O Πρώτος Οιωνός

Όσα χρειάζεται να ξέρεις για τo prequel της «Προφητείας», συνοψίζονται στην αναπαράσταση της θρυλικής σκηνής του απαγχονισμού. Στην πρωτότυπη ταινία, τα παιδιά βλέπουν τη νταντά να απαγχονίζεται και επιδεικνύουν περιέργεια κι απάθεια, μια απάθεια ανησυχητική, γιατί μαρτυρά εξοικείωση με τη φύση του θεάματος. Είναι μια πινελιά που, πέρα από την διόγκωση του αισθήματος φρίκης, εμπλουτίζει την κυρίαρχη θεματική (και θέση) της ταινίας περί εγκατεστημένου Κακού στον κόσμο μας. Στο «First Omen», που μυστηριωδώς κυκλοφορεί ως «Πρώτος Οιωνός», αποφεύγοντας την άμεση σύνδεση με το franchise, στην αντίστοιχη σκηνή τα παιδιά τρέχουν πανικόβλητα προς πάσα κατεύθυνση. Εκεί διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος στο θέαμα που θα παρακολουθήσεις. Ακόμα και το gore του ωχριά μπρος σε εκείνο του θεματικά παραπλήσιου «Ιmmaculate» που είδαμε πριν λίγο καιρό στις αίθουσες. Επίσης η σκηνή δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από ένα κλείσιμο του ματιού στους φαν της «Προφητείας», δεν συνδράμει το περιεχόμενό του έργου. Το οποίο περιεχόμενο συνοψίζεται σε μια επιδερμική φεμινιστική ανάγνωση της γνώριμης δραματουργικής συνταγής, στενά περιορισμένη στο πραγματολογικό σκέλος, εκεί που ακόμα και το προαναφερθέν, μισοψημένο «Immaculate» εντόπιζε τη ρίζα του κακού στην ίδια την ουσία της θρησκευτικής διδασκαλιάς και όχι σε παραστρατημένα μέλη του κλήρου. Χώρια που η πρωτότυπη ταινία διέθετε ήδη τα φεμινιστικό στοιχείο: η ερμηνευτική αποστασιοποίηση του Γκρέγκορι Πεκ, η αδιαφορία του χαρακτήρα προς την υγεία του συζύγου και η έγνοια για τον «διάδοχο» εκεί παραπέμπουν. Συνεπώς, ακόμα κι εντός franchise, δεν θα το πιστώσουμε ως καινοτομία.

Χονδρικά, αυτά περί δεύτερου επιπέδου. Υποθέτουμε ότι οι περισσότεροι θεατές ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση του είδους. Εκεί είναι αξιέπαινη η προσπάθεια της Άρκασα Στίβενσον να αποφύγει τα jump scares, τα οποία πάντως εμείς εδώ τα έχουμε σε εκτίμηση ως εργαλεία παραγωγής τρόμου, αρκεί να μην είναι τα μοναδικά. Γνωρίζει άλλωστε ότι ένα χαμόγελο του Τσαρλς Ντανς μπορεί να φέρει περισσότερες ανατριχίλες από το νιοστό «μπου», επιστρατεύει και σωματικό τρόμο, καθώς και ολίγη από «αναβαθμισμένο», ενώ οι πολυφωνικές σατανιστικές συνθέσεις του Τζέρι Γκόλντσμιθ αντικαθίστανται με σχετική επάρκεια από φούγκα αλά Λίγκετι, μα δίχως ευρήματα αντίστοιχα του λαχανιάσματος του σκύλου. Για είμαστε δίκαιοι, το score του Γκόλντσμιθ για την «Προφητεία» είναι από τα καλύτερα στην ιστορία του μέσου, είναι το σάουντρακ των χειρότερων εφιαλτών μας, άδικο να συγκρίνεται η δουλειά ενός μουσικοσυνθέτη μαζί του.

Όμως, όλες οι εμπνεύσεις της Στίβενσον παραπέμπουν σε κάποια άλλη ταινία, συνήθως ευθέως , όπως σε μια ζουλαφσκική κρίση της (πραγματικά εξαιρετικής) Νελ Τάιγκερ Φρι αλά Ιζαμπέλ Ατζανί. Η δε σεναριακή χρονοτριβή μοιραία επηρεάζει την ένταση. Τουλάχιστον η δημιουργός παίρνει καλό βαθμό στη δημιουργία ατμόσφαιρας και ως ατμόσφαιρα εννοούμε κυρίως την αρμονική συνύπαρξη τόνου και χρωμάτων - το αναφέρουμε απλώς για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε.

Εντός του franchise, το φιλμ δεν πιάνει δημιουργικά βάθη «Τελευταίας Προφητείας», με το φαιδρό φινάλε που αναποδογυρίζει χριστιανικά το πεσιμιστικό της πρώτης, ούτε επίπεδα δημιουργικής ανίας εφάμιλλα του ριμέικ του 2006, το οποίο δρομολογήθηκε απλώς για να κυκλοφορήσει η ταινία σε μια σατανιασμένη ημερομηνία εξόδου (06/06/06). Ωστόσο, η ‘70s αύρα και η…βρετανικότητα της τοποθετημένης στις ΗΠΑ δεύτερης «Προφητείας» κερδίζει στα σημεία το έλασσον body horror αυτού εδώ του prequel. Αυτά, θεωρώντας πάντα ότι το πρώτο είναι απλησίαστο, χωρίς να αποτελεί και κανένα αριστούργημα.