«"Η Ζωή του Πι" είναι μια προσβολή στην κινηματογραφική φωτογραφία»

Κέρδισε τέσσερα Όσκαρ, απέσπασε κολακευτικότατα σχόλια από κριτικούς και κοινό, και σημείωσε εισπράξεις που αποζημιώνουν το τεράστιο ρίσκο της παραγωγής της, αλλά η «Ζωή του Πι» επανέρχεται στην επικαιρότητα για έναν λιγότερο ευχάριστο λόγο: ο φημισμένος διευθυντής φωτογραφίας Κρίστοφερ Ντόιλ, που μας έχει χαρίσει αριστουργηματικές εικόνες μέσα από τις πολλές δουλειές του («Ήρωας», «Ο Ήσυχος Αμερικανός» ) και κυρίως αυτές στις οποίες συνεργάστηκε με τον Γουόνγκ Καρ-Βάι («Happy Together», «Ερωτική Επιθυμία», «2046» και πολλές άλλες), σε συνέντευξή του αποκάλεσε την ταινία «προσβολή στην κινηματογραφική φωτογραφία».

Χωρίς να είναι ο πρώτος που σημείωσε ότι η νίκη του Κλαούντιο Μιράντα στην κατηγορία διεύθυνσης φωτογραφίας ήταν κάπως ιδιόμορφη, δεδομένης της τεράστιας συμμετοχής των ψηφιακών εφέ στην πλειοψηφία των πλάνων, ο Ντόιλ ήταν ο πιο κάθετος και χειμαρρώδης.

«Θέλετε να σας πω την αλήθεια; Εντάξει. Θα προσπαθήσω να το απαντήσω ευγενικά και με κάθε σεβασμό στον κύριο, που δεν τον ξέρω προσωπικά - αλλά ήταν σκατά. Πρέπει να είμαι ευθύς. Δεν με νοιάζει, σίγουρα είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και νοιάζεται πολύ, αλλά δεν είχε τον έλεγχο του 97% της ταινίας, τι εννοείτε όταν λέτε διεύθυνση φωτογραφίας; Δεν με νοιάζει, μπορείτε να το γράψετε αυτό. Είναι προσβολή στην κινηματογραφική φωτογραφία. Αυτό που λέει στον υπόλοιπο κόσμο είναι ότι βάζουμε τα λεφτά και ελέγχουμε την εικόνα. Αυτό δεν είναι κινηματογραφική φωτογραφία, αυτό είναι έλεγχος της εικόνας από τους ανθρώπους που θέλουν να ελέγχουν όλο το σύστημα γιατί είναι για τους λογαριασμούς. Έχουμε χάσει το σινεμά.»

Βέβαια παραδέχθηκε ότι δεν έχει δει την ταινία «γιατί δεν τον νοιάζει» αλλά απ’ ό,τι έχει ακούσει από πολλούς συναδέλφους του, «πρόκειται για μια ολότελα ψηφιοποιημένη εικόνα».

Και δεν σταμάτησε καν εκεί - επόμενος στόχος του, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου. «Δεν καταλαβαίνετε ότι ο υπόλοιπος κόσμος γελά μαζί σας; Δεν καταλαβαίνετε ότι με όλες αυτές οι μαλακίες με την Ακαδημία, απλώς πιάνεστε από τα μαλλιά σας; Δεν με νοιάζει τι λέτε για μένα. Κάποιοι από εμάς πρέπει να είμαστε στον πραγματικό κόσμο. Και αυτός δεν είναι η ιστορία του κυρίου Λίνκολν που απελευθέρωσε τους σκλάβους - το οποίο είχε τα πιο σιχαμένα πρώτα τρία λεπτά που έχω δει ποτέ σε ταινία. Σταματήστε να κολακεύετε τους εαυτούς σας.»

Φυσικά η συζήτηση στράφηκε στο αν η Ακαδημία γενικότερα γνωρίζει την τέχνη της διεύθυνσης φωτογραφίας και έχει επαφή με τις εξελίξεις της. «Φυσικά δεν έχουν ιδέα. Οι τρελοί έχουν καταλάβει το άσυλο. Βέβαια ξέρω κι άλλα άσυλα στον κόσμο και ζω σε ένα από αυτά, και σκοπεύω να παραμείνω τρελός. Δεν έχουν ιδέα όμως τι είναι σαν δουλειά. Είναι απίστευτο. Το βραβείο δίνεται σε τεχνικούς, σε παραγωγούς, όχι στον διευθυντή φωτογραφίας. Εγώ προσωπικά θα τους έστελνα στο διάολο. [...] Τι με νοιάζει, ας πεθάνω φτωχός. Χέστηκα. Δεν είναι παράξενη επιλογή αν καταλαβαίνεις πόσο σκατά και χαμένοι είναι οι άνθρωποι. Σώζετε τις τράπεζές σας, υποστηρίζετε τους πλούσιούς σας, λέτε ότι ο Σπίλμπεργκ και ο Ταραντίνο είναι οι θεοί του σινεμά. Τι να πω, καλή τύχη.»