13:50
22/2

Berlinale 2018: Το «Madeline’s Madeline» της Τζόζεφιν Ντέκερ είναι το πειραματικό σινεμά που αξίζει να δεις

Το σινεμά της Τζόζεφιν Ντέκερ μπορείς να το αγαπήσεις ή να το μισήσεις. Το είχαμε υποψιαστεί από τις προηγούμενες δουλειές της, τα «Butter on the Latch» και το «Thou Wast Mild and Lovely» το οποίο και προβλήθηκε στην Ελλάδα στις Νύχτες Πρεμιέρας. Με την τρίτη της ταινία, το υπέροχο «Madeline’s Madeline» που έκανε την ευρωπαϊκή του πρεμιέρα στην φετινή Μπερλινάλε, απλά το επιβεβαιώσαμε.

Και δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό για το έργο μιας δημιουργού η οποία με κάθε της σκηνοθετική προσπάθεια εξερευνά τα όρια της κινηματογραφικής γλώσσας με μια ματιά προσωπική, αυθεντική και εξόχως πειραματική. Φυσικά, η απόπειρα να δημιουργήσεις οτιδήποτε πρωτοποριακό ελλοχεύει και αρκετούς κινδύνους. Αν κάτι έχει όμως κατακτήσει η Αμερικανή σκηνοθέτης μέχρι στιγμής είναι ότι πλέον το κινηματογραφικό της αποτύπωμα είναι μοναδικό και αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρο.

Στο «Madeline’s Madeline», η Ντέκερ επιλέγει να διηγηθεί την ιστορία της 16χρονης Μαντλίν (αποκάλυψη στον ρόλο της η 19χρονη Ελένα Χάουαρντ), ενός κοριτσιού με κάποιες υποτιθέμενες ψυχολογικές αστάθειες, το οποίο μεγαλώνει δίπλα στην λευκή και νευρωτική της μητέρα (Μιράντα Τζουλάι). Καθημερινά βρίσκει καταφύγιο και πεδίο έκφρασης στις πρόβες και τους αυτοσχεδιασμούς μιας θεατρικής ομάδας, την οποία διευθύνει η Εβάντζελιν (Μόλι Πάρκερ). 

Αν κάτι έχει όμως κατακτήσει η Αμερικανή σκηνοθέτης μέχρι στιγμής είναι ότι πλέον το κινηματογραφικό της αποτύπωμα είναι μοναδικό και αναγνωρίσιμο από χιλιόμετρο.

Ενώ όλα δείχνουν οτι η Εβάντζελιν, με την κατανόηση και το ενδιαφέρον που δείχνει,  ουσιαστικά λειτουργεί ως υποκατάστατο της μητρικής φιγούρας που φαίνεται να λείπει από την Μαντλίν, ο χρόνος αποκαλύπτει σταδιακά της εμμονές και τις κακές ποιότητες του χαρακτήρα της, ικανές να την αποκαθηλώσουν στα μάτια του κοριτσιού και των μαθητών της. 

Κάπως έτσι εκτυλίσσεται η πλοκή, χωρίς σεναριακές κορυφώσεις και περιττά συμβάντα, σε ένα φιλμ που στηρίζει την αφήγησή του αποκλειστικά στα κινηματογραφικά εργαλεία και στο πως αυτά τα χρησιμοποιεί. Έτσι το ελλειπτικό μοντάζ, τα πλάνα εκτός εστίασης και κυρίως ο αυτοσχεδιαμός κάμερας και ηθοποιών συνθέτουν ένα κολάζ εικόνων που απαιτεί την υπομονή του θεατή αλλά εν τέλει τον ανταμείβει. Δεν χρειάζεται να έχεις υπάρξει μέλος κάποιας θεατρικής ομάδας για να αντιληφθείς με ποιον τρόπο η Ντέκερ περιγράφει τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται εντός του θιάσου, τον παθογενή εγωισμό του σκηνοθέτη που μπορεί να ισοπεδώσει την ψυχή ενός κοριτσιού και την υγιή αντίδραση των σπουδαστών μέσω της έκφρασης και της τέχνης τους. Ούτε να είχες άσχημα παιδικά χρόνια για να αντιληφθείς ότι η Μαντλίν σε μια ευαίσθητη ηλικία ακροβατεί μεταξύ λογικής και παραλόγου εξαιτίας της ανευθυνότητας των ενηλίκων που την περιβάλλουν. Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε στο σινεμά, είναι όμως η πρώτη φορά που τα βλέπουμε με αυτόν τον τρόπο. Έχει και αυτό σημασία.

Το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου θα διαρκέσει από τις 15-25 Φεβρουαρίου 2018 και το ΣΙΝΕΜΑ / cinemagazine.gr σας υπόσχεται καθημερινά τις πιο ζεστές ανταποκρίσεις!

Διαβάστε ακόμη:
Berlinale 2018: Το «Unsane» του Στίβεν Σόντερμπεργκ είναι ένα αποτυχημένο app​
Berlinale 2018: «Μακάρι να το είχα όταν ήμουν 15», o Στίβεν Σόντερμπεργκ παίζει με το iPhone
Berlinale 2018: Γκας Βαν Σαντ και Χοακίν Φοίνιξ στο συγκινητικό μονοπάτι του «Don’t Worry, He Won’t Get Far On Foot»
Berlinale 2018: Ο Γκας Βαν Σαντ ευχαριστεί για το «Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot» τον Ρόμπιν Γουίλιαμς
Berlinale 2018: Τι έκανες «Damsel» στην Άγρια Δύση;
Berlinale 2018: Το «U - July 22» αναβιώνει ανατριχιαστικά τη σφαγή στην Ουτόγια​
Berlinale 2018: Τα οικογενειακά (και κινηματογραφικά) αδιέξοδα του «Figlia Mia»
Berlinale 2018: Η Ιστορία επαναλαμβάνεται στο εξαιρετικό «Transit» του Κρίστιαν Πέτζολντ
Berlinale 2018: Ο Αλεξέι Γκέρμαν Τζ. επιστρέφει με τον «Ντοβλάτοφ» στα σοβιετικά του φαντάσματα
Berlinale 2018: Αντέχει η αγάπη στο χρόνο, τα χρέη και τους πειρασμούς;
Berlinale 2018: Το Φεστιβάλ Βερολίνου άνοιξε αυλαία (κουνώντας την ουρά του)
Berlinale 2018: Who let the dogs out? Μα φυσικά ο Γουές Άντερσον!
Berlinale 2018: Το φεστιβάλ ξεκινά και αυτές είναι οι ταινίες που ανυπομονούμε να δούμε!