8:59
27/5

Κάννες 2019: Τελικά πόσο δίκαια ήταν τα βραβεία του φετινού Φεστιβάλ;

Η φετινή κινηματογραφική σοδειά των Καννών μπορεί να μην έκρυβε κάποιο αριστούργημα στο διαγωνιστικό της πρόγραμμα, ωστόσο στην τελική επιλογή της χώρεσαν ενδιαφέροντα και συχνά περιπετειώδη φιλμ. Για σπάνια φορά, μάλιστα, οι συμπάθειες κοινού και κριτικών δεν έδωσαν ξεκάθαρο προβάδισμα σε κάποιο φαβορί αλλά αγκάλιασαν αρκετές ταινίες, είτε επρόκειτο για το «Pain and Glory» του Πέδρο Αλμοδόβαρ είτε για το «Portrait of a Lady on Fire» της Σελίν Σιαμά είτε για το «Parasite» του Μπον Τζουν Χο. 

Οι απογοητεύσεις ήταν ελάχιστες (το «Young Ahmed» των Νταρντέν, το «Oh Mercy» του Αρνό Ντεπλεσάν και το «Frankie» του Άιρα Σακς ήταν σίγουρα τρεις από αυτές), οι νέες σκηνοθετικές φωνές των Λατζ Λι («Les Misérables») και Ματί Ντιόπ («Atlantique») έδωσαν ελπιδοφόρα διαπιστευτήρια, οι «μία από τα ίδια» παρουσίες των Κεν Λόουτς («Sorry We Missed You») και Τέρενς Μάλικ («A Hidden Life») πέρασαν και -περιέργως-κάποιους άγγιξαν, ενώ οι μεγάλες αστοχίες του διαγωνιστικού προγράμματος ήταν ευτυχώς μόλις δύο: το ήδη διαβόητο «Mektoub My Love: Intermezzo» του Αμπντελατίφ Κεσίς και η χρυσή μετριότητα «Matthias and Maxime» του Ξαβιέ Ντολάν, χαϊδεμένου παιδιού των Καννών για το οποίο το Φεστιβάλ ήρθε καιρός να αναθεωρήσει. 

Τα φετινά βραβεία ήταν στραμμένα προς τη σωστή κατεύθυνση: την αναγνώριση ενός σινεμά που παίρνει ρίσκα

Από μια επιτροπή η οποία φιλοξένησε φέτος σκηνοθέτες με έντονη προσωπικότητα και εντελώς προσωπική γραφή (Γιώργος Λάνθιμος, Κέλι Ράιχαρτ, Πάβελ Παβλικόφσκι, Ρομπίν Καμπιγιό, Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, Αλίτσε Ρορβάχερ) η απόφαση να αναγορευτεί μεγάλος νικητής της 72ης διοργάνωσης ο Πέδρο Αλμοδόβαρ ή η Σελίν Σιαμά ίσως να έμοιαζε σχετικά προβλέψιμη και ορθόδοξη. Γι' αυτό προτιμήθηκε ομόφωνα ο Μπονγκ Τζουν Χο και το αιφνίδιο «Parasite»: μια αναρχική ταξική σάτιρα απρόσμενων απολαύσεων που χάρισε στην Κορέα τον πρώτο της Χρυσό Φοίνικα και κατά κάποιο τρόπο αποζημίωσε όσους πέρσι επιθυμούσαμε να κερδίσει από την ίδια χώρα το «Burning» του Λι Τσανγκ Ντονγκ.

Οι θαρραλέες επιλογές της επιτροπής δεν περιορίστηκαν εκεί. Βραβείο απονεμήθηκε στην ατίθαση επιμειξία κινηματογραφικών ειδών και κοινωνικής κριτικής του βραζιλιάνικου «Bacurau», μακράν το πιο αναπάντεχο και παράτολμο φιλμ του φετινού διαγωνιστικού. Βραβείο δόθηκε όμως και στο «Atlantique», ένα ονειρικό δράμα μετανάστευσης φτιαγμένο με όλη τη αγάπη και τις ευπρόσδεκτες ελλείψεις μιας πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτη.  

