14:12
19/12

Ανασκόπηση 2018: Τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς

«Phantom Thread» του Πολ Τόμας Άντερσον, μουσική: Τζόνι Γκρίνγουντ

Ας ξεκινήσουμε με μία παραδοχή: τα soundtracks του Τζόνι Γκρίνγκουντ των Radiohead για τις ταινίες του Πολ Τόμας Άντερσον είναι αριστουργήματα. Μετά από αυτό ας συμπληρώσουμε πως ο νεο-γοτθικός, ρομαντικός οίστρος και η μελωδική λιτότητα με την οποία συνόδευσε ο Γκρίνγουντ την ταινία, ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία για την Ακαδημία ώστε να της δώσει ένα (πανάξιο) Όσκαρ Μουσικής. Τελικά το βραβείο πήγε στον Ντεσπλά για τη «Μορφή του Νερού», αντί αυτής της βαρύτονης συνδιαλλαγής με την παράδοση των Μπερλιόζ, Σούμπερτ και Φορέ. Πάνος Γκένας

«First Man» του Νταμιέν Τσαζέλ, μουσική: Τζάστιν Χέργουϊτζ

Ο Τσαζέλ δίνει έμφαση στις μουσικές των έργων του και στο πρόσωπο του Χέργουϊτζ έχει βρει έναν ολοκληρωμένο συνθέτη που εδώ αποδεικνύει την «παλαιά» κοπή του στην ενορχήστρωση αλλά και την εννόηση της σημασίας τους μουσικού θέματος σε μια ταινία. Σ’ ένα Χόλιγουντ που εδώ και χρόνια όχι μόνο διαλύει την έννοια του μοτίβου αλλά υποβαθμίζει την μουσική μιας ταινίας σε βαστάζο (ενίοτε θορυβωδών) εικόνων, ο Τσαζέλ δίνει στον Χέργουϊτζ πρώτη καρέκλα. Κι αυτός ανταποδίδει όχι μόνο με ορθή συναισθηματικά υπόκρουση αλλά στην σκηνή της εκτόξευσης απογειώνει και μια σκηνή από την εξαιρετική σύλληψη στην αξέχαστη εκτέλεση. Ηλίας Δημόπουλος

«Call me by Your Name» του Λούκα Γκουαντανίνο, μουσική: Various

Aνάμεσα στην εφηβική ανεμελιά και το δράμα του ερωτικού πόθου, το «Να με Φωνάζεις με τ’ Όνομά σου» βρήκε κατάλληλο εξομολογητή ένα soundtrack που πλημμυρίζει από τις συνθέσεις των Τζον Άνταμς, Ριουίτσι Σακαμότο, τα υπέροχα, τρυφερά τραγούδια του Sufjan Stevens και τους απροκάλυπτους ‘80s ύμνους «Love My Way» των The Psychedelic Furs και «Paris Latino» των Bandolero. Εύθυμο, τραγικό, ξεσηκωτικό, στοχαστικό όπως ένας εφηβικός έρωτας του θέρους. Πάνος Γκένας

«Ready Player One» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, μουσική: Άλαν Σιλβέστρι

Στα 68 του, ο ελαφρώς παρεξηγημένος βετεράνος Άλαν Σιλβέστρι, γίνεται ο μόλις τρίτος (μετά τον Κουίνσι Τζόουνς του «Πορφυρού Χρώματος» και τον χλιαρό Τόμας Νιούμαν της «Γέφυρας των Κατασκόπων») συνθέτης, μετά τον σταθερό Τζον Γουίλιαμς, που αναλαμβάνει ταινία του Σπίλμπεργκ. Αλλά ήταν από καιρό έτοιμος και χρισμένος. Συμφωνικός, σπουδαίος ενορχηστρωτής της παράδοσης Γουίλιαμς και με εκτενή εμπειρία από τα μαγεμένα ‘80ς και την μετέπειτα θητεία του δίπλα στον Ζεμέκις, ο Σιλβέστρι παραδίδει ένα παιγνιώδες, τέλεια συνοδευτικό σάουντρακ, γεμάτο κλεισίματα ματιού στην ορχηστρική κουλτούρα που θέλει να αποθανατίσει αλλά και ηλεκτρονικές ρυθμικές παρεμβολές να παραπέμπουν στο gaming θέμα της ταινίας. Ηλίας Δημόπουλος

«Darkest Hour» του Τζο Ράιτ, μουσική: Ντάριο Μαριανέλι

Σε άλλη μία εξαιρετική συνεργασία σκηνοθέτη και μουσικού, ο Ντάριο Μαριανέλι που έχει ήδη ένα Όσκαρ Μουσικής για ταινία του Ράιτ («Εξιλέωση) και έχει παραδώσει λαμπρές παρτιτούρες στα «Περηφάνια και Προκατάληψη», «Άννα Καρένινα» (αμφότερα υποψήφια στην Ακαδημία), υπογραμμίζει με κατάλληλο συμφωνικό στόμφο, αλλά και διακριτικά πιανιστικά σόλο (από τον Ισλανδό βιρτουόζο Βίκινγκουρ Όλαφσον) την αγωνία, τη δυναμική, αλλά και την ευφυΐα του Ουίνστον Τσώρτσιλ. Ειδικά το κομμάτι «Winston and George» είναι ένα υπόδειγμα αφηγηματικής συνέπειας. Πάνος Γκένας

