Τρελή από Έρωτα - Μπρίτζετ Τζόουνς: Η Επιστροφή

Μάλλον κανείς δεν περίμενε την επιστροφή της Ρενέ Ζελβέγκερ σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και επιτυχημένους ρόλους της καριέρας της, όμως να που βρισκόμαστε στο 2025 και συζητάμε για το τέταρτο instalment στο σύμπαν της Μπρίτζετ Τζόουνς, μια προσθήκη που μάλλον δικαιώνει τόσο το franchise όσο και τους απανταχού πιστούς φαν.

Μετά τον θάνατο του συζύγου της Ντάρσι (Φερθ) η Μπρίτζετ μοιάζει να έχει παραιτηθεί ουσιαστικά από κάθε πτυχή της κοινωνικής της ζωής – επαγγελματικά, φίλοι, νέα σχέση, μέχρι τουλάχιστον τη στιγμή που μια τυχαία συνάντηση με έναν κατά πολύ νεότερό της άνδρα θα την κάνει να μπει και πάλι στο σχεσιακό «παιχνίδι».

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του 2013 της Έλεν Φίλντινγκ, η οποία υπογράφει, ανάμεσα σε άλλους και το σενάριο. Πρόκειται για μια, ενδεχομένως αχρείαστη συνέχεια, που όμως «δένει» αποτελεσματικά με τον κόσμο της Τζόουνς, συνεπώς ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις από τούτη τη συνέχεια, πράγμα διόλου δεδομένο για τα σημερινά sequels.

Σεναριακά τα πράγματα είναι αναμενόμενα, συνεπώς υπάρχουν και εδώ δυο μνηστήρες που διεκδικούν τη Μπρίτζετ, όχι ταυτόχρονα μεν, δίνεται όμως η αίσθηση πως και οι δυο τους πρέπει να βρίσκονται στο ίδιο χρονικό πλαίσιο προκειμένου να λειτουργήσει η όποια διεκδίκηση της ηρωίδας. Από άποψη πλοκής αυτό λειτουργεί μέχρι σε έναν βαθμό, πρακτικά όμως προσθέτει στην ταινία επιπλέον χρόνο, οδηγώντας τη διάρκεια στα 130(!) λεπτά και αυτό είναι μάλλον κάπως υπερβολικό, ιδιαίτερα από τη στιγμή που το φιλμ δεν έχει ούτε τόσα πολλά να πει, ούτε και τόσο καινούργια.

Δραματουργικά το σενάριο χρειαζόταν μια πιο ξεκάθαρα γραμμένη κατεύθυνση, αλλά αρκεί το γεγονός πως πρόκειται και για τη συνέχεια εκείνη που βγάζει περισσότερο νόημα σε σχέση με άλλες ταινίες Μπρίτζετ Τζόουνς. Εδώ η πρωταγωνίστρια έρχεται αντιμέτωπη με τους μικρούς «αγώνες» της καθημερινότητας, από τη διαχείριση του πένθους των παιδιών και την προσωπική της μοναξιά, μέχρι το – αβέβαιο - ενδεχόμενο μιας νέας συντροφιάς, την επιστροφή στα επαγγελματικά καθήκοντα, αλλά και τον συμβιβασμό της ίδιας με την εικόνα της.

Το γεγονός πως το θέμα της εικόνας και του πως προσλαμβάνουμε οι γυναίκες τον εαυτό μας διακωμωδείται στο φιλμ είναι κάπως αναμενόμενο, εξάλλου και ο ίδιος ο χαρακτήρας της Τζόουνς ήταν πάντοτε ανοιχτός στον αυτοσαρκασμό. Εδώ υπάρχει βέβαια μια μικρή παγίδα, στο πως δηλαδή το πρόσωπο της Ζελβέγκερ (όχι του χαρακτήρα που υποδύεται) έχει υποστεί αλλαγές που δυσκολεύουν στην κατανόηση της όποιας έκφρασης. Δεδομένου πως η κάμερα μένει πολλές φορές πάνω της, γίνεται δύσκολο να αντιληφθείς ανά πάσα στιγμή τι αισθάνεται – χαρά; λύπη; ενθουσιασμό; - με αποτέλεσμα η ταινία να «χάνει» στις πιο συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές της.

Στον αντίποδα, η παρουσία του Χιού Γκραντ σώζει την κατάσταση, τόσο στις κωμικές, όσο και στις σοβαρές σκηνές (υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή στην οποία ο Γκραντ κρατάει θαυμάσια ισορροπία μεταξύ των δυο), παραμένοντας ένα από τα πιο απολαυστικά στοιχεία του εν λόγω franchise.

Το «Τρελή από Έρωτα – Μπρίτζετ Τζόουνς: Η Επιστροφή» (τι τίτλος κι αυτός) είναι μια προσθήκη με συνέπεια. Έχει καλές στιγμές χιούμορ, τους Λίο Γούνταλ και Τσιγουετέλ Εγιοφόρ χωρίς πουκάμισο (για τις σκληροπυρηνικές θαυμάστριες), μπόλικα κλισέ του είδους, αλλά και μια αναγνωρίσιμη θαλπωρή, από αυτές που αποπνέουν μονάχα οι παλιές, καλές, κινηματογραφικές σου φιλενάδες α λα Μπρίτζετ Τζόουνς.