Καλή Τύχη Λίο Γκράντε

Το «Καλή Τύχη Λίο Γκράντε» της Σόφι Χάιντ, γνώριμης των Νυχτών Πρεμιέρας από το 2014 με το βραβευμένο τότε ντεμπούτο της στη Μπερλινάλε «52 Tuesdays», αλλά και το πιο πρόσφατο «Animals» που επίσης είχαμε δει το 2020, μας έρχεται έπειτα από μία διόλου αμελητέα φεστιβαλική πορεία που ενώνει το Σάντανς με το Βερολίνο και εσχάτως την Τραϊμπέκα. Στο νέο της φιλμ, η Αυστραλή Χάιντ πάει Αγγλία και σκηνοθετεί τη σταθερά εξαιρετική Έμα Τόμσον στο ρόλο της Νάνσι. Μιας 55άρας χήρας που δεν είχε ποτέ οργασμό με τον ένα και μοναδικό άνδρα με τον οποίο σχετίστηκε, οπότε και αποφασίζει να τον γνωρίσει με τη βοήθεια του Λίο Γκράντε, ενός νεαρού σεξεργάτη (Ντάριλ ΜακΚόρμακ).

Με τίτλο που παρεπέμπει άνετα σε γουέστερν και που υπονοεί γλαφυρά τη δυσκολία της αποστολής, οι δυο ήρωες κλείνονται σε ένα διαλογικά ζωηρό δράμα δωματίου (ξενοδοχείου), σε διαδοχικές συναντήσεις-συνεδρίες, για να βρουν το χαμένο δισκοπότηρο της ηδονής μιας μεσήλικης γυναίκας (καθηγήτριας, συζύγου, μαμάς κλπ). Θεμέλιος λίθος του φιλμ το σενάριο της Κέιτι Μπραντ, που στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε μια στιχομυθία πνευματώδη και νατουραλιστική, και απόλυτα κερδισμένο στοίχημα η χημεία των Τόμσον και ΜακΚόρμακ στους ρόλους δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων που επιδιώκουν έναν κάποιο συντονισμό, δύο σωμάτων που προσπαθούν να λειτουργήσουν μέσα και πέρα από τη συνθήκη κάτω από την οποία συνευρίσκονται. Και στην πορεία αυτής της αναζήτησης, η Νάνσι και ο Λίο βγάζουν έξυπνα οφσάιντ στερεότυπα γύρω από τη σεξουαλικότητα, την αυτοεικόνα, τα έμφυλα δυναμικά, τις κοινωνικές νόρμες κλπ.

Αποτυπώνει υπομονετικά, ακομπλεξάριστα και εν τέλει ατόφια το πατριαρχικά μπλοκαρισμένο δικαίωμα μιας γυναίκας στην ερωτική απόλαυση

Εκ πρώτης όψεως, το «Καλή Τύχη Λίο Γκράντε» ενδεχομένως να μοιάζει με ένα κλασικό φιλμ ερμηνειών στο οποίο η σκηνοθεσία δεν αποτελεί παρά μια φροντισμένη διεκπεραίωση, ταγμένη στην υπηρεσία των ηθοποιών που καλούνται να κουβαλήσουν στις πλάτες τους όλο το βάρος του εγχειρήματος. Ασχέτως του πόση παραγνωρισμένη μαεστρία χρειάζεται για να επιτευχθεί αυτό, την οποία η Χάιντ εμφανώς διαθέτει, ή του πόσο καλά αλληλοσυμπληρώνονται πράγματι η Τόμσον με τον ΜακΚόρμακ, η Αυστραλή σκηνοθέτις επιδεικνύει ιδιαίτερη φροντίδα και ενσυναίσθηση στο πώς αποτυπώνει υπομονετικά, ακομπλεξάριστα και εν τέλει ατόφια το πατριαρχικά μπλοκαρισμένο δικαίωμα μιας γυναίκας στην ερωτική απόλαυση.

Στην πράξη, η Σόφι Χάιντ παίρνει άριστα στην αναμέτρησή της με μια μορφή σινεμά που άνθισε την περίοδο έξαρσης της πανδημίας και που ως κύρια χαρακτηριστικά του είχε τη δημιουργική προσαρμογή στους αυστηρούς περιορισμούς με ελάχιστα ή καθόλου εξωτερικά γυρίσματα, το ολιγομελές καστ και ένα ελαφρύ συνεργείο (βλ. ενδεικτικά «Το Κοστούμι»). Όσο όμως κι αν είναι γέννημα θρέμμα της συγκυρίας αλλά και μιας εποχής όπου οι θηλυκότητες επαναδιαπραγματεύονται δυναμικά τη θέση τους στον κόσμο, το «Καλή Τύχη Λίο Γκράντε» δείχνει ήδη ικανό να αντέξει στο χρόνο, και πέρα από το μομέντουμ του. Ως προς αυτό συνηγορούν η ευθύτητα με την οποία αντικρίζει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση σε θέματα ταμπού, το πώς η σπουδαία Έμα Τόμσον αγκαλιάζει τον πιο απαιτητικό ρόλο της καριέρας της, η τόσο απελευθερωτική σκηνή της μπροστά στον καθρέφτη ή εκείνη με το άτσαλο, γεμάτο εξερευνητικότητα και τόσο ρεαλιστικό σε αίσθηση σεξ στο ημίφως.

Αποδεικνύεται τολμηρό σε ένα επίπεδο πολύ βαθύτερο από όσο η υπόθεση προϊδεάζει

Άλλωστε, το «Καλή Τύχη Λίο Γκράντε» αποδεικνύεται τολμηρό σε ένα επίπεδο πολύ βαθύτερο από όσο η υπόθεση προϊδεάζει και λειτουργικό σε όλους τους τόνους, καθώς το πρωταγωνιστικό ζεύγος ψηλαφίζει μέσα από διακυμάνσεις χιούμορ, αδεξιότητας ή και έντασης τον πολυπόθητο στόχο. Όσο για την Τόμσον, είναι τεράστια η μαγκιά της να παίξει και να απογειώσει μια ηρωίδα που στο τέλος βρίσκει τον ιδανικό επίλογο στη συνειδητοποίηση πως η ηδονή πηγάζει πρώτα από μέσα μας και προϋποθέτει την αποδοχή του εαυτού.