15:00
16/7

Άρχεται η συνεδρίασις! 12 δικαστικά δράματα αναζητούν ετυμηγορία

Με αφορμή την επανέκδοση των «Δώδεκα Ενόρκων» του Σίντνεϊ Λουμέτ, αναδιφούμε την ιστορία των δικαστικών δραμάτων στο σινεμά και διαλέγουμε τις ταινίες που αξίζει να επισκεφθεί κανείς.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

«Οργισμένος Γίγαντας» (1936) του Φριτς Λανγκ

Η πρώτη αμερικανική ταινία του Φριτς Λανγκ είναι ένα δριμύ κατηγορώ σε μια ασθένεια που ανέκαθεν υπέσκαπτε νομιμότητα και δικαιοσύνη στον μάταιο τούτο ανθρώπινο κόσμο. Ο μαινόμενος όχλος, η αυτοδικία της μάζας, το λιντσάρισμα σαν μέθοδος της τρέλλας ενός κόσμου που μεταθέτει τις αδυναμίες του σε ψευδαισθήσεις εξουσίας. Εκπληκτικό, ουσιαστικό και αναγκαίο με μια μαινόμενη ερμηνεία από τον Σπένσερ Τρέισι.

«Μάρτυς Κατηγορίας» (1957) του Μπίλι Γουάιλντερ

Αγκάθα Κρίστι, Μπίλι Γουάιλντερ, Τσαρλς Λότον, Μάρλεν Ντίτριχ και Τάιρον Πάουερ είναι υλικά ευτυχίας, ο δεύτερος το στήνει ρυθμικά και επιδέξια, εκπλήξεις και ένα από τα θαυμάσια twist της ιστορίας του σινεμά, ένα δικαστικό θρίλερ που τιμήθηκε με έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ και παραμένει αξέχαστο δείγμα της ψυχαγωγικης εντέλειας του σκηνοθέτη του.

«Οι Δώδεκα Ένορκοι» (1957) του Σίντνεϊ Λιουμέτ

Τα λόγια έρχονται δεύτερα για την αφορμή του αφιερώματος, κινηματογραφικό ντεμπούτο του Λουμέτ και οπωσδήποτε αγαπημένη ταινία από στρατιές σινεφίλ - που παραδόξως για μια σπάνια φορά δεν ενοχλούνται από το ασπρόμαυρο «παλιό» φιλμ, Ύψιστη ηθικολογία και θα έλεγες πολιτειακής εμβέλειας εγκυρότητα, σινεμά που φτιάχνει καλύτερους ανθρώπους. Υπάρχουν διασκευές στα επόμενα χρόνια, εκ των οποίων αυτή του Μιχάλκοφ είναι μια πέρα για πέρα αξιομνημόνευτη. Τρεις οσκαρικές υποψηφιότητες.

«Compulsion» (1959) του Ρίτσαρντ Φλάισερ

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία των εγκληματιών της δεκαετίας του '20 Λίοπολντ και Λεμπ, στην οποία βασίζεται και η «Θηλειά» του Χίτσκοκ, η ταινία του Φλάισερ κερδίζει στο διεστραμμένο ντουέτο πρωταγωνιστών της (ειδική μνεία στην συγκρατημένης υστερίας εμφάνιση του Ντιν Στόκγουελ), στην δεσποτική παρουσία ενός μειλίχιου Γουέλς και στην τελική σεκάνς του δικαστηρίου που ο τελευταίος κάνει μια παραδειγματικά λιτή ερμηνευτική σάρωση αγορεύοντας κατά της θανατικής ποινής. Βραβεία ερμηνείας στις Κάννες εκείνης της χρονιάς και για τους τρεις πρωταγωνιστές, γερή σεναριακή δομή και περιρρέουσα ατμόσφαιρα ηθικής απώλειας που μένει στο δέρμα σου και πολύ μετά το τέλος της ταινίας.