Αν κάποιος νικητής της Ακαδημίας βρεθεί σε οικονομική δυσπραγία και σκεφτεί να πουλήσει το Όσκαρ για να ξεχρεώσει, δεν θα καταφέρει και πολλά - εκτός και αν το χρέος του ανέρχεται στο αστρονομικό ποσό του ενός δολαρίου. Από το 1950 και μετά, η Ακαδημία υποχρεώνει τους παραλήπτες του Βραβείου να υπογράψουν δήλωση σύμφωνα με την οποία είναι αναγκασμένοι, σε περίπτωση πώλησης, να πάνε πρώτα στην Ακαδημία ως πιθανό αγοραστή, με την προνομιακή τιμή του ενός δολαρίου. Και αν κάποιος αρνηθεί να υπογράψει, τότε το Βραβείο δεν του απονέμεται.

Ορισμένα από τα αγαλματίδια που δόθηκαν πριν το 1950, ωστόσο, έβγαλαν τα λεφτά τους -και με το παραπάνω: ο διάσημος ταχυδακτυλουργός Ντέιβιντ Κόπερφιλντ έδωσε 203.000 δολάρια για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας της “Καζαμπλάνκα” (1943). Το πιο “ακριβό” Όσκαρ όμως ήταν εκείνο για την Καλύτερη Ταινία του 1939. Το αγαλματίδιο του “Όσα Παίρνει ο Άνεμος” πωλήθηκε προς 1,5 εκατομ. δολάρια, το 1999, στον μακαρίτη βασιλιά της ποπ, Μάικλ Τζάκσον. Φ.Β.