14:13
21/12

Ανασκόπηση 2018: Οι σκηνές της χρονιάς

Μικρές ή μεγάλες σε διάρκεια, εντυπωσιακές ή συγκινητικές, σημαντικές ή φανταχτερές, αυτές είναι οι σκηνές που ξεχωρίσαμε, θυμόμαστε και αγαπήσαμε το 2018. Προσοχή για spoilers!

«Μην αναγκάζεις την αδερφή σου να το κάνει αυτό». Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης ενός παντοπωλείου καταλαβαίνει ότι ο πιτσιρικάς Σότα κρατάει τσίλιες για να αφήσει την πεντάχρονη Τζούρι να κλέψει, όμως αντί να τα μαλώσει αποφασίζει να «κεράσει» τα μικρά ένα γλυκό, πολύτιμο μάθημα ανοχής και δικαιοσύνης. Νεκτάριος Σάκκας.

«Κλέφτες Καταστημάτων» («Shoplifters») του Χιροκάζου Κόρε-Έντα

Το καλοκαίρι έχει δώσει απότομα τη θέση του στον χειμώνα, ο καιρός έχει κυλήσει χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει επουλώσει τις πληγές, οι δύο εραστές βρίσκονται πλέον χωριστά και ξαφνικά τους ενώνει για λίγο ένα αιφνίδιο τηλεφώνημα. Ο Έλιο στη μία άκρη της γραμμής, ο Όλιβερ στην άλλη. Στο τέλος του τηλεφωνήματος, ο Λούκα Γκουαντανίνο μας χαρίζει ένα από τα ωραιότερα και πιο συγκινητικά close up του σινεμά: η κάμερα ακινητοποιείται για ώρα στο γεμάτο δάκρυα, συγκλονιστικό πρόσωπο του Τιμοτέ Σαλαμέ. Ενός πληγωμένου αγοριού, ολομόναχου εμπρός στην οδύνη του έρωτα. Λουκάς Κατσίκας

«Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου» («Call me by Your Name») του Λούκα Γκουαντανίνο

Λίγο πριν οι σπουδαστές της σχολής χορού σερβιριστούν από το ίδιο μπολ με σανγκρία στο οποίο αλκοόλ έχει αναμειχθεί με ισχυρές ψυχοτρόπες ουσίες, οδηγώντας τους σε ομαδικό φρικάρισμα, ο Γκασπάρ Νοέ συγκεντρώνει τον πολυφυλετικό θίασο της ταινίας σε έναν αποστομωτικό κινητικό στρόβιλο κορμιών σε έκσταση, διαρκείας δέκα λεπτών και χορογραφίας εκπληκτικής. Λουκάς Κατσίκας

«Climax» του Γκασπάρ Νοέ

Η πιο έντονη σκηνή της Χόκινς σε έναν ούτως ή άλλως απαιτητικό ρολό, με το βλέμμα της να έρχεται σε πλήρη αντιστοιχία με όσα λέει στη νοηματική γλώσσα, προσπαθώντας να εξηγήσει όσο πιο λογικά μπορεί αυτή την ανεξήγητη έλξη. Τάσος Μελεμενίδης

«Η Μορφή του Νερού» («The Shape of Water») του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

«Πέρασε μαζί μου στην απέναντι πλευρά». Με ένα λιτό, ποιητικό και απαράμιλλα γοητευτικό επίλογο, ο Πάβελ Παβλικόφσκι κλείνει ιδανικά την ιστορία αγάπης του «Ψυχρού Πολέμου» και παραδίδει μια σκηνή ανθολογίας την οποία θα ανακαλούμε στις κινηματογραφικές συζητήσεις τους μέλλοντος. Η μαγεία του σινεμά συμπυκνωμένη σε ένα σπουδαίο φινάλε. Κωστής Θεοδοσόπουλος

«Ψυχρός Πόλεμος» («Cold War») του Πάβελ Παβλικόφσκι

Καθώς ο μικρός ήρωας βρίσκει το τέλος της αναζήτησής του σε ένα βιβλιοπωλείο της Νέας Υόρκης, η Τζούλιαν Μουρ τον παίρνει από το χέρι και τον οδηγεί στη λύση του οικογενειακού του μυστηρίου. Και καθώς η μητρόπολη βυθίζεται στο περίφημο μπλακ άουτ που την άφησε για ώρες στο σκοτάδι, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 1977, στην ταράτσα ενός κτιρίου τρεις μοναχικές ψυχές ενώνονται μαγικά υπό το φως των αστεριών. Το μοναδικό φως. Λουκάς Κατσίκας

