The Royal Hotel

Αντλώντας έμπνευση από το ντοκιμαντέρ του Πιτ Γκλίσον «Hotel Coolgardie» (2016), για την πραγματική ιστορία της πιο απομακρυσμένης πόλης της Αυστραλίας, η Κίτι Γκριν υπογράφει και σκηνοθετεί ένα μυθοπλαστικό θρίλερ, από εκείνα που ευδοκιμούν στα ξερά χώματα της χώρας, με μια απόπειρα στο είδος αρκούντως ιντριγκαδόρικη, αν και με υποθεσιακές ελλείψεις.

Η Χάνα (Γκάρνερ) και η Λιβ (Χένγουικ) είναι δυο κολλητές που ζουν το μπαρόβιο όνειρό τους στον κόσμο των καγκουρό. Ταξιδεύουν και παρτάρουν διαρκώς, μέχρι τη στιγμή που τα λεφτά τελειώνουν και κάπως πρέπει να γεμίσουν τις τσέπες τους. Η Λιβ έχει την φαεινή ιδέα να δουλέψουν για μερικές βδομάδες και έτσι γίνεται, με τα κορίτσια να καταφτάνουν σε μια πόλη στη μέση ενός ερημικού πουθενά, αναλαμβάνοντας χρέη πίσω από τη μπάρα για χάρη ενός μπαρ της συμφοράς. Τη διόλου ελκυστική εικόνα συμπληρώνουν ο Μπίλι (Γουίβινγκ) ο μέθυσος ιδιοκτήτης του μαγαζιού και ένα τσούρμο μεταλλωρύχοι με περιορισμένο, αθροιστικά IQ. Τα πράγματα θα αρχίσουν να παίρνουν την κατηφόρα, όταν αρχίσει το στενό μαρκάρισμα στα κορίτσια, ιδιαίτερα από έναν περίεργο ντόπιο.

Αναμφίβολα το «The Royal Hotel» αποτελεί ταινία της εποχής του #metoo αν και σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση, κάτι που του επιτρέπει να συστηθεί ως ρεαλιστική απεικόνιση των πεπραγμένων. Πρόκειται σαφώς για καταστάσεις που απαντώνται παντού, όμως στα πλαίσια μιας αχανούς έκτασης γης, η αίσθηση του επικείμενου κινδύνου και της αόρατης απειλής που πλησιάζει γίνεται πιο έντονη, αποκτά υπόσταση.

Η Γκριν κάνει καλή δουλειά στο στήσιμο ενός περιβάλλοντος στο οποίο τα πράγματα μοιάζουν λιγάκι off από την αρχή, δεν μπορείς να εντοπίσεις ακριβώς το πρόβλημα, όμως αισθάνεσαι πως είναι εκεί. Η κατρακύλα δεν αργεί να ξεκινήσει, παρότι το σενάριο των Γκριν και Όσκαρ Ρέντινγκ είναι φειδωλό στην αρχή ως προς τις ξεκάθαρες προθέσεις των ανδρών πρωταγωνιστών (και των δευτεραγωνιστών, αφού η συντριπτική πλειοψηφία του cast απαρτίζεται από άνδρες ηθοποιούς), αν και η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη από την αρχή, μυρίζει τεστοστερόνη και όλα τα αρσενικά φαγώνονται μεταξύ τους σαν τα κοκόρια για τον ποιον θα πρωτοκοιτάξουν οι όμορφες ηρωίδες. Αντιλαμβάνεσαι κατά πού θέλει να το πάει η σκηνοθέτιδα και η πλοκή σίγουρα θα λειτουργούσε καλύτερα αν υπήρχαν δυο βασικά πράγματα: παρασκήνιο και κλιμάκωση.

Ελάχιστα πράγματα υπαινίσσονται για τους λόγους που τα κορίτσια αναζήτησαν την τύχη τους τόσο μακριά από το σπίτι τους, παραμυθιάζοντας μάλιστα τους πάντες ότι είναι από τον Καναδά γιατί «όλοι συμπαθούν τους Καναδούς». Δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο, μονάχα μια πολύ γενική ιδέα του τι μπορεί να έχει συμβεί, γεγονός που στερεί από τους χαρακτήρες τη δυνατότητα της εξέλιξης. Ομοίως και σε ό,τι αφορά στην υπονοούμενη κορύφωση που υποθετικά χτίζεται, αλλά πρακτικά δεν έρχεται ποτέ. Εδώ όλοι έχουν τους απώτερους σκοπούς τους – ο creepy θαμώνας του μπαρ, ο νεαρός με το άτσαλο, χαζοβιόλικο φλερτ και ο θηριώδης τύπος είναι καλό παιδί, μέχρι τη στιγμή που δεν είναι. Η εγκαθιδρυμένη κυριαρχία της πατριαρχίας, σε συνδυασμό με το αλκοόλ αποτελούν «θανατηφόρο» συνδυασμό, που όμως δεν μετουσιώνεται ποτέ σε ένα ηχηρό ξέσπασμα, παρά μόνο στη τελευταία σκηνή της ταινίας, που είναι και η πιο κοντινή στιγμή του φιλμ στο είδος του action, αν και με έναν μάλλον αφελή τρόπο.

Σε επίπεδο ερμηνειών η Γκάρνερ κλέβει εύκολα την παράσταση, αν και δεν μιλάμε και για κανέναν ρόλο πρόκληση, ενώ ο Γουίβινγκ παραμένει εντελώς ανεκμετάλλευτος, παρά το γεγονός πως τις λίγες φορές που εμφανίζεται, καταλαβαίνεις τι πάει να πει χαρισματικός ηθοποιός.

Το «The Royal Hotel» είναι από τις περιπτώσεις ταινιών που αν έπρεπε να τις αναπαραστήσουμε σε χαρτί, σίγουρα θα ζωγραφίζαμε μια φλατ γραμμή. Όχι απαραιτήτως κακό, όχι όμως και η ιδανική εξέλιξη ενός φιλμ που μοιάζει κάπως αναποφάσιστο στο εάν θέλει και μπορεί να εκμεταλλευτεί πλήρως το περιβάλλον μέσα στο οποίο διαδραματίζεται. Τυχαία νομίζετε πως έχει βγει το ρητό ότι τα πάντα μπορούν να σε σκοτώσουν στην Αυστραλία; Δε το νομίζω.