O Elvis στο σινεμά: 10+1 στιγμές δόξας (και παρακμής) του Βασιλιά (photos)

Καθώς το «Elvis» του Μπαζ Λούρμαν έρχεται και στις ελληνικές αίθουσες, γυρίζουμε το ρολόι πίσω σε μια εποχή που αξιοποίησε, εκμεταλλεύθηκε και τελικά στράγγισε το μεγαλύτερο ποπ είδωλο του 20ού αιώνα.

Η σχέση του Έλβις Πρίσλεϊ με το σινεμά ήταν μια σχέση αντιθέτων: Επιθυμίας και απογοήτευσης, επιτυχίας και παρακμής, ονείρων και διαψεύσεων. Ο ίδιος είχε δεδομένο όνειρο να ακολουθήσει τα χνάρια των μεγάλων Μεθοδικών εκείνης της εποχής, ιδίως του Μπράντο και του Ντιν. Στο κάτω-κάτω ήταν η λαμπερή ενσάρκωση αυτού που τρόπον τινά γέννησε ο Μπράντο με τον «Ατίθασο», ενώ χρονικά οι βίοι ήταν παράλληλοι με τον Τζέιμς Ντιν που όμως αναχώρησε νωρίτερα όλων.

Όπως όμως ενδεχομένως θα δούμε και στο biopic του Λούρμαν, ο δεσμός με το σινεμά ήταν η πρώτη ηχηρή αποτύπωση της σύγκρουσης του αστεριού με την βιομηχανία που τον καθιέρωνε. Παρότι ο Έλβις ήταν ολοκάθαρα ένας λαϊκός σταρ, ένα είδωλο αρχικά αμόλυντο από την επιρροή της βιομηχανίας, ο πόθος του να γίνει αξιόλογος δραματικός ηθοποιός και η μετάφραση από την βιομηχανία των επιλογών του κόσμου, αποφάσισαν γι΄ αυτόν.

Το αποτέλεσμα ήταν πως μετά από κάποιες αρχικές προσπάθειες, που αντικειμενικά στέκουν αξιοσημείωτα ως σήμερα, άρχισε να συντίθεται μια κινηματογραφική «συνταγή Έλβις», βλέπε ρομαντικές μουσικές κωμωδίες, που πολύ γρήγορά ενταφίασε κάθε καλλιτεχνικό όνειρο του Βασιλιά. Άλλωστε Βασιλιάς μπορεί να είναι στην καρδιά του κόσμου που τον άκουγε, όμως η χρηματοπιστωτική του πλευρά είναι μια ολότελα διαφορετική ιστορία, ολιγαρχικά ελεγχόμενη. Συνελόντι ειπείν, ο Έλβις έκανε κακές ταινίες. Κι έκανε πολλές κακές ταινίες, σοβαρά πολλές, σοβαρά κακές. Σταδιακά μάλιστα χανόταν και το μουσικό κριτήριο, μαζί με την παραγωγική βαρύτητα, ενώ και ο ίδιος, παρότι γενικώς επαγγελματίας, έδειχνε ολοφάνερα αποτραβηγμένος και κουρασμένος από την εξαντλητική κατάχρηση του ονόματός του.

Κι έτσι πάντως, δύο τινά: Το ένα είναι ότι όλες οι ταινίες του ήταν κερδοφόρες, «το μόνο σίγουρο πράγμα στο Χόλιγουντ σήμερα είναι οι ταινίες του», έλεγε ένας παραγωγός, και το άλλο ότι αν είσαι φαν του, όλες (σχεδόν, μερικές είναι δυσβάσταχτες) έχουν κάτι. Πάντοτε αυτό το «κάτι» είναι ο ίδιος ο Έλβις, μια παρουσία μπριόζικα κιτς, εύθυμα έγχρωμη, αβίαστα έναστρη, που στις καλύτερες στιγμές συνδυάζεται και με μια παραγωγική ποιότητα που ανέκαθεν είχε το major Χόλιγουντ.

Έκανε 31 ταινίες σε 13 χρόνια (!), με κάμποσες χρονιές να έχουν τρεις ταινίες στη σειρά (συζητώντας για αντοχή σταρ και συγκρίσεις με οποιονδήποτε έκτοτε…) και εμείς διαλέξαμε 11 από αυτές. «Κανονικά» θα έπρεπε να διαλέξουμε λιγότερες – τι κριτικοί θα θεωρηθούμε άλλωστε! – όμως όχι μόνο θα πάμε με 11, όχι μόνο θα αυτολογοκριθούμε που δεν βάζουμε και περισσότερες, αλλά προκλητικά δεν βάλουμε μόνο «καλές» αλλά και ορισμένες που αγαπάμε ιδιαίτερα (και μοναχικά). Διότι τι είναι το σινεμά αν όχι σχέση και υπόθεση πολύ προσωπική;