Men

Το «Men» του Άλεξ Γκάρλαντ θυμίζει το «Mother» του Ντάρεν Αρονόφσκι στο εξής. Ενώ κατά το πρώτο του ημίωρο δίνει την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσουμε μια ταινία είδους, όπου τα όσα σκιαχτικά συμβαίνουν στην οθόνη πηγάζουν από μια συνωμοσία των υπολοίπων ή του μυαλού της ηρωίδας, στην πράξη συνιστά από την αρχή ως το τέλος μια παραβολή. Οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ. Κατά κάποιον τρόπο και οι δύο δημιουργοί επιχειρούν να ξαναγράψουν τη βιβλική ιστορία με την Εύα στο προσκήνιο. Από εκεί και πέρα το βασικό ερώτημα είναι πότε η μεταφορά γίνεται τόσο προφανής που σταματά να είναι τέτοια και καταλήγει κυριολεξία. Όταν, για παράδειγμα, εκείνος ο παλιάνθρωπος που γύρισε το «Serbian Film» βάζει ένα στέλεχος της κυβέρνησης να βιάζει έναν πολίτη –άρα η Διοίκηση πηδάει τον Λαό- και είναι τόσο μικρό το άλμα που πρέπει να κάνει ο θεατής για να συλλάβει τη «μεταφορά», μπορούμε να τη θεωρήσουμε τέτοια; Και, ακόμα και στην περίπτωση που την εκλάβουμε ως μεταφορά, δεν παραμένει χοντράδα;

Στο «Μen» η Τζέσι Μπάκλεϊ υποδύεται μια γυναίκα, την Χάρπερ, η οποία, συντετριμμένη από την αυτοκτονία του συντρόφου της, κλείνει μέσω airbnb μια οικία στη βρετανική εξοχή, σε  αναζήτηση διακοπών από τον θρήνο αλλά και την ενοχή. Αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στη νέα δημιουργία του Γκάρλαντ ήδη από τα πρώτα πλάνα της σκηνής της αυτοκτονίας, όπου η πτώση του συντρόφου της ηρωίδας κινηματογραφείται σε slow motion, με τον πρώτο να κοιτάζει τη δεύτερη από το παράθυρο καθώς περνά από το διαμέρισμά τους στην πτωτική πορεία του προς το έδαφος και τη δεύτερη να πλησιάζει και να ουρλιάζει. Ίσως πρόκειται περί υποκειμενικής αναπαράστασης, θα μου πείτε, έτσι το θυμάται η Χάρπερ επειδή έτσι νιώθει απέναντι στο γεγονός. Θα έλεγες, όμως, ότι γεννάται ένα μικρό ζήτημα γούστου και ότι τον Σιάμαλαν τον έχουν σταυρώσει για πολύ λιγότερα. Σε κάθε περίπτωση κατά το πρώτο αυτό μέρος, μέσω μιας σειράς εφιαλτικών αρμονιών στο σάουντρακ και αξιοποίησης του βάθους πεδίου, ο Γκάρλαντ κατορθώνει να χτίσει υποβλητική ατμόσφαιρα και να σε τρομάξει. Και μετά τίθεται σε λειτουργία η αλληγορία.

Όσα  θα γράψουμε στη συνέχεια, εντάσσονται στη σφαίρα των spoilers. Aκόμα κι αν δεν ανήκετε στους ευερέθιστους φαν που θεωρούν spoiler αν γράψεις ότι το «Men» είναι μια ταινία μεγάλου μήκους, καλό θα ήταν να σταματήστε να διαβάζετε σε περίπτωση που δεν έχετε δει την ταινία. Στο χωριό που διαμένει η Χάρπερ, όλοι οι άντρες, από τους μικρότερους ως τους μεγαλύτερους, έχουν το πρόσωπο του Ρόρι Κινίαρ. Όλοι οι άντρες έχουν το ίδιο πρόσωπο, αλλάζουν μόνο ιδιότητα, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε. Ε, και όσα έχει να πει ο Γκάρλαντ πάνω στο ζήτημα της «τοξικής αρρενωπότητας» εξαντλούνται σε αυτό το εύρημα.

Στη συνέχεια ο τρόμος διακόπτεται διαρκώς, ώστε κάθε άντρας-διώκτης  της Χάρπερ να προβεί σε ένα λογύδριο που συνιστά μια διαφορετική έκφανση της τοξικής αρρενωπότητας, και κορυφώνεται σε μια μακροσκελή, φλύαρη σεκάνς τρομακτικά κακοφτιαγμένου CGI, όπου το ένα είδος τοξικής αρρενωπότητας γεννά το άλλο – με αυτά που έχετε διαβάσει μέχρι τώρα, πιστεύετε ότι πρόκειται μόνο για μεταφορική γέννα;- μέχρι να φτάσουμε από το γενικό στο ειδικό, από τον περιρρέοντα πατριαρχικό τρόμο στην προσωπική εμπειρία της Χάρπερ. Στο φινάλε ο Γκάρλαντ θα δώσει ένα ελαφρυντικό pop ψυχολογίας στον αρσενικό ανταγωνιστή, θα ρίξει τον τίτλο της ταινίας κι έπειτα θα κομίσει κι έναν επίλογο με την τετριμμένη κατακλείδα ότι στον νέο Κήπο της Εδέμ δεν χωρά ο Αδάμ, ότι το μέλλον είναι γένους θηλυκού – το έχουμε δει σε τόσες ταινίες και σειρές τελευταία που έχει καταντήσει κλισέ.

Για να μην φλυαρήσουμε άλλο, η νέα δουλειά του Γκάρλαντ έχει ακριβώς τη λεπτότητα που θα περίμενες από μια ταινία που φέρει τον τίτλο «Men».