Κάννες '08: Τα Λευκά Χριστούγεννα
2008-05-16 14:55:52
Τρομερό παιδί - αν και 48 ετών πια - του γαλλικού σινεμά, ο Αρνό Ντεπλεσάν βρίσκεται με τις ευλογίες των Γάλλων και των Cahiers Du Cinema (που δεν σταματούν να τον υποστηρίζουν ούτε στις πιο μέτριες στιγμές του) για τέταρτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών με την... καλύτερη ταινία του.
Aποστολή: Ορέστης Ανδρεαδάκης, Λουκάς Κατσίκας, Μανώλης Κρανάκης, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Πόλυ Λυκούργου, Λήδα Γαλανού, Φαίδρα Βόκαλη
Τα Λευκά Χριστούγεννα του Αρνό Ντεπλεσάν
Τρομερό παιδί - αν και 48 ετών πια - του γαλλικού σινεμά, ο Αρνό Ντεπλεσάν βρίσκεται με τις ευλογίες των Γάλλων και των Cahiers Du Cinema (που δεν σταματούν να τον υποστηρίζουν ούτε στις πιο μέτριες στιγμές του) για τέταρτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών με την... καλύτερη ταινία του. Ενα οικογενειακό μελόδραμα που εκτυλίσσεται στην γενέτειρα του σκηνοθέτη, την μικρή πόλη του Ρουμπέ και έχει για κέντρο του την αιφνίδια είδηση της αρρώστιας της μητέρας της οικογένειας (Κατρίν Ντενέβ) - αφορμή για να επισκεφτούν το πατρικό τα τρια αδέρφια, οι σύζυγοι τους, οι εραστές τους, τα παιδιά τους και ένας μυστηριώδης ξάδερφος.
Μετρώντας αντίστροφα προς τα Χριστούγεννα και την ημέρα της δύσκολης επέμβασης που θα κρίνει τη ζωή της μητέρας, ο Ντεπλεσάν αφήνει χώρο και χρόνο (η ταινία διαρκεί 2 ώρες και 30 λεπτά) για να αποκαλυφθούν οι πραγματικές σχέσεις μεταξύ των καλεσμένων, τα μυστικά που τους χώρισαν ή τους ένωσαν στο παρελθόν και όλες εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που μοιάζουν να ορίζουν τελικά τους δεσμούς κάθε οικογένειας. Ενας τραγικός θάνατος, μια παράνομη ερωτική ιστορία, μια μητέρα και ένας γιος που θα προτιμούσαν να είναι δύο άγνωστοι, δύο αδέρφια που δεν έμαθαν ποτέ να κάνουν στην άκρη τον εγωισμό τους είναι μόνο λίγα από όσα ορίζουν την περίτεχνη αφήγηση του Ντεπλεσάν. Το σενάριο του, γραμμένο με την αυστηρότητα μιας οικογενειακής παράδοσης, αλλά και την ελαφρότητα μιας τελικά εορταστικής συμφιλίωσης βρίσκει ιδανικούς ερμηνευτές στα πρόσωπα του all star καστ (Ματιέ Αμαλρίκ, Κιάρα Μαστρογιάννι, Εμανουέλ Ντεβός, Ζαν Πολ Ρουσιγιόν) στην μέχρι στιγμής πιο τρυφερή αλλά και πιο γαλλική (με την καλή και την κακή έννοια) ταινία του φεστιβάλ.
Δείτε το trailer της ταινίας «Un Conte De Noël» του Αρνό Ντεπλεσάν στο κάτω μέρος της σελίδας.
Hunger: Για γερά (!) στομάχια
Μοιάζει ειρωνικό αλλά την ίδια στιγμή που δεκάδες ψεύτικα πάντα είχαν μετατρέψει το κόκκινο χαλί σε ύστατο χολιγουντιανό τσίρκο και τα σκαλία της αίθουσας Lumiere περπατούσαν από τον Ντάστιν Χόφμαν μέχρι την Αντζελίνα Τζολί, στο άνοιγμα του παράλληλου προγράμματος «Ενα Κάποιο Βλέμμα» μια ταινία ενός πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη με το όνομα (απλή συνωνυμία) Στιβ Μακ Κουίν γύριζε τον χρόνο πίσω σε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της Μ. Βρετανίας.
Το Hunger, όμως δεν είναι απλά η ρεαλιστική καταγραφή των τελευταίων έξι εβδομάδων της ζωής του Ρεπουμπλικάνου Μπόμπι Σαντς κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας «των Ιρλανδών Μαχητών» το 1981 στις φυλακές Μέιζ. Μέσα από το βλέμμα του εικαστικού και βραβευμένου με το διεθνούς φήμης βραβείο Turner Μακ Κουίν (είναι ο άνθρωπος που σχεδιάσε ένα γραμματόσημο αντικαθιστώντας το κεφάλι της βασίλισσας με πολεμιστές του Ιράκ προκαλώντας αντιδράσεις και διαμαρτυρίες), μια ιστορία αντίστασης μετατρέπεται σε μια ιστορία για το ανθρώπινο πείσμα και την διεκδίκηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων μέχρι... θανάτου που στην κυριολεξία κάνει τον ανυποψίαστο θεατή να στρέψει το βλέμμα του εκτός οθόνης.
Οχι μόνο γιατί σε αυτήν διαδραματίζονται μερικές από τις πιο σκληρές σκηνές σωματικής βίας που είδαμε τελευταία σε συνδυασμό με τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης μέσα στα σκοτεινά κελιά της φυλακής. Ούτε μόνο επειδή η σταθερή κάμερα καρφώνεται πάνω στο πληγωμένο κορμί του ήρωα καθώς αυτός αποστεώνεται φτάνοντας στην ύστατη θυσία για το δικαίωμα στην ελευθερία. Πίσω από την (προκλητική και επιτηδευμένη, θα έλεγε κάποιος) ωμότητα όσων συμβαίνουν επί της οθόνης, εξαντλώντας κάθε όριο ρεαλισμού και αντοχής του θεατή, ο Μακ Κουίν χτίζει ένα οικοδόμημα που ίπταται πάνω από πολιτικές θέσεις και μεγαλόστομες επαναστάσεις.
Μια ιστορία που μένει καρφωμένη στα πρόσωπα των βασανιστών και των θυμάτων (που τελικά ίσως να μην διαφέρουν και πολύ), που αρνείται να δείξει το πρόσωπο της Μάργκαρετ Θάτσερ,( αφήνοντας μόνο τις φαιδρές πολιτικές της δηλώσεις να θυμίζουν την προέλευση και το λόγο όλων όσων παρακολουθούμε) και που τολμά να είναι ταυτόχρονα μια κραυγαλέα πολιτική θέση - όσο και ο ρομαντισμός που μοιάζει να διαχέεται από παντού ακόμη και όταν έχει εξαφανιστεί κάθε ελπίδα ανθρωπιάς. Οσο παράξενο είναι που η ταινία αυτή δεν βρίσκεται στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, άλλο τόσο είναι σίγουρο πως ο 39χρονος Μακ Κουίν θέτει γερή υποψηφιότητα για το βραβείο Camera D’ Or (το βραβείο για τις πρώτες ταινίες) αλλά και ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον στον κινηματογράφο.
Μανώλης Κρανάκης
