπεύθυνοι αντίστοιχα του look των ταινιών των Paramount, MGM και Warner αντίστοιχα επί σειρά δεκαετιών της κλασσικής εποχής), ο Κεν Άνταμ πίσω από την σκηνογραφία των Μποντ μέχρι το τέλος του '70 και του «Dr. Strangelove» ή του «Μπάρι Λίντον» και ο Χένρι Μπάμστεντ («Ο Άνθρωπος που Ήξερε Πολλά», «Vertigo», «Unforgiven», «Cape Fear»).

Ο Ντάντε Φερέτι ανήκει επίσης στους θρύλους. Ξεκινώντας στην Ιταλία από την «Μήδεια» του Παζολίνι και μια σειρά συνεργασιών μαζί του, εν συνεχεία σκηνογράφος του Φελίνι στην «Πρόβα Ορχήστρας», στο «Και το Πλοίο Φεύγει», το «Τζίντζερ και Φρεντ», την «Πόλη των Γυναικών», σκηνογράφος των περισσότερων βασικών Ιταλών δημιουργών (Πέτρι, Φερέρι, Κομεντσίνι), για να συχνάσει στο ευρωπαϊκό στερέωμα με το «Όνομα του Ρόδου» του Ανό (το μεγαλύτερο σετ που στήθηκε ποτέ στην Ευρώπη από την «Κλεοπάτρα» κι έπειτα!) ή τον «Άμλετ» του Τζεφιρέλι, μέχρι να τον κλέψει το Χόλιγουντ και, ειδικότερα, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα που τον ήθελε να του σκηνογραφήσει τον «Δράκουλα». Και ποιος δεν θυμάται την σκηνογραφία του «Δράκουλα», την εναρκτήρια σεκάνς με τον Εσταυρωμένο, τον Πύργο καθαυτόν, το σπίτι της Λούσι, τον κήπο του καλού και του κακού...

Από εκεί κι έπειτα οι διαδοχές των σκηνογραφιών του είναι αξιωματικής σημασίας στο αμερικανικό σινεμά. «Τα Χρόνια της Αθωότητας», «Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα», «Καζίνο», ο περισσότερος Σκορσέζε έκτοτε, αλλά και το «Cold Mountain» του Μινγκέλα, η «Μαύρη Ντάλια» του ντε Πάλμα, ο «Σουίνι Τοντ» του Τιμ Μπέρτον, η «Σταχτοπούτα» του Μπράνα.

Ο Φερέτι έφερε ξεχωριστή όψη σε σινεμά που ορίζει μιας mainstream εποχή του σινεμά της Δύσης, δεν είναι εύκολος συνεργάτης κυρίως στο ότι δεν είναι γρήγορος όπως κάποιοι σκηνοθέτες επιθυμούν, εξού και ο αριθμός των εργασιών του στα τελευταία 25-30 χρόνια σπάνια υπερβαίνει την μια δουλειά τον χρόνο. Έχει 10 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μία μάλιστα είναι και για τα κοστουμια του «Kundun» και τρία βραβεία («Aviator», «Σουίνι Τοντ» και «Hugo»).

Να είναι γερός, έχουμε να τον «δούμε» από το «Silence» του Μάρτιν Σκορσέζε, ευελπιστούμε σε συνέχεια.