Ο Μάρτιν Σκορσέζε θυμάται τον Ρέι Λιότα: «Ελπίζω να ήξερε πόσα σήμαινε για μένα»

Οι μελαγχολικές στιγμές μιας άγριας δουλειάς. Ο Μάρτιν Σκορσέζε έγραψε ένα άρθρο στην Guardian για τον Ρέι Λιότα και την κληρονομιά του. Ο ηθοποιός έφυγε, νωρίς, στα 67 του στο τέλος του περασμένου μήνα.

Οι δυο τους δεν συνεργάστηκαν παρά μία φορά - μία που μετράει βέβαια, αφού «Τα Καλά Παιδιά» απολαμβάνουν τεράστιας σινεφιλικής φήμης - όμως το γεγονός ότι δεν διασταυρώθηκαν ξανά τσιμπάει πονετικά τον Μάρτιν Σκορσέζε. «Είχαμε πολλά σχέδια, όμως πάντοτε το timing ήταν λάθος, το σχέδιο δεν ήταν κατάλληλο. Τώρα λυπάμαι γι' αυτό. Όταν τον είδα ως δικηγόρο στην 'Ιστορία Γάμου' - είναι πηγαία τρομακτικός στον ρόλο και γι' αυτό βγαίνει τόσο κωμικός - θυμήθηκα και πάλι ότι ήθελα να δουλέψω ξανά μαζί του, σε αυτό το σημείο της ζωής του, να εξερευνήσω το βάρος που θα έφερνε η παρουσία του, τόσο αλλιώτικο από αυτή τη ζωηρότητα που είχε όταν τον πρωτογνώρισα».

Ας το ξαναπούμε μια φορά ακόμα, δεν γίνεται να μην αγαπάς τον Σκορσέζε, έτσι όπως λατρεύει το σινεμά αλλά και τους ανθρώπους του, έτσι όπως τιμά - και το αποδεικνύει με τον χρόνο που χαρίζει - τη δουλειά σε όλα της τα επίπεδα.

«Στα 'Καλά Παιδιά'», συνεχίζει, «αυτοσχεδιάζαμε στις περισσότερες σκηνές και ενώ οι περισσότεροι της ομάδας  -με την μάνα και τον πατέρα μου μέσα- γνωριζόμασταν από παλιά εκείνος ήρθε και δεν έχανε ατάκα. Λες και ήταν ανέκαθεν μαζί μας, ατρόμητος».

Πώς έγινε η γνωριμία; «Ήταν δύσκολη εποχή για μένα πριν την ταινία, τα στούντιο δεν ήταν ακριβώς ανυπόμονα να δουλέψουν μαζί μου. Και χρειαζόμουν έναν τέλειο πρωταγωνιστή. Που νόμιζα ότι τον βρήκα όταν είδα το 'Άγριο Θηλυκό' του Τζόναθαν Ντέμι. Συναντηθήκαμε στην πρεμιέρα του «Τελευταίου Πειρασμού» στην Βενετία και εκεί τον είδα να χειρίζεται μια δύσκολη κατάσταση με ηρεμία και πραγματική κομψότητα. Αυτό ακριβώς ήθελα για τον ρόλο και εκεί ακριβώς ήταν η στιγμή που ήξερα ότι είχα βρει τον Χένρι Χιλ μου».

Για να κλείσει συγκινητικά: «Θα ήθελα τόσο να είχα προλάβει να τον δω μια φορά ακόμη, έστω για να του πω πόσα σήμαινε για μένα η δουλειά που κάναμε μαζί. Ίσως και να το ήξερε. Ελπίζω να το ήξερε».