Κριντ III

H πρώτη σύμβαση που καλείσαι να αποδεχτείς στην περίπτωση του «Creed III» είναι ότι θα παρακολουθήσεις το «Τrue Grit» χωρίς τον Τζον Γουέιν, τον «Ιντιάνα Τζόουνς» χωρίς τον Χάρισον Φορντ ή, ακόμα περισσότερο, τους «Ασυγχώρητους» χωρίς τον Κλιντ Ίστγουντ και τις «Επικίνδυνες Αποστολές» χωρίς τον Τομ Κρουζ. Μια ταινία «Ρόκι» χωρίς τον Σιλβέστερ Σταλόνε, δηλαδή δίχως το ενδοκινηματογραφικό αλλά και το εξωκινηματογραφικό ειδικό βάρος της παρουσίας του, ξεκινάει με handicap από τα αποδυτήρια. Εκείνο που μένει να εξετάσουμε είναι κατά πόσο μένει πιστή στο παρελθόν το οποίο επιχειρεί να αξιοποιήσει - και να εκμεταλλευθεί εμπορικά.

Ο «Ρόκι», πέρα από όσα αυτοβιογραφικά σημαίνει για τον Σλάι και για τη φάση που βρίσκεται κάθε φορά η ζωή και η καριέρα του, πάντα κάτι εκπροσωπεί. Το μέλος της εργατικής τάξης που μάχεται για μια θέση στον ήλιο, βρίσκοντας την αναγνώριση (μόνο) ανάμεσα στους ομοίους του, την καλοσύνη που τελικά θριαμβεύει, ακόμα κι όταν δοκιμάζεται, την ακατάβλητη θέληση για αγώνα μέσα κι έξω από το ρινγκ - ιδίως έξω. Αν εντοπίζεται ένα βασικό πρόβλημα στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μάικλ Μπ. Τζόρνταν αυτό δεν είναι η αφηγηματική βιασύνη στο δεύτερο μισό, ούτε η αισθητική αστοχία των δανείων από το… «Dragonball», ούτε καν η (κατά)χρηση CGI σε ένα μέχρι πρότινος υπόδειγμα αναλογικού σινεμά. Είναι ότι τελειώνει η ταινία του και αδυνατείς να αντιληφθείς ποια αξία εκπροσωπεί ο Άντονι. Υπάρχει μεν το προσωπικό του δράμα, με την επανεμφάνιση του παιδικού του φίλου Ντέιμ, αλλά δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε τι σημαίνει για το δράμα όλων εμάς των υπολοίπων.

Όλο το πρώτο μέρος, που μοιάζει κατά κάποιον τρόπο σαν να παρακολουθείς τον original «Ρόκι» από την πλευρά του Απόλλο Κριντ, το μοντάζ της προπόνησης, η πριμοδότηση του προσωπικού δράματος έναντι της αγωνιστικής δράσης δείχνουν μια προδιάθεση σεβασμού προς τον κινηματογραφικό μύθο που ο Τζόρνταν ανέλαβε στα χέρια του, η οποία αρκεί για να μην φύγεις παραπονεμένος από το σινεμά. Ακόμα και στο «Ρόκι ΙΙΙ», όμως, δηλαδή στην πιο ναρκισσιστική στιγμή του Σταλόνε εντός της εποποιίας, ο τελευταίος ποτέ δεν θα κορύφωνε τον τελικό αγώνα με τον τρόπο που το κάνει ο Τζόρνταν, ειδικά από τη στιγμή που θέλει να αφηγηθεί την ιστορία δύο «αδερφών». Ούτε θα μεταχειριζόταν χαρακτηρολογικά τον ένα τους κατ’ αυτόν τον τρόπο, εκθέτοντας έτσι και τον προσηλωμένο Τζόναθαν Μέιτζορς, που στο πρώτο μισό επικαλείται τον Τομ Χάρντι στο «Warrior» και νιώθεις κάθε μέρα της φυλάκισής του να βαραίνει στους ώμους του και (ακολουθεί spoiler) στο δεύτερο βρίσκεται αναγκασμένος να κάνει τον Mr. T στο «Rocky III» και καταφεύγει σε γκριμάτσες και μανιερισμούς, χωρίς διεύθυνση από τον… «διευθυντή» του.

Δεν ξέρουμε αν το μέλλον είναι «γυναικείο», όπως προοικονομεί το φινάλε, δεν ξέρουμε κι αν ο υιός Κριντ θα συνεχίσει να αγωνίζεται στο κινηματογραφικό ρινγκ μετά από αυτή τη solo εξόρμησή του – θα φανεί στο χειροκρότημα. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι όποια ταινία ακολουθήσει, αν δεν προέρχεται από τον εμπνευστή της μυθολογίας, καλό θα ήταν να δείξει ότι αντιλαμβάνεται τι κρύβεται και πίσω από την επιφάνεια του «Ρόκι», ότι έχει εντοπίσει που έγκειται ο «χρυσός» στα «γάντια» του. Διαφορετικά θα συναγωνιστεί αυτή εδώ για τον τίτλο της πιο αδύναμης στιγμής του franchise.