Εξέλιξη

Εξαιρετικά αυτοαναφορική και προσωπική η καινούργια δουλειά του Περικλή Χούρσογλου ο οποίος επιστρέφει στην ενεργό δράση δεκατρία χρόνια μετά τον «Διαχειριστή» (2009), αυτή τη φορά με μια ταινία μέσω της οποίας επιχειρεί να «ξορκίσει» τους δικούς του δαίμονες – επαγγελματικούς και οικογενειακούς – με ένα σινεματικό σύνολο που μοιάζει βγαλμένο από περασμένες δεκαετίες.

Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται ο Νίκος (Αλέξανδρος Λογοθέτης), ένας καθηγητής σκηνοθεσίας που ζει με την οικογένειά του στην Αθήνα, αλλά πηγαινοέρχεται στη Θεσσαλονίκη για τα μαθήματα. Την ημέρα της ορκωμοσίας θα προτείνει στον πατέρα του τον κύριο Αντρίκο (Βασίλης Κολοβός), να τον ακολουθήσει στο ταξίδι, με τους δυο τους να ξεκινούν έτσι μια περιδίνηση στο παρελθόν και τις προσφιλείς, κοινές τους αναμνήσεις, την ίδια στιγμή που ο Νίκος θα συνειδητοποιήσει για πρώτη φορά το βάρος που φέρει ο ρόλος του πατέρα.

Όλοι οι δημιουργοί ξεκινούν από μια ταυτόσημη βάση: την εξωτερίκευση και μετουσίωση της ανάγκης να συνομιλήσουν πρωτίστως με τον εαυτό τους (για τον εαυτό τους) μέσω της Τέχνης (τους), ενός έργου τις περισσότερες φορές ανοικτού προς συζήτηση από ένα ευρύτερο κοινό που θα έχει τη δυνατότητα να το δει, να το διαβάσει ή να το ακούσει. Τα αμιγώς προσωπικά βιώματα δεν είναι πάντοτε εύκολο να γίνουν κατανοητά και να ερμηνευτούν επιτυχώς από κάποιον άλλον, πέραν από εκείνον ή εκείνους που τα έχουν ζήσει, πολλώ μάλλον όταν πρόκειται για τις σχέσεις μας με τα σημαντικότερα πρόσωπα της ζωής μας και της ανάκλησης στη μνήμη όλων εκείνων των στιγμών που μας διαμόρφωσαν και μας καθόρισαν σαν προσωπικότητες.

Ο Χούρσογλου εδώ επιχειρεί ακριβώς αυτό, μια καταβύθιση στην πορεία της ύπαρξής του μέχρι σήμερα – την καριέρα του στον κινηματογράφο, τις βιωμένες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, την πανεπιστημιακή ζωή και ειδικότερα τη σχέση του με τον πατέρα του και μια επιβεβαίωση που ίσως άργησε να έρθει – πράγματα εκ φύσεως πολύ δικά του, που δύσκολα φτάνουν μέχρι τον θεατή, ή ακόμα και αν φτάσουν δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βρουν τελικά το στόχο τους.

Σκηνοθετικά η ταινία παραπέμπει σε κινηματογραφική παραγωγή παλαιότερων ετών, δίχως όμως να διαθέτει τη γοητεία μιας συνειδητά σκηνογραφημένης, «παλαιομοδίτικης» εποχής. Υπάρχει μια έντονα τηλεοπτική αίσθηση, που έρχεται σε άμεση αντιδιαστολή με το σκηνοθετικό παρελθόν και παρόν του ίδιου του Χούρσογλου (και του ήρωά του), την ίδια στιγμή που γίνεται και μια εσκεμμένη meta απόπειρα ταύτισης της ακαδημαϊκής σκηνοθεσίας της ίδιας της ταινίας, με την αναπαραστατική σεκάνς γυρίσματος των φοιτητών, που όμως δεν έχει κάποιο αντίκρισμα, τουναντίον μοιάζει εντελώς παράταιρο μέσα στο γενικότερο υφολογικό πλαίσιο.

Σε επίπεδο πρόζας τα πράγματα παραμένουν απλά, όπως σωστά φανταζόμαστε πως θα μιλούσε ένας γιος με τον πατέρα του, ανά στιγμές όμως τείνουν να παραγίνονται απλοϊκά ή ακόμα και κατά λάθος κωμικά, όπως σε εκείνη τη στιγμή που ο Νίκος φωνάζει στον πατέρα του «Εδώ αρχηγός είμαι εγώ!». Κατά τα άλλα η διαρκής και αψυχολόγητη μουσική επένδυση δυσχεραίνει αρκετά την παρακολούθηση του φιλμ, όπως και η επιλογή των εν λόγω κομματιών που θέλουν να προσδώσουν μια νότα γλυκόπικρου θυμικού στην ατμόσφαιρα, όμως η υπερβολική χρήση καταλήγει να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Αναφορικά με το τέλος της ταινίας ας πούμε πως οι υποψιασμένοι θεατές έχουν καταλάβει ήδη από την αρχή τι ακριβώς συμβαίνει, ακόμα και έτσι όμως, με την υπόσχεση ενός κάποιου plot twist δηλαδή, η ταινία δεν είναι καμωμένη με τρόπο που να σου επιτρέπει εύκολα να αφεθείς και να τη δεις. Θα θέλαμε πολύ να υπήρχε κάποια «Εξέλιξη» εδώ, αλλά μάλλον μιλάμε περισσότερο για μια «back to basics» κατάληξη.