Ταινία της Εβδομάδας: Το ανοιχτόκαρδο «Yesterday» απευθύνεται πρώτα σε όσους δεν ξεχνούν τη σπουδαιότητα των Beatles

Η αλήθεια είναι πως οι πρωτότυπες ιδέες τείνουν να αποτελέσουν κάτι σαν προστατευόμενο είδος στο λεγόμενο εμπορικό σινεμά σήμερα, αν όχι απειλούμενο με εξαφάνιση. Ένας λόγος παραπάνω να προκύπτουν αυξημένες προσδοκίες όποτε εμφανίζονται περιπτώσεις σαν το «Yesterday» του βραβευμένου με Όσκαρ Ντάνι Μπόιλ («Slumdog Millionaire») που μας μεταφέρει σε μια κατάσταση μουσικής και πολιτισμικής δυστοπίας κατά την οποία οι Beatles δεν υπήρξαν ποτέ. Κι αν το όνομα του Βρετανού σκηνοθέτη εγκυμονεί δικαιολογημένα κινδύνους, αφού ακόμα και στα καλύτερά του (βλ. «28 Μέρες Μετά», «Sunshine») δεν απαλλάσσεται από χούγια που συνήθως έχουν να κάνουν με αχρείαστες σκηνοθετικές βιρτουοζιτέ και προβληματικές τρίτες πράξεις, η νέα του ταινία υπόσχεται μια ευχάριστη θερινή κινηματογραφική έξοδο, ικανή μάλιστα να συγκινήσει όσους δεν ξέχασαν την αγάπη τους για τη σημαντικότερη μπάντα όλων των εποχών.

Στο «Yesterday», ο Τζακ Μάλικ (Χιμές Πατέλ) είναι ένας άσημος μουσικός στο ταλέντο του οποίου πιστεύει μόνο η καλή του φίλη και μάνατζερ Έλι (Λίλι Τζέιμς). Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που θυμάται τους Beatles, καθώς ξυπνά σε μια εναλλακτική πραγματικότητα κατά την οποία τα θρυλικά Σκαθάρια δεν υπήρξαν ποτέ. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, ο Τζακ βρίσκει ευκαιρία να κάνει επιτέλους επιτυχία λανσάροντας για δικά του τα τραγούδια που έγραψαν οι Τζον Λένον, Πολ Μακάρτνεϊ, Τζορτζ Χάρισον και Ρίνγκο Σταρ.

Ένας εναλλακτικός φόρος τιμής στους Beatles, που υπενθυμίζει πόσο αφόρητα φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος μας δίχως αυτούς

Στην πιο «φορτωμένη» μουσικά ταινία του Ντάνι Μπόιλ μετά το πρώτο «Trainspotting», το «Yesterday» θέτει σε πρώτο πλάνο διασκευασμένες επιτυχίες της εμβληματικής μπάντας από το Λίβερπουλ. Στα highlight του φιλμ συγκαταλέγονται το ανά στιγμές ευρηματικό χιούμορ πάνω στις ανατροπές που θα έφερνε στην ποπ κουλτούρα τυχόν διαγραφή του γκρουπ από τη συλλογική μνήμη, καθώς και ανάλογα χαριτωμένα ευτράπελα όπως αυτό με τον Τζακ να πασχίζει να θυμηθεί τους στίχους του Eleanor Rigby.

Από πλευράς κάστινγκ έχουμε τους Πατέλ και Τζέιμς να χτίζουν δύο εξαιρετικά συμπαθείς μέσα στην εμφανή ευαλωτότητά τους ήρωες, τον Εντ Σίραν να παίζει τον εαυτό του σε μια εμφάνιση που δουλεύει μια χαρά και την Κέιτ ΜακΚίνον να υποδύεται την κυνική μάνατζερ σε έναν από τους πιο διασκεδαστικά ατακαδόρους περιφερειακούς χαρακτήρες που συναντήσαμε πρόσφατα σε κωμωδία. Και βέβαια, θα είναι ασυγχώρητη παράλειψη να μην κάνουμε νύξη σε μια αναπάντεχη συνάντηση που έχει τη δύναμη να λιώσει την καρδιά όσων ένιωσαν σε οποιαδήποτε φάση της ζωής τους τη μοναδικότητα των Beatles να τους σημαδεύει ανεξίτηλα.

Στον αντίποδα - μιας και σχεδόν πάντα υπάρχει τέτοιος σε ταινία του Μπόιλ, τα περιττά τερτίπια που δοκιμάζει με την κάμερα, η ημιτελής εμβάθυνση στην πολλά υποσχόμενη αρχική ιδέα για χάρη ενός ακόμα κλασικού ρομάντζου στο οποίο εξελίσσεται από κάποιο σημείο και μετά το «Yesterday» (δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο υπογράφει ο Ρίτσαρντ Κέρτις των «Love Actually» και «Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ»), η ανά φάσεις μεταστροφή της έλλειψης σοβαροφάνειας (που αποτελεί προσόν) σε αφέλεια, ο αχρείαστος μονόλογος-απολογία του Τζακ ενώ προηγουμένως του έχει δοθεί ένα σεναριακά στέρεο «συγχωροχάρτι» για αυτό που θα ήταν καραμπινάτη περίπτωση λογοκλοπής αν δε μιλούσαμε για ένα παράλληλο σύμπαν στο οποίο ο Τζον, ο Πολ, ο Τζορτζ και ο Ρίνγκο δεν είχαν ποτέ συναντηθεί, καθώς επίσης οι άνοστες ποπ μουσικές που συμπληρώνουν σχεδόν βέβηλα τις επιτυχημένες διασκευές των Beatles, αποτελούν αστοχίες που κοστίζουν στρατηγικά στο όλο εγχείρημα. Κυρίως επειδή το «Yesterday» θα μπορούσε να είναι ο απόλυτος εναλλακτικός φόρος τιμής στην σπουδαία παρακαταθήκη που άφησε η κορυφαία μπάντα και μαζί ένα ολοκληρωμένο σχόλιο πάνω στην καθοριστική σημασία που έχει το μομέντουμ στο αν κάτι θα γίνει ή όχι επιτυχία (το ότι ο πρωταγωνιστής «γράφει» το Let It Be εν έτει 2019 δεν εγγυάται ότι θα έχει την υποδοχή που είχε το 1970).

Αντ’ αυτού πάντως μένουμε με μια ευχάριστη και ανοιχτόκαρδη ταινία που βρίσκει ουκ ολίγες απολαυστικές στιγμές μέσα από ένα πλουσιοπάροχο premise και που κυρίως έχει τον τρόπο να υπενθυμίσει στο κοινό της πόσο αφόρητα φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα δίχως Beatles. Υπό αυτή την έννοια, το «Yesterday» απευθύνεται πρωτίστως στους πολυάριθμους ακόμα λάτρεις του γκρουπ και δευτερευόντως στο κοινό που αγαπά τις rom-com.