Το Κορίτσι με τη Βελόνα

«Το κορίτσι με τη βελόνα» δεν είναι η Όβερμπι, αλλά μία νεαρή κοπέλα ονόματι Καρολίν, η οποία δέχτηκε να γίνει τροφός για λογαριασμό της, θηλάζοντας βρέφη που παρατούσαν οι μητέρες τους ώστε να τους βρουν ένα καινούργιο σπίτι. Πριν από λίγο καιρό άλλωστε της είχε εμπιστευτεί και το δικό της.

Ό,τι υπονοείται είναι απλά η κορυφή σε ένα παγόβουνο από δεινά που αποτελούν τη βάση σε ένα σκοτεινό παραμύθι για ενήλικες. Μιας ιστορίας που μιλάει για το χθες αλλά επικοινωνεί με το σήμερα, μέσα από την ιδέα μιας κοινωνίας που δεν χαρίζεται στους ανεπιθύμητους και τους παρείσακτούς της.

Χάρη στην τεχνική της πληρότητα, η ταινία ξεπερνά την απλή αισθητική πρόκληση

Το ζοφερό σκηνικό εκδηλώνεται απ' τη στιγμή που πέφτουν οι πρώτοι τίτλοι και συμπληρώνεται από μία μονοχρωματική απεικόνιση της εποχής με έμφαση στα μαύρα. Σε αντίθεση με το περιεχόμενο, η κινηματογράφηση είναι ένα χάρμα υψηλών κοντράστ, όπου κάθε κάδρο και κάθε κίνηση της κάμερας γίνονται βορά σε μία πολύπτυχη εξπρεσιονιστική γκραβούρα. Χαραγμένες πάνω της δύο εξαιρετικές ηθοποιοί που καταφέρνουν να δώσουν νόημα στο φεστιβάλ μιζέριας, αλλά και μία ανέκφραστη συμβολική φιγούρα που μοστράρει το άτεγκτο προσωπείο της καθώς υποφέρει.

Παρότι το σενάριο φαίνεται να προσπερνά αρκετά από τα ζητήματα που θέτει, η ταινία ισορροπεί επιτυχημένα την υποδειγματικά στιβαρή αφήγηση με την αλληγορία. Χάρη στην τεχνική της πληρότητα (στην οποία η μουσική συμβάλλει τα μέγιστα μέσω της αντίστιξης) ξεπερνά την απλή αισθητική πρόκληση. Όσο κι αν παραδεχόμαστε όμως την σκηνοθετική ακρίβεια, την αιχμηρή προβληματική και την τολμηρή διαχείριση του πρωτογενούς υλικού, η αδιανόητη και πολλές φορές αδικαιολόγητη σκληρότητα που περιβάλλει τους ήρωες καταντά σχεδόν ζήτημα ηθικής. Το «Κορίτσι με τη βελόνα» δεν θα μπορούσε να είναι μια ευχάριστη ταινία, σε καμία περίπτωση. Εδώ όμως αναπτύσσεται ένα καλλωπιστικό σκοτάδι κι ένα έρεβος που οδηγεί στα όρια της αυθυποβολής μας στο απαίσιο.