59ο ΦΚΘ: Το «The Waiter» υπηρετεί μια σχολαστική προσπάθεια για μια νέα πορεία του ελληνικού σινεμά
Η πρώτη μεγάλους μήκους ταινία του Στιβ Κρικρή, που βρίσκεται στο Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ, παρουσιάζει μια σειρά από αρετές που καλύπτουν ένα μέρος των σεναριακών της ατελειών και την βάζουν στην πρώτη γραμμή της μετά-weird εποχής.
Τύπος και υπογραμμός στις υποχρεώσεις του εν ώρα εργασίας, ένας σερβιτόρος σε κλασικό ζαχαροπλαστείο της Αθήνας παρουσιάζει αυτή την ασκητική σχεδόν συμπεριφορά ως προέκταση μιας φιλοσοφίας που διατηρεί και εκτός δουλειάς. Χωρίς να είναι αρνητικός σε νέες εμπειρίες, παραμένει μάλλον στάσιμος όντας ταγμένος στη δουλειά και τα λίγα χόμπι του με τη λογική ότι οφείλει να είναι σχολαστικός μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας με όσα ασχολείται. Πως μπορεί να διαχειριστεί ένας τέτοιος «υπηρέτης» ένα μυστήριο που πιθανά να κρύβει πίσω του μια δολοφονία;
Το «Waiter» ξεκινά με αναγνωρίσιμες εικόνες του περίφημου, δημοσιογραφικά και εμπορικά ονομαζόμενου, weird wave, με τον Άρη Σερβετάλη στον βασικό ρόλο να μας υπενθυμίζει αντίστοιχες εμφανίσεις του στο παρελθόν, με μια προσήλωση ανάλογη με αυτή του χαρακτήρα που υποδύεται ως προς τη δουλειά του. Γρήγορα όμως οι εικόνες αλλάζουν και μια ονειρική, ξεκάθαρα λιντσική σκηνή, χρησιμοποιείται ως διττή απόδραση. Πρωτίστως του ήρωα, που έρχεται αντιμέτωπος με έναν γκροτέσκο χαρακτήρα ο οποίος ξαφνικά καταλαμβάνει το γειτονικό του διαμέρισμα, αλλά και της ίδιας της ταινίας που προσπαθεί να μην κινηθεί σε αυτό το ασαφές πεδίο που βασίστηκε η ύπαρξη του weird wave, αλλά να εστιάσει σε πολύ πιο συγκεκριμένα μονοπάτια των κινηματογραφικών genres.
Το γεγονός ότι η ταινία «μεταφέρεται» στην Αθήνα, καθώς τα γεγονότα της προκύπτουν από μια αληθινή ιστορία που συνέβη στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 80, γεννά σκέψεις για ταξικές και εθνικές προεκτάσεις στα όσα βλέπουμε – ο Ρένος μπορεί να είναι εκπρόσωπος της τάξης του, ακόμη και της χώρας ως ένα είδος «υπηρέτη» των μεγαλύτερων. Η ανάγνωση αυτή υποστηρίζει και την προσπάθεια του Στιβ Κρικρή για απομάκρυνση από την πιο οικουμενική φύση που ακολουθούσε το weird, σε κάτι που ξαναεπινοεί την έννοια της εθνικής κινηματογραφίας, ένα σύμπλεγμα που παντρεύει αισθητική και χώρους εντελώς ξένους, με μια προβληματική που μας αφορά, σαφώς οριοθετημένη σε πιο τοπικό επίπεδο.
Η σύνοψη των παραπάνω σκέψεων δίνει αρκετούς πόντους στην ταινία σε σχέση με τις σεναριακές της ατέλειες, ενώ οι Σερβετάλης και Στάνκογλου δημιουργούν ένα ελκυστικό ερμηνευτικά δίπολο, με ηθελημένα διαφορετικές κατευθύνσεις στη διαχείριση των ηρώων τους, με τον πρώτο να σηκώνει και το μεγαλύτερο βάρος καθώς ο Ρένος του μοιάζει και περισσότερο δουλεμένος. Το «Waiter» βρίσκεται δικαίως στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ χάρη σε μια αισθητική που μπορεί να το τοποθετήσει σε ένα σύνολο προγράμματος διεθνούς ενδιαφέροντος αλλά παράλληλα και ως εκπρόσωπου ενός νέου εθνικού σινεμά που ψάχνει την ταυτότητά του.
Διαβάστε ακόμη:
59o ΦΚΘ: Το «ROMA» του Αλφόνσο Κουαρόν είναι μία κινηματογραφική ωδή στη μνήμη και την Ιστορία
59ο ΦΚΘ: Ο Ματέο Γκαρόνε επιστρέφει στον κόσμο του εγκλήματος με έναν ταπεινό θρίαμβο
59ο ΦΚΘ: O Λάζλο Νέμες, ο Κάφκα και η αυτοκαταστροφική φύση του πολιτισμού που μας διαμόρφωσε
59ο ΦΚΘ: Ο Χάιμε Ροζάλες μιλά για την αρχαία τραγωδία και τον σύγχρονο κόσμο στο cinemagazine
59ο ΦΚΘ: Το «Sunset» του Νέμες είναι μια ενδιαφέρουσα, αλλά προβληματική επανάληψη του «Γιου του Σαούλ»
59ο ΦΚΘ: Έναρξη με τους υπέροχους «Κλέφτες Καταστημάτων» του Κόρε-Έντα
59o ΦΚΘ: Κινηματογραφικά «Μαθήματα Ζωής» με ελεύθερη είσοδο
59ο ΦΚΘ: Ενημερωθείτε για το πλήρες πρόγραμμα
59ο ΦΚΘ: Ανακοίνωση των ελληνικών ταινιών του φετινού προγράμματος
59ο ΦΚΘ: Η «Ρωμαϊκή Ευσπλαχνία» ως πυξίδα επιλογής στο Διεθνές Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ
59o ΦΚΘ: Αυτές είναι οι ταινίες του προγράμματος «Ματιές στα Βαλκάνια»
59o ΦΚΘ: Μεγάλο αφιέρωμα στο ελληνικό queer σινεμά
59ο ΦΚΘ: Το 14ωρο «The Flower» σας προ(σ)καλεί να το παρακολουθήσετε ολόκληρο
59ο ΦΚΘ: Ο Φοίβος Δεληβοριάς πρέσβης της Αγοράς του Φεστιβάλ
59ο ΦΚΘ: Άρωμα Καννών με τις φετινές Ταινίες Έναρξης & Λήξης