Ευτυχώς που έχουμε και το θρυλικό πια (λίγες ώρες μετά!) mega-selfie να θυμόμαστε.

Σε μια τελετή που είδε να βραβεύονται όλα τα φαβορί ανεξαιρέτως (και σε πολλές περιπτώσεις, δικαίως) και την παρουσιάστρια Έλεν ΝτεΤζένερις να είναι αξιοπρεπής αλλά και άνιση στην εκτέλεση των καθηκόντων της, η φωτογραφία αυτή, που ένωσε τους Τζάρεντ Λέτο (ή τέλος πάντων τα ρουθούνια του), Τζένιφερ Λόρενς, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Μέριλ Στριπ, Κέβιν Σπέισι, Τζούλια Ρόμπερτς, Μπραντ Πιτ, Αντζελίνα Τζολί, Μπράντλεϊ Κούπερ, Λουπίτα Νιόνγκ'ο και τον αδερφό της (!), ήταν αυτό που κατάφερε κάπως να σπάσει την μονοτονία των εξελίξεων.

Ανατρέχουμε στα συν και τα πλην της  συμπαθέστατης τελικά βραδιάς, τουλάχιστον αυτά που θυμόμαστε καλύτερα στο θολωμένο από το ξενύχτι μυαλό μας, και τα παραθέτουμε - εσείς τι θα θυμάστε από αυτήν την απονομή;

(+)

Ο αρχικός χλιαρός μονόλογος της Έλεν ΝτεΤζένερις ήταν σε σημεία ανησυχητικά τεμπέλικος (η Τζουν Σκουίμπ είναι ηλικιωμένη και δεν ακούει καλά! Η Τζένιφερ Λόρενς είναι λίγο ατσούμπαλη! Σιγά την πρωτοτυπία) και η μπηχτή για την, όντως αγνώριστη, Λάιζα Μινέλι ήταν αχρείαστα κακιά) ενώ έκανε συνεχώς σαρδάμ και μικρά λάθη στις γραμμένες εισαγωγές (φαινόμενο που παρατηρήθηκε και με αρκετούς άλλους, βέβαια), αλλά η παρουσιάστρια της βραδιάς ανέκαμψε τελικά χάρη στο δυνατό της σημείο: τον αυτοσχεδιασμό.

Περνώντας μεγάλο κομμάτι της βραδιάς ανάμεσα στους θεατές της αίθουσας (ιδανικός τρόπος για να δώσει στους παραγωγούς τούς σταρ που χρειάζονταν), η ΝτεΤζένερις δημιούργησε το αστραπιαία κλασικό selfie που κράσαρε το twitter, παρήγγειλε πίτσες για το κοινό (είχε βγάλει και την προηγούμενη φορά κάτι αντίστοιχο σε φωτογραφία, θυμάστε;), τους έβαλε να το πληρώσουν, μάζεψε φιλοδωρήματα και γενικότερα επιβεβαίωσε τις προβλέψεις ότι θα βασίζονταν στην άνεσή της με τους σταρ, και όχι σε πολύ αιχμηρά αστεία.

Τίποτα από όσα έκανε μακριά από το κοινό δεν ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένο και είδαμε το κινητό της (χορηγός η Samsung;) περισσότερες φορές απ' ό,τι το δικό μας εκείνες τις ώρες, αλλά η περίφημη φωτογραφία τής έχει ήδη εξασφαλίσει τη συγχώρεση πολλών για τις άλλες της αδυναμίες.

(-)

Το θέμα της βραδιάς, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ήταν οι «Ήρωες στο Χόλιγουντ», το οποίο έδωσε αφορμή για τρία (ή περισσότερα; Κάποια στιγμή ενώθηκαν στο μυαλό μας σαν μια ατελείωτη αυτο-επευφημούμενη ανοησία) κολάζ αρκετά περίεργων επιλογών (τι δουλειά έχει το «To Kill a Mockingbird» στους ήρωες που βασίστηκαν σε αληθινούς ανθρώπους; Δεν είναι αληθινή ιστορία!) αλλά και άσχετων μεταξύ τους ταινιών, μερικές από τις οποίες φάνηκαν να είναι εκεί μόνο και μόνο για να αναγνωριστούν από το πολυπόθητο νεανικό κοινό. Άστοχο, και κουραστικό.

Αριστερά, η αντίδραση της Λουπίτα Νιόνγκ'ο στην ανακοίνωση του ονόματός της, και δεξιά, οι συμπρωταγωνιστές της, Τσιουέτελ Ετζίοφορ και ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, βουρκωμένοι παρακολουθούν το λόγο της

(+)

Όπως πέρσι ήταν η χρονιά της Τζένιφερ Λόρενς, έτσι φέτος δε φαίνεται να μπορούμε - και να μπορείτε - να χορτάσουμε (ετε) την γλυκύτατη, κομψή, υπέροχη Λουπίτα Νιόνγκ'ο, η οποία κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στο «12 Χρόνια Σκλάβος» - το κινηματογραφικό της ντεμπούτο.

