Bob Marley: One Love

Ένα ακόμη biopic - ανάμεσα σε πολλά άλλα - που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί είναι και αυτό του Ρεινάλντο Μάρκους Γκριν, ένα διόλου καλλιτεχνικό αποτέλεσμα για τη ζωή, τη μουσική, την πνευματική, αλλά και την πολιτική υπόσταση ενός οικουμενικού Ρασταφάρι ινδάλματος, που έμελλε να εμπνεύσει με τους ήχους του γενιές και γενιές Αφρικανών (και όχι μόνο), αποκτώντας παγκόσμια φήμη και τεράστια επιτυχία, υπό το πρίσμα μιας μοναδικής δισκογραφίας για την ενότητα, τη συμφιλίωση και την ειρήνη. Αυτά και άλλα πολλά δεν θα τα δείτε στην ταινία του Γκριν.

Η ταινία ξεκινάει πρακτικά λίγο πριν τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Μάρλεϊ (Μπεν- Αντίρ) το 1976 και ενώ ο ίδιος και η μπάντα του προετοιμάζονταν για την επερχόμενη συναυλία τους στον Κίνγκστον της Τζαμάικα. Δεδομένου πως το event είχε οργανωθεί από τον Πρωθυπουργό της χώρας Μάικλ Μάνλεϊ με απώτερο σκοπό την εξομάλυνση της έντασης ανάμεσα σε δυο αντιμαχόμενες πολιτικές ομάδες (σε μια περίοδο όπου η Τζαμάικα ήταν βυθισμένη στον κοινωνικοπολιτικό σπαραγμό), η επίθεση που δέχτηκε ο Μάρλεϊ και σύζυγός του Ρίτα (Λιντς) θεωρήθηκε εξ’ ολοκλήρου πολιτική, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν και οι δυο να εγκαταλείψουν τη χώρα. Σεναριακά το φιλμ επικεντρώνεται στην αποχώρηση του Μάρλεϊ από την γενέτειρά του, το ταξίδι του και την παραμονή του στο Λονδίνο, εκεί όπου έγραψε και συνέθεσε μαζί με το υπόλοιπο γκρουπ τα κομμάτια του άλμπουμ «Exodus», για πολλούς τον δημιουργικό κολοφώνα των «Bob Marley & the Wailers».

Είθισται στις βιογραφίες οι σεναριογράφοι να επιλέγουν τις πιο αξιοσημείωτες και πιο χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής ενός ατόμου, προκειμένου το εκάστοτε κινηματογραφικό αποτέλεσμα να μη στερείται αφηγηματικής δύναμης και ενδιαφέροντος. Στην περίπτωση ετούτης της ταινίας οι τρεις σεναριογράφοι της (το έχω ξαναπεί, όταν εμπλέκονται άνω των δυο ατόμων στη συγγραφή, τα πράγματα σπάνια εκτυλίσσονται ομαλά) καθιστούν ξεκάθαρη την έλλειψη ενός σαφούς κέντρου βάρους, υποθέτοντας – λανθασμένα όπως αποδεικνύεται – πως αυτό που ενδιαφέρει από άποψη χαρακτήρα είναι πρωτίστως η σύλληψη ενός δίσκου και όχι, για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο ο Μάρλεϊ κατάφερε να κατασκευάσει τον διαχρονικό μουσικό του μύθο.

Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη το γεγονός πως πρόκειται για αγιογραφία και όχι για βιογραφία, το φιλμ του Γκριν διατηρεί τον ίδιο νωχελικό ρυθμό από την αρχή μέχρι και το τέλος και όχι, αυτό δεν οφείλεται στην εκτεταμένη χρήση στριφτών, αλλά στην αδυναμία σεναριογράφων, σκηνοθέτη και μοντέζ να στήσουν ένα αληθινά συγκρουσιακό περιβάλλον βασισμένο στην ιστορική πραγματικότητα της εποχής, καθώς και στην ίδια την περσόνα του Μάρλεϊ. Χαρακτηριστικό είναι πως δεν βλέπουμε ίχνος της πνευματικότητας και της μυσταγωγικής φύσης του πρωταγωνιστή, παρά μονάχα στο πλαίσιο κάποιων σκόρπιων flashbacks που ούτε εξυπηρετούν σε κάτι την υπόθεση, ούτε και επεξηγούνται επαρκώς, υπάρχουν απλά ως μια αδιόρατη υπενθύμιση της ανάγκης του Μάρλεϊ να πιστέψει σε έναν υπερβατικό, βασίλειο πατέρα, μετά την εγκατάλειψή του από τον δικό του.

Από ερμηνευτικής πλευράς ο Κίνγκσλει Μπεν-Αντίρ (τον θυμάσαι, μεταξύ άλλων, ως έναν εκ των Ken στο «Barbie» της Γκρέτα Γκέργουιγκ) είναι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει, φαίνεται πως έχει περάσει ώρες μπροστά σε μια οθόνη αναλύοντας και ξεσηκώνοντας την κινησιολογία του Μάρλεϊ, τις εκφράσεις και τον τρόπο ομιλίας του, όμως η προσπάθειά του δεν μοιάζει αρκετή ώστε να σώσει αυτό εδώ το biopic από τη σίγουρη λησμονιά.

Για μια διεισδυτικότερη και συνολικά αποτελεσματικότερη ματιά στο φαινόμενο του «βασιλιά της ρέγκε» οι φαν ας προτιμήσουν καλύτερα το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Κέβιν Μακντόναλντ «Marley» (2012), έναν ειλικρινή φόρο τιμής στη ζωή και το μουσικό κληροδότημα του Μπομπ Μάρλεϊ.