«A Star is Born» του Μπράντλεϊ Κούπερ, μουσική: Various

Η ταινία που θα πάρει το όσκαρ τραγουδιού μπαίνει στις σελίδες μας περισσότερο γι’ αυτά παρά για τις αδιάφορες μουσικές της γέφυρες. Από μια πλευρά ένα «Evergreen» όπως στο ριμέικ που τούτο εδώ αντλεί δεν υπάρχει, υπάρχει όμως μια στρατιά τραγουδιών της Lady Gaga (και κάποιων του Κούπερ) που περνούν με άνεση τον μέσο όρο, με το «Shallow» να είναι το περιώνυμο, το «I’ll Never Love Again» να παίζει στη χώρα του «I Will Always Love You» από την εποχή του «Bodyguard» (το «Αστέρι» είναι όμως καλύτερο έργο, οπότε παίρνει έναν πόντο και το τραγούδι) κι εμείς να κρατάμε εκείνο το ωραίο folk σπρινγκστινικό ψιθυριστό που τραγουδά ο ίδιος ο Κούπερ. Maybe it’s time, λοιπόν… Ηλίας Δημόπουλος

«Mandy» του Πάνος Κοσμάτος, μουσική: Γιόχαν Γιόχανσον

Ο Γιόχαν Γιόχανσον, ο πρωτοπόρος μουσικός πίσω από τα σάουντρακ των «Η Θεωρία των Πάντων», «Άφιξη», «Sicario», βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα και υποψήφιος για δυο Όσκαρ, έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2018. Από τα τρία ξεχωριστά έργα του για τη φετινή κινηματογραφική χρονιά, κοντοστεκόμαστε στο μεγαλειώδες ηχητικό περιβάλλον του «Mandy», έναν synthesizer-ύμνο στο DIY και απόδειξη πως η γραφή του Γιόχανσον διαπερνούσε με ευκολία τον κλασικισμό, τα ηχητικά πειράματα και τις drone καταβάσεις (ενδεικτικά οι άλλες δυο φετινές δουλειές του ήταν τα «Mary Magdalene» και «The Mercy»). Κρίμα που έμελλε τόσο νωρίς να μιλάμε για 'κείνον στον αόριστο. Πάνος Γκένας

«Cold War» του Πάβελ Παβλικόφσκι, μουσική: Various

Όπως και στο «Ένα Αστέρι Γεννιέται». Αλλά καλύτερα. Ο Παβλικόφσκι βλέπεις φτιάχνει ταινίες με μουσική, για μουσική. Εννοεί πόσο το σινεμά είναι μουσική, της κρατά έναν δραματουργικό ρόλο, οι σκηνές του στήνονται για να επενδυθούν από αυτήν και να λειτουργήσουν οδηγημένες στην ατμοσφαιρική τελειότητα. Εδώ από την παραδοσιακή πολωνική μουσική, περνάμε στις σταλινική υμνωδία (που ξεχνάς τα υπόλοιπα και ακούς τι τέλεια είναι) για να φτάσουμε στα standards της αμερικάνικης τραγουδοποιίας (Γκέρσουϊν, Πόρτερ) να ορκιστούμε σε ορισμένους διάσπαρτους ρομαντισμούς (Σοπέν), ενόσω η Τζοάνα Κούλιγκ θα τραγουδά ακόμα ωραιότερα απ’ όσο πρωταγωνιστεί και ο πιανίστας Μαρσίν Μασέτσκι θα σιγοντάρει το ατμοσφαιρικό μελωδικό ντελίριο του Παβλικόφσκι. Ίσως το ωραιότερο, μη πρωτότυπο, σάουντρακ της χρονιάς. Ηλίας Δημόπουλος

«Black Panther» του Ράιαν Κούγκλερ, μουσική: Various και Λούντβικ Γκόρανσον

Στο μπλοκμπάστερ της χρονιάς, ο Σουηδός Λούντβικ Γκόρανσον κατάφερε να συνδέσει την αφρικανική ρυθμολογία με τον συμφωνικό ήχο για να παραδώσει μαζί με το «Dr. Strange» του Τζιακίνο το πιο αξιομνημόνευτο score της Marvel, ενώ ο Kendrick Lamar επιμελήθηκε ένα soundtrack τραγουδιών που επανέφερε το είδος στα charts και δικαίως. Με τα «All the Stars» και «Pray for Me» στο repeat, του ευχόμαστε να κάνει την έκπληξη στα φετινά βραβεία υπερσκελίζοντας το «Shallows». Πάνος Γκένας

«Kursk» του Τόμας Βίντερμπεργκ, μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλά

Όπως συνηθίζει ο πολυγραφότατος Γάλλος συνθέτης, έτσι και φέτος παρέδωσε κάμποσες επενδύσεις, μεταξύ των οποίων και την «Μορφή του Νερού» του ντελ Τόρο, τα «Sisters Brothers» του Οντιάρ και «Operation Finale» του Βάιτζ (που ακόμα δεν είδαμε στη χώρα μας) και βέβαια το «Νησί των Σκύλων» του Άντερσον. Από όλα τους διαλέγουμε όμως το ελαφρώς άσημο μπροστά στους συναγωνιστές του «Kursk», στο οποίο ο Ντεσπλά φέρνει την ενορχηστρωτική του μαεστρία στη σύλληψη μιας παγωμένης Σοβιετίας, ζεσταίνει το κρύο με τη ρώσικη ψυχή (φέρνοντας στο νου λίγο από τον «Μπέντζαμιν Μπάτον» του) και φτιάχνει κι ένα από τα καλύτερα θέματα που έχει παραδώσει στην ήδη μαραθώνια καριέρα του. Ηλίας Δημόπουλος

Δυστυχώς το score του «Kursk» δεν είναι ακόμα διαθέσιμο, αλλά για να μη σας λείψει ο Ντεσπλά πατήστε play στο «Isle of Dogs»!

«BlackKklansman» του Σπάικ Λι, μουσική: Τέρενς Μπλάνσαρντ

Αναφορές στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», μουσικές συγκλίσεις της τζαζ με τη φανκ, ηλεκτρικές κιθάρες και έγχορδα, δραματικά μέρη που δίνουν άμεση πάσα στην ένταση της περιπέτειας και ο μόνιμος συνεργάτης του Σπάικ Λι, ο συνθέτης Τέρενς Μπλάνσαρντ, σε ένα ιδανικό score για το «BlackKklansman» που θα τον φέρει εκτός απροόπτου στην πεντάδα των φετινών Όσκαρ. He did the right thing! Πάνος Γκένας

«Mountain» της Τζένιφερ Πίντομ, μουσική: Ρίτσαρντ Τονιέτι

Για ένα ντοκιμαντέρ πάνω δέος του Βουνού και της κατάκτησής του αλλά και για να τιμηθεί η σπονδή στον κίνδυνο που κάνει η δουλειά της, η Πίντομ απευθύνθηκε σ’ έναν από τους ευφυέστερους βιολιστές σήμερα, τον Ρίτσαρντ Τονιέτι, έναν Αυστραλό που είναι σχεδόν 30 χρόνια υπεύθυνος της Australian Chamber Orchestra. Η οποία και καλείται εδώ να ενώσει μια ταιριαστή επιλογή από Βιβάλντι και Πάαρτ μέχρι τις ορεινά στρυφνές και απόγεια θείες μελωδίες του ίδιου του Τονιέτι. Η παραδοσιακή έγχορδη ζεστασιά μπορεί κάποτε να γίνει απόκοσμη – και ο Τονιέτι διαλέγει συχνά το τσέλο για να δελεάσει τον πάγο, τη πέτρα και τους απόντες θεούς μιας ολύμπιας ταινίας. Ηλίας Δημόπουλος

«Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο, μουσική: Τομ Γιορκ

Πρώτο soundtrack για τον Τομ Γιορκ, οπότε ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, η μουσική του νέου «Suspiria» αποτελούσε είδηση. Ο Γιορκ, όπως έκανε και ο Γκουαντανίνο σχετικά με την ταινία του Αρτζέντο, αφήνει πίσω του την εμβληματική μουσική των Goblin για την πρωτότυπη ταινία και καταθέτει τη μελαγχολία ενός τραγουδιστικού βαλς («Suspirium»), ανατριχιαστικά έγχορδα και το χαρακτηριστικό του falsetto ως μία απόκοσμη φωνή σε ένα γυναικοκρατούμενο φιλμ. Ακόμα και εκείνοι που ρίχνουν στην πυρά το ριμέικ του Γκουαντανίνο, παραδέχθηκαν πως τα μουσικά ξόρκια του Τομ Γιορκ ήταν σκέτη μαγεία. Πάνος Γκένας

«Mary Poppins Returns» του Ρομπ Μάρσαλ, μουσική: Μαρκ Σάιμαν

Πώς μπορείς να αναμετρηθείς με τα τραγούδια των αδερφών Σέρμαν από την κλασική ταινία του 1964; Ο βετεράνος του μουσικού θεάτρου, αλλά και συνεπής κινηματογραφικός συνθέτης, Μαρκ Σάιμαν («Hairspray») δέχτηκε την πρόκληση και μαζί με το εξαίσιο καστ των Έμιλι Μπλαντ και Λιν Μανουέλ Μιράντα παρέδωσε instant classics και ένα νοσταλγικό score. Όταν βγείτε από την αίθουσα και θα σιγομουρμουρίσετε το «Can You Imagine That?» να ξέρετε πως το φταίει ο κος Σάιμαν. Πάνος Γκένας

Διαβάστε ακόμη
Ανασκόπηση 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Ανασκόπηση 2018: Οι αφίσες της χρονιάς