Ο λόγος της είναι όπως μας έχει συνηθίσει, δηλαδή εύγλωττος, ουσιαστικός και συγκινητικός: «Όταν κοιτώ αυτό το χρυσό άγαλμα, ας θυμίζει σε μένα και κάθε μικρό παιδί ότι, από όπου κι αν είσαι, τα όνειρά σου είναι βάσιμα». Ας είναι αυτή η αρχή μιας μεγάλης καριέρας για την 30χρονη ηθοποιό.

(-)

Ο Τζον Τραβόλτα είχε μία δουλειά: να περπατήσει ως το μικρόφωνο και να διαβάσει τη μία φράση που έγραφε απέναντί του το οτοκιού. Και αυτός τα' πε χαριτωμένα μέχρι το κρίσιμο σημείο του ονόματος της Ιντίνα Μενζέλ (παρεμπιπτόντως, μεγάλη σταρ στις ΗΠΑ και μεγάλη μορφή των μιούζικαλ, που ο Τραβόλτα δήλωσε ότι λατρεύει), το οποίο και μετέτρεψε σε «Αντέλ Νταζίμ». Ούτε μία συλλαβή σωστή! (φυσικά το Ίντερνετ δεν έμεινε άπραγο - η «Αντέλ» έχει πλέον λογαριασμό στο twitter και μερικούς χιλιάδες followers)

(+)

Το «The Act of Killing» είναι μια συγκλονιστική, ριζοσπαστική, καταπληκτική δημιουργία αλλά δεν μπορούμε παρά να πανηγυρίζουμε και για το «δικό μας» «20 Feet From Stardom», μια ταινία που αγαπήσαμε πριν περίπου έναν χρόνο και επιλέξαμε έπειτα για τις 19ες Νύχτες Πρεμιέρας. Και η Νταρλίν Λοβ, μία από τις φοβερά ταλαντούχες αλλά παραγνωρισμένες τραγουδίστριες του ντοκιμαντέρ, έδωσε σόου με την τρανταχτή φωνή της.

(-)

Αν η μεγαλύτερη «έκπληξη» της βραδιάς είναι το γεγονός ότι η νικήτρια ταινία βραβεύτηκε και για το σενάριό της, τότε ξέρεις ότι η βραδιά κύλησε χωρίς πολλές ανατροπές άρα και ενδιαφέρον. Τα βραβεία πήγαν εκεί όπου όλοι πίστευαν ότι θα πάνε και, παρόλο που αυτό σημαίνει ότι δεν εκτεθήκαμε ιδιαίτερα στις προβλέψεις μας, αφαίρεσε αρκετά από τη δυναμική της βραδιάς.

(+)

Υπήρχαν αρκετές καλές στιγμές σε κάποιους λόγους: η συγκινητική αφιέρωση του Τζάρεντ Λέτο προς τη μητέρα του και η αναφορά του στις ταραγμένες πολιτικές καταστάσεις σε Ουκρανία και Βενεζουέλα, η δυναμική δήλωση της Κέιτ Μπλάνσετ για τη στάση της βιομηχανίας απέναντι στις «γυναικείες» ταινίες, το αστείο του Αλφόνσο Κουαρόν ότι η εμπειρία του «Gravity» τον μεταμόρφωσε μιλώντας για τα άσπρα του μαλλιά, το χοροπηδητό του Στιβ ΜακΚουίν (δεν μπορούμε να πούμε ότι το περιμέναμε) και ο πιο-ΜακΚόναχι-δε-γίνεται λόγος του Μάθιου ΜακΚόναχι (αλήθεια τώρα, ο ήρωάς του είναι ο μελλοντικός εαυτός του;).

Αλλά ο πιο συνολικά χαριτωμένος λόγος ήταν της Κρίστεν Άντερσον-Λόπεζ και του Ρόμπερτ Λόπεζ, οι οποίοι κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού και έβγαλαν έναν έμμετρο/ ημι-τραγουδιστό λόγο, και οι δύο ταυτόχρονα, ευχαριστώντας συγγενείς και συνεργάτες, και παρακαλώντας για σίκουελ!

(+)

Παρόλο που ο Χάρολντ Ράμις έφυγε πριν λίγες μόλις μέρες, η Ακαδημία πρόλαβε να τον συμπεριλάβει στο καθιερωμένο «In Memoriam» βίντεο. Ο καλύτερος φόρος τιμής, όμως, ήρθε από εκεί που έπρεπε να έρθει: το φίλο και συνεργάτη του Ράμις, Μπιλ Μάρεϊ, ο οποίος διέκοψε για λίγο την ροή του οτοκιού, γύρισε στην κάμερα και ανέφερε το φίλο του, σε μια από τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς.

