16:38
7/11

59ο ΦΚΘ: Το «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» περνά την Πράσινη Γραμμή με σύμμαχο την καλή κωμωδία

Με φόντο τη διχοτομημένη Λευκωσία, η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Μάριου Πιπερίδη είναι ένα καίριο πολιτικό σχόλιο και παράλληλα μία καθαρόαιμη, λειτουργική κωμωδία.

Από τον Πάνο Γκένα

Με στόχο ένα σινεμά που μπορεί να είναι διασκεδαστικό, εμπορικό και δεν ορίζεται από φεστιβαλική εσωστρέφεια, το «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κύπριου σκηνοθέτη Μάριου Πιπερίδη, αντλεί έμπνευση από την πικρή, ιστορική πραγματικότητα της διχοτομημένης Κύπρου και παραδίδει μία θαυμάσια παραβολή για τα ανεξέλεγκτα, καθημερινά μπλεξίματα της ζωής μας.

Βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Γιάννης (στο ρόλο ο Αδάμ Μπουσδούκος, Γερμανός ηθοποιός ελληνικής καταγωγής και στενός συνεργάτης του Φατίχ Ακίν), ένας αποτυχημένος, χρεωμένος και χωρισμένος μουσικός που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει την Κύπρο για την Ολλανδία με ένα όνειρο καλύτερης ζωής. Σε μία βόλτα στο κέντρο της Λευκωσίας, ο σκύλος του ο Τζίμι, θα παραβιάσει την πράσινη γραμμή και θα βρεθεί στην τουρκοκρατούμενη πλευρά του νησιού. Αντιμετωπος με την ευρωπαϊκή νομοθεσία που απαγορεύει τη διέλευση ζώων από τα κατεχόμενα στις ελεύθερες περιοχές, ο Γιάννης θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φυγαδεύσει τον Χέντριξ.

Ο Μάριος Πιπερίδης κινείται θαυμάσια ανάμεσα στο ιστορικό παρόν και την κινηματογραφική μυθοπλασία, και βρίσκει τρόπους για να χωρέσει την κωμωδία και το δράμα. Αρχικά στήνει ένα σενάριο που ακούγεται καθημερινό, χωρίς διάθεση να εντείνει προκαταλήψεις. Η ματιά του παραμένει καθαρή στην ιστορία που έχει να αφηγηθεί, και μέσα στην απλή της σύλληψη εντάσσει τους πολύπλευρους παράγοντες που αναπόφευκτα την επηρεάζουν. Ο φακός του δίνει με σαφήνεια την εικόνα μιας πόλης που έχει χωριστεί στα δυο, με ελληνικά, τούρκικα check points, την παρουσία του ΟΗΕ, τον κόσμο που ζει τη καθημερινή ρουτίνα του και παράλληλα βρίσκει οπτικές ιδέες που υπογραμμίζουν τον παραλογισμό και τη σάτιρα, όπως για παράδειγμα οι διάλογοι των φαντάρων, το εσωρουχάδικο με την επωνυμία «No Borders» και η εγκατάλειψη των χώρων στη σκηνογραφία.

Οι πολιτικές σχέσεις των δύο χωρών παραμένουν παρούσες, αλλά στο παρασκήνιο, και ο Πιπερίδης χρησιμοποιεί το σεναριακό του εύρημα, δηλαδή το πρόβλημα του «επαναπατρισμού» του σκύλου, ως μία ευθεία αναλογία για τις επιπτώσεις της διχοτόμησης και την ασυμφωνία χαρακτήρων. Μπορεί το τελικό μήνυμα «συνεργασίας» να προκύπτει κλισέ, αλλά είναι αβίαστο σε μία ιστορία που προσπαθεί καλοπροαίρετα να βρει κοινούς τόπους.

Ο Αδάμ Μπουσδούκος είναι ιδανικός στο ρόλο του ανώριμου, μπερδεμένου (γενικά και ειδικά) Γιάννη, η Βίκυ Παπαδοπούλου επιδεικνύει άψογη χημεία στις μεταξύ τους συγκρούσεις ως η συνειδητοποιημένη πρώην σύντροφός του και οι Οζγκούρ Καραντενίζ, Φατίχ Αλ, χτίζουν χαρακτήρες που διασκεδάζουν τα στερεότυπα. Αξίζει να σημειωθεί πως τον Απρίλιο το «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ της Τραϊμπέκα (όπως είχε συμβεί ένα χρόνο πριν και με το «Γιο της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου) και η ταινία συμμετέχει στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.