Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, πρόεδρος της κριτικής επιτροπής της Μπερλινάλε 2022

Έκανε «διάσημο» το απρόσμενο…φινάλε, αρχής γενομένης της «Έκτης Άισθησης» το 1999, κι έκτοτε ακολούθησε μια άνιση, μα ομολογουμένως ενδιαφέρουσας πορείας. Ο Ινδο-αμερικανός σεναριογράφος και σκηνοθέτης που προσπάθησε -και κατάφερε- να αναγνώσει τα origin stories των υπερηρώων στον ριψοκίνδυνο «Άφθαρτο» έκανε μόδα τα φινάλε που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Αυτό έπραφε και στο «Σκοτεινό Χωριό», αλλά και στο «The Visit».

Το ενδιάμεσο ήταν εκείνο που αποσυντόνισε τη μέχρι τότε συνεπή πορεία του. Το «Lady in the Water», το «The Happening», αλλά κυρίως το «The Last Airbender» και το «After Earth» τον έκαναν το αγαπημένο παιδί των Χρυσών Βατόμουρων, μέχρι που το «Split» του 2016 τον ξαναέβαλε στα πράγματα. Γιατί επανέφερε εκείνο που ακόμα κι ο ίδιος είχε ξεχάσει. Εκείνο που ο θεατής δεν περιμένει. Έτσι συνέδεσε την ιστορία του διχασμένου Τζέιμς Μακαβόι με τον «Άφθαρτο» κι έπεισε τη Universal -και τη Disney- να επενδύσει πάνω του γη και ύδωρ για να αποκτήσει το «Glass».

Κι ύστερα ήρθε το «Old», κι ο ίδιος φάνηκε να ξαναμπαίνει στα μεγάλα κινηματογραφικά σαλόνια του Χόλιγουντ, αλλά και να ανακινείται το όνομά του στη φεστιβαλική ρουλέτα. Κάπως έτσι, επιλέχθηκε και ανακοινώθηκε ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής για το 72ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, που θα διεξαχθεί από τις 10 μέχρι και τις 20 Φεβρουαρίου στους φυσικούς του χώρους.

Ο Κάρλο Τσάτριαν, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ εξάρει το σινεμά του Σιάμαλαν, λέγοντας πως «μέχρι σήμερα έχει διαμορφώσει ένα σύμπαν που οι επιθυμίες και οι φόβοι μπορούν πολύ άνετα να σταθούν δίπλα δίπλα, όπου οι νεαροί ήρωες δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές αλλά και η κινητήριος δύναμη για να αντιμετωπίσουν τον τρόμο. Αυτό κάνει τον Σιάμαλαν μια μοναδική κινηματογραφική φιγούρα στο αμερικανικό σινεμά, που στέκεται πιστός στο όραμά του».

Από τη μεριά του ο Σιάμαλαν λέει τα δικά του, ήρεμα κι ωραία.

«Πάντα αισθανόμουν ανεξάρτητος σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ. […] Ζητώντας μου να προεδρεύσω της επιτροπής της Μπερλινάλε είναι η υψηλότερη τιμή για έναν σκηνοθέτη, αφού τόσα χρόνια προσπάθησα να διατηρήσω τα διαφορετικά πράγματα που είχα μέσα μου και με καθόρισαν ως δημιουργό. Κι έτσι υπερασπίστηκα κι άλλους ανθρώπους να προστατέψουν την τέχνη τους, αλλά κυρίως τον εαυτό τους».

Μπορεί με την «Έκτη Αίσθησή του» να την είχε προβλέψει την επιλογή, εμείς να ευχηθούμε καλά μυαλά.