Επίσης, είχε προλάβει να ανακηρυχθεί σιωπηλά από όλους μας στον πιο κουλ παρουσιαστή βραβείου (Διεύθυνσης Φωτογραφίας συγκεκριμένα), μόνο και μόνο για την ατάκα του προς την συμπαρουσιάστριά του, Έιμι Άνταμς: «Alright, you're the brains of the operation too, baby; tell them who's up for best shooter» (σε ελεύθερη μετάφραση: «Εντάξει, είσαι και εσύ μέρος της διαδικασίας μωρό μου: πες τους ποιος είναι ο καλύτερος φωτογράφος»)

(-)

Μια που αναφέραμε το In Memoriam, ας τολμήσουμε να εκφράσουμε δύο βασικές αντιρρήσεις στην εμφάνιση της - κατά τα άλλα συμπαθέστατης και ταλαντούχας - Μπέτι Μίντλερ: γιατί δεν τραγούδησε κατά τη διάρκεια του βίντεο, που θα ταίριαζε και καλύτερα; Και ποιος διάλεξε ένα τόσο κυριολεκτικό και βαρύγδουπο τραγούδι όπως το «Wind Beneath My Wings», ελάχιστα γνωστό πια και επιπλέον αρκετά βαρετό;

(-)

Απογοήτευση ήταν και το έτερο μουσικό γεγονός της βραδιάς, αφού το κομμάτι που θα τιμούσε τα 75 χρόνια από τον «Μάγο του Οζ» με τα παιδιά της πρωταγωνίστριας της ταινίας, Τζούντι Γκάρλαντ ήταν... μία ακόμη ερμηνεία του «Somewhere Over the Rainbow» από την Pink (!) και τα παιδιά της Γκάρλαντ να παρακολουθούν από τις θέσεις τους - δεν ανέβηκαν καν στη σκηνή.

Προσθέστε σε αυτό τα κάποια προβλήματα της Pink σε αναπνοές και συγχρονισμό με την ορχήστρα (η οποία δεν ήταν στην αίθουσα, ποιος έξυπνος το σκέφτηκε αυτό;), και η απογοήτευση ήταν πλήρης. Το μόνο που άξιζε τελικά; Τα παπούτσια της παρουσιάστριας του τραγουδιού, Γούπι Γκόλντμπεργκ:

(+)

Δεν ήταν όμως όλα τα μουσικά κομμάτια αποτυχημένα. Πέρα από το υπέροχο «The Moon Song» της Κάρεν Ο για το «Δικός της», το τραγούδι του Φάρελ, «Happy», είχε κολλήσει εδώ και εβδομάδες στον εγκέφαλό μας και τώρα η κατάσταση χειροτέρεψε, μετά τη εχμ...χαρούμενη, γεμάτη ενέργεια και casual ερμηνεία του στη σκηνή των Όσκαρ.

Χρωματιστά κοστούμια, πολλοί χορευτές, ο Φάρελ να χορεύει με την Λουπίτα Νιόνγκ'ο, την Μέριλ Στριπ, την Έιμι Άνταμς (ο Τζέιμι Φοξ το πήγε ακόμη παραπέρα και ανέβηκε με την κόρη του στη σκηνή!) και αυτό το κομμάτι του σόου ήταν η πρώτη στιγμή στη βραδιά που αισθανθήκαμε κάπως ξύπνιοι.

Και μόνο αυτό θα αρκούσε:

(+)

Δεν ξέρουμε αν η παύση του Τζέιμι Φοξ στην φράση «Great stories with great scores will blow. Your Mind» («Σπουδαίες ιστορίες με σπουδαία μουσική θα σας ρουφήξουν... το μυαλό») ήταν μέρος του σεναρίου ή αν έσωσε δικό του λάθος, αλλά ήταν η αστειότερη στιγμή σε παρουσίαση βραβείου.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, δημιούργησε το δικό του μουσικό χαλί αλά «Οι Δρόμοι της Φωτιάς» όσο μιλούσε η συμπαρουσιάστριά του, Τζέσικα Μπίελ, χωρίς να την επισκιάζει - ιδανικός.

Κλείνουμε με - τι άλλο; - το selfie (που θα σιχαθείτε να βλέπετε σήμερα) όπως το μοιράστηκε ο, περήφανος για το photobombing του, Κέβιν Σπέισι:

My photobombing gets better and better! @TheEllenShow #oscars pic.twitter.com/LyOkEFgThT

— Kevin Spacey (@KevinSpacey) March 3, 2014