Οι μεγάλες αστοχίες του διαγωνιστικού προγράμματος ήταν ευτυχώς μόλις δύο

Από εκεί και πέρα, ο Αντόνιο Μπαντέρας βραβεύτηκε δικαιολογημένα για την ωραιότερη ερμηνεία της καριέρας του («Pain and Glory»), το έπαθλο της Επιτροπής κατέληξε στον γαλλικής καταγωγής Λατζ Λι («Les Misérables») για να επισημάνει ένα πολλά υποσχόμενο νέο ταλέντο πίσω από την κάμερα κι αν πρέπει να γκρινιάξουμε για κάτι, θα ήταν για την υπερβολική βράβευση της Έμιλι Μπίτσαμ («Little Joe») και των αδελφών Νταρντέν σε μια από τις πιο αδύναμες ταινίες τους («Young Ahmed»).

Και παρ' όλο που ο Πέδρο Αλμοδόβαρ στερήθηκε ξανά τον Χρυσό Φοίνικα που από χρόνια δικαιούται και η Σελίν Σιαμά άξιζε μεγαλύτερο έπαινο από αυτόν για το σενάριό της, τα φετινά βραβεία ήταν στραμμένα προς τη σωστή κατεύθυνση: την αναγνώριση ενός σινεμά που παίρνει ρίσκα, βρίσκει πρωτότυπους τρόπους για να μεταφράσει την πραγματικότητα και αφορά τους θεατές εξίσου με τους κριτικούς. Μένει, λοιπόν, όταν οι νικήτριες ταινίες κυκλοφορήσουν στις αίθουσες, να τύχουν και ανάλογα θερμής υποδοχής. Να βρουν το κοινό τους. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτή είναι και η σημαντικότερη ανταμοιβή. 

Διαβάστε ακόμη:
Χρυσός Φοίνικας στο «Parasite» του Μπονγκ Τζουν Χο! Κεκάτος, Ντιόπ, Νταρντέν μεγάλοι νικητές των Καννών
Χρυσός Φοίνικας ταινίας μ.μ. στον Βασίλη Κεκάτο για την «Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό και Εμάς»

Ανταποκρίσεις του ΣΙΝΕΜΑ - cinemagazine.gr από το 72ο Φεστιβάλ Καννών:
Συνέντευξη -> Ο Βασίλης Κεκάτος διεκδικεί τον Χρυσό Φοίνικα
Κριτική -> «Mektoub, My Love: Intermezzo» του Αμπντελατίφ Κεσίς
Κριτική -> «Ματιάς & Μαξίμ» του Ξαβιέ Ντολάν
Κριτική -> Το «Parasite» του Μπνγκ Τζουν Χο
Κριτική -> «Κάποτε στο...Χόλιγουντ» του Κουέντιν Ταραντίνο
Κριτική -> «Frankie» του Άιρα Σάικς
Κριτική -> «Νεαρός Άχμεντ» των αδερφών Νταρντέν
Κριτική -> «Diego Maradona» του Ασίφ Καπάντια
Κριτική -> «A Hidden Life» του Τέρενς Μάλικ
Κριτική -> «Πόνος και Δόξα» του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Κριτική -> «Το Πορτρέτο μιας Νεαρής που Φλέγεται» της Σελίν Σιαμά
Κριτική -> «Ο Φάρος» του Ρότζερ Έγκερς
Κριτική -> «Atlantique» της Ματί Ντιόπ
Κριτική -> «Little Joe» της Τζέσικα Χάουσνερ
Κριτική -> «Rocketman» του Ντέξτερ Φλέτσερ
Κριτική -> «Sorry We Missed You» του Κεν Λόουτς
Κριτική -> «Bacurau» των Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου, Ζουλιάνο Ντορνέλες
Κριτική -> «Οι Άθλιοι» του Λαντζ Λι
Κριτική -> «The Dead Don't Die» του Τζιμ Τζάρμους