Ταινία της Εβδομάδας: Το «Παβαρότι» είναι μία κινηματογραφική άρια για τον απόλυτο σταρ της σύγχρονης όπερας

Η έννοια της διασημότητας δεν είναι καινούργια, αλλά στα τελευταία 60 χρόνια γνωρίζει μια μετεωρική εξέλιξη που στην εποχή ειδικά της κοινωνικής δικτύωσης έχει πάρει (και) διεστραμμένες στροφές. Η κυριότερη εξ αυτών είναι αυτή της κατεδαφιστικότητας, της ισοπεδωτικής αναθεώρησης που επιτίθεται στην λογική (και την ευαισθησία) του σημαίνοντος και του εν τέλει σημαντικού.

Ευτυχώς ο Ρον Χάουαρντ, του οποίου το έργο και η αφηγηματική δεινότητα από την επιθετικά αδιάφορη καθεστώσα κριτική οφείλει να επαναδιατυπωθεί, έμεινε μακριά. Με θέμα του έναν από τους σημαντικότερους τενόρους της ηχογραφημένης ιστορίας και οπωσδήποτε τον μεγαλύτερο σταρ που έβγαλε ο κόσμος της κλασσικής μουσικής, τα κουτσομπολιά και ο κιτρινισμός γύρω από τις επιλογές ενός χαρισματικού καλλιτέχνη που έδωσε μακράν περισσότερα απ’ όσα πήρε, θα ήταν αγνωμοσύνη. Αυτό επ’ ουδενί σημαίνει πως οι νύξεις για την διάβρωση της διασημότητας, τις προσωπικές επιλογές, την οικογενειακή δυσλειτουργία, απουσιάζουν. Αλλά, όπως είναι φυσικό και δέον στη βιογράφηση μιας ιδιοφυίας που καλυτέρεψε τον κόσμο μας, δεν είναι δυνατόν το προσωπικό να υπερβαίνει το συλλογικό και το κοινό κουτσομπολιό να αντικαθιστά το επίτευγμα.

Ο Χάουαρντ διαπερνά εκείνα που ποτέ τους δεν θα ήταν άξια…δισκογράφησης, φωτίζει τη μοναξιά και παίρνει θέση υπέρ του καλλιτέχνη

Ο Χάουαρντ, θαυμαστικά και με την εγγύτητα του υποκλιθέντος λάτρη, κοιτάζει τον Λουτσιάνο Παβαρότι σαν τον ιταλιάνο, ταμπεραμεντόζο, εξωστρεφή γίγαντα με την παιδική ψυχή, σαν τον «αγγιγμένο» καλλιτέχνη που υπηρετεί το χάρισμά του και με άνεση γεννημένου σταρ διευρύνει την αναμενόμενη (από έναν άνθρωπο της κλασικής μουσικής) συμπεριφορά εντός της διασημότητας προς όφελος της τέχνης του. Τέχνης του (η όπερα βέβαια) που δεν γεννήθηκε σε σαλόνια και για σαλόνια, αλλά άκμασε σαν παλλαϊκή τέχνη. Κι ο Παβαρότι ήταν αυτός, ο μόνος μετά τον Ενρίκο Καρούζο (ειδική η σύνδεση των δύο), που έφτασε την υφήλιο να ακούει όπερα. Μπρος σ’ ένα τέτοιο επίτευγμα η (μικρο)κριτική του τότε περί της κόπωσης του χαρίσματος και του εμπορευματοποιημένου «λαϊκισμού» του καλλιτέχνη (αν είναι δυνατόν) φαντάζει σήμερα (όπως και τότε) ασήμαντη στους ανθρώπους που αγαπούν την μουσική.

Ο Χάουαρντ διαπερνά εκείνα που ποτέ τους δεν θα ήταν άξια…δισκογράφησης, φωτίζει τη μοναξιά, παίρνει θέση υπέρ του καλλιτέχνη. Γεμάτο χάρισμα, ανθρωπισμό και πίστη στη ζωή, το ντοκιμαντέρ του είναι ένας ύμνος αλλά και μια λίαν συγκινητική απονομή τιμής στην ωραιότερη πλευρά του περάσματός μας που είναι η Τέχνη.