«Το Δωμάτιο των Θαυμάτων» («Wonderstruck») του Τοντ Χέινς

Η Τσάρλι έχει χάσει αποβραδίς τη ζωή της, ο αδερφός της είναι στο δωμάτιο σε κατάσταση κατατονικού σοκ και η Άνι απέχει δευτερόλεπτα από το να αντικρίσει την τραγική κατάληξη της κόρης της. Ή μάλλον ό,τι απέμεινε από αυτή. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο αποτρόπαιη σκηνή για να μας βυθίσει στον απόλυτο ζόφο της «Διαδοχής». Νεκτάριος Σάκκας

«Η Διαδοχή» («Hereditary») του Άρι Άστερ

Ο παρανοϊκός ηγέτης μιας εξίσου σαλταρισμένης θρησκευτικής αίρεσης θέλει οπωσδήποτε να αποκτήσει τη Μάντι. Για να το καταφέρει επιστρατεύει όχι μόνο τους οπαδούς του, αλλά και μια ομάδα τερατόμορφων μηχανόβιων που έρχονται κατευθείαν από την κόλαση, εισβάλλουν στο ονειρεμένο σπίτι του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και απαγάγουν τη γυναίκα. Ακολουθεί μια από τις πιο γνήσια αλλόκοτες και κυρίως παραισθησιογόνες σκηνές που μας χάρισε τα τελευταία χρόνια το σινεμά. Ανακαλύψτε την. Λουκάς Κατσίκας

«Mandy» του Πάνου Κοσμάτου

Ο «Πρώτος Άνθρωπος» είναι φιλόδοξος κι όχι ματαιόδοξος. Άγεται από την επιθυμία να κατακτήσει το αδύνατο και από ένα οικογενειακό βαθύ τραύμα, το πένθος από το χαμό της μικρής κόρης του. Ο Σαζέλ τον στέλνει στο φεγγάρι με έναν περίπατο - σεκάνς δέους και συγκίνησης. Εκεί θα πραγματοποιηθεί μία θυσία. Στο άπειρο του διαστήματος θα προσπαθήσει με μία συμβολική κίνηση να καλύψει το προσωπικό κενό μιας ανείπωτης απώλειας. Λίγο πριν το τέλος, ο συνθέτης Τζάστιν Χέργουϊτζ θα ενώσει το ουράνιο θέρεμιν με τη γειωμένη άρπα για πρώτη φορά. Πάνος Γκένας

«Ο Πρώτος Άνθρωπος» («First Man») του Ντέμιαν Σαζέλ

Στο εκπληκτικό φινάλε του «Zama» η αποστολή φτάνει στο βίαιο τέλος της, η ζούγκλα αποκτά μορφή καθαρτηρίου και μια βάρκα που κατεβαίνει τα νερά ενός ποταμού γίνεται η μεταφυσική απόδραση για τον τραγικό ήρωα. Μια σκηνή-άλλο να τη βλέπεις και άλλο να σου τη διηγούνται. Λουκάς Κατσίκας

«Zama» της Λουκρέσια Μαρτέλ

Η αρχή μιας νέας χρονιάς και μιας νέας ισορροπίας στη σχέση. Σκηνή που θα παίζεται πλάι στις κλασικότερες αλλαγές χρόνου στην ιστορία του σινεμά, με βλέμματα που συγκλονίζουν όταν βρεθούν σε οπτική επαφή και καμία λέξη να μην είναι ικανή να εκφράσει τα όσα νιώθουν οι δυο ήρωες. Τάσος Μελεμενίδης

«Αόρατη Κλωστή» («Phantom Thread») του Πολ Τόμας Άντερσον

«Φύλακας Άγγελος». Mια ομάδα λούμπεν νεαρών έρχεται για να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία ενός Κινέζου μικρομαφιόζου και οργανώνει μια δολοφονική ενέδρα εις βάρος του. Δεν έχουν όμως υπολογίσει ότι μαζί του στο αυτοκίνητο βρίσκεται μια γυναίκα, η οποία πρόκειται να τους κάνει να το μετανιώσουν. Ο σπουδαίος Ζία Ζάνγκε στιλιζάρει με τσαγανό και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Κωστής Θεοδοσόπουλος

«Οι Στάχτες μιας Αγάπης» («Ash is Purest White») του Ζία Ζάνγκε

Η Κλέο στρέφεται σαστισμένη προς το μέρος του μωρού που μόλις γέννησε και ο Κουαρόν μας καλεί να καρφώσουμε το βλέμμα μας στην οθόνη με τέτοια δύναμη που όμοιά της δε συναντά προηγούμενο στην πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία. Νεκτάριος Σάκκας

«Ρόμα» («Roma») του Αλφόνσο Κουαρόν