«Η αγαπημένη μου ταινία»: Οι υποψήφιοι δημιουργοί για ΙΡΙΣ ταινίας animation γράφουν στο ΣΙΝΕΜΑ - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
16:51
2/6

«Η αγαπημένη μου ταινία»: Οι υποψήφιοι δημιουργοί για ΙΡΙΣ ταινίας animation γράφουν στο ΣΙΝΕΜΑ

Τα βραβεία ΙΡΙΣ πλησιάζουν και το cinemagazine.gr παρουσιάζει τους δημιουργούς που έχουν υποψήφια ταινία μέσα από τις αγαπημένες τους κινηματογραφικές ταινίες και σκηνές.

Από τον Πάνο Γκένα

Μέσα στην πρωτόγνωρη συνθήκη της πανδημίας, το ελληνικό σινεμά αντιστάθηκε και δήλωσε παρών σε διεθνή φεστιβάλ, online πρεμιέρες κι εγχώριες προβολές, διεκδικώντας μεγάλες βραβεύσεις και θερμές κριτικές. Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου με σύνθημα «Κάθε ταινία είναι μία εξέγερση» γιορτάζει τον πλουραλισμό της ελληνικής κινηματογραφίας ως καλλιτεχνικό «αντίδοτο» στην δυσθυμία των καιρών και προετοιμάζει την Τελετή Απονομής των βραβείων ΙΡΙΣ σε φυσικό χώρο στα μέσα Ιουνίου.

Το ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr τιμώντας τους δημιουργούς των ελληνικών ταινιών που είναι υποψήφιες στα φετινά βραβεία, απευθύνθηκε σε όλους τους/τις σκηνοθέτες/-τιδες ζητώντας τους να γράψουν την αγαπημένη τους ταινία ή σκηνή. Μοναδικός όρος να εμπνευστούν από την κατηγορία για την οποία είναι υποψήφιοι/-ες. Έτσι, οι υποψήφιοι δημιουργοί ταινιών μικρού μήκους μας έστειλαν κείμενα για άλλες μικρομηκάδικες απολαύσεις, όσοι/-ες είναι υποψήφιοι/-ες στην κατηγορία ντοκιμαντέρ για ταινίες τεκμηρίωσης κ.ο.κ.

Σήμερα ξεκινάμε το αφιέρωμα με τις προτάσεις των δημιουργών που διεκδικούν ΙΡΙΣ Μικρού Μήκους Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων & Εμψύχωσης (Animation).

Ευχαριστώ όλους/-ες τους/τις δημιουργούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, την Ελίνα Ψύκου και την Μέη Καραμανίδη από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για την βοήθεια.

Μην χάσετε τις προβολές των ταινιών στο Cine Άνεσις από την Πέμπτη 3 έως και την Τετάρτη 9 Ιουνίου. Πρόκειται για μία μοναδική ευκαιρία για να απολαύσετε τις περισσότερες από τις υποψήφιες ταινίες στον φυσικό τους χώρο και σε άψογη, ποιοτική προβολή από 4Κ λέιζερ προτζέκτορα (τον μοναδικό σε θερινό σινεμά της Αθήνας).

Διαβάστε περισσότερα:
ΙΡΙΣ 2021: Οι υποψηφιότητες των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
ΙΡΙΣ 2021: Δείτε τις υποψήφιες ταινίες στο Cine Άνεσις

Δημήτρης Αρμενάκης

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Animation με την ταινία «All You Can Eat». Προβολή στο Cine Άνεσις: Πέμπτη 3 Ιουνίου, 20:40.

«Canis» των Μαρκ Ρίμπα και Άνα Σολάνας (Ισπανία, 2013), 17'

Είχα πρωτοδεί αυτή τη Kαταλανική ταινία stop motion μικρού μήκους στο Animasyros 7 το 2014 και θυμάμαι πως αμέσως μου αποτυπώθηκε έντονα, ξεχωρίζοντας ανάμεσα από όλες τις ταινίες που είδα στο φεστιβάλ εκείνη τη χρονιά.

Η ιστορία της ταινίας θίγει το ζήτημα της επιβίωσης, ένα στοιχείο που απασχολεί και τις δικές μου ταινίες. Η φωτογραφία, οι χειροποίητες μακέτες, ο ελαφρύς κόκος, η αίσθηση φθοράς και οι ασπρόμαυροι τόνοι αποπνέουν μια ασφυκτική ατμόσφαιρα η οποία δένει τέλεια με την ηχητική επένδυση. Οι χαρακτήρες είναι κυριολεκτικά ένα με το περιβάλλον, καθώς τα πάντα έχουν μια έντονα τραχιά υφή, δίνοντας μια αίσθηση ταλαιπωρίας και ταυτόχρονα μια αχρονικότητα στην ύπαρξή τους.

Το σκηνοθετικό ντουέτο κάνει υπέροχη χρήση του soft focus και του βάθους πεδίου, προσθέτοντας μια μυστηριακή αλλά ταυτόχρονα καθαρτική αύρα στην ιστορία, κάτι που πάντα μου έφερνε στο νου σκηνές από ταινίες όπως το Eraserhead του David Lynch ή το Τhe Turin Horse του Béla Tarr. Στα σημεία που κορυφώνεται η δράση, οι Marc Riba και Anna Solanas προσθέτουν όμορφες πινελιές όπως η αίσθηση χειροκίνητης κάμερας.

Τρομερή επιτυχία αποτελεί επίσης η συναισθηματική μεταμόρφωση των χαρακτήρων δίχως να χρειάζεται να ειπωθεί λέξη, γεγονός που θεωρώ μεγάλη επιτυχία των σκηνοθετών. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, υπάρχει μια ωμότητα και αίσθηση ανασφάλειας, στοιχεία τα οποία καθρεπτίζονται στα μάτια των χαρακτήρων, καθώς τα αποδέχονται με μια τρομερή φυσικότητα. Με ένα μαγικό τρόπο το Canis μαγνητίζει τη προσοχή του κοινού καθώς αναδύεται μια ουμανιστική ματιά μέσα από τη βία, μια όμορφη αντίθεση του συναισθηματικού κόσμου των ηρώων σε σχέση με το σύμπαν της ιστορίας.

Τζώρτζης Κόντος

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Animation με την ταινία «Σεβαράμπες». Προβολή στο Cine Άνεσις: Πέμπτη 3 Ιουνίου, 20:40.

«La Planète Sauvage» του Ρενέ Λαλού (Γαλλία, Τσεχοσλοβακία, 1973), 72'

Κάποτε, σε ηλικία περίπου 8 ετών, είδα στην τηλεόραση κρυφά από τους γονείς μου αργά το βράδυ μια ταινία μεγάλου μήκους animation που δεν προοριζόταν για παιδιά. Η ταινία ήταν γεμάτη σουρεαλιστικες εικόνες, το soundtrack ήταν ανατριχιαστικό αλλά ταυτόχρονα ευχάριστο με μια ιδιαίτερη πλοκή που έμεινε στη μνήμη μου μέχρι την ενηλικίωση. Ωστόσο αυτό το φανταχτερό φιλμ παίχτηκε μια φορά στην εθνική τηλεόραση και εξαφανίστηκε για πάντα δίχως ίχνος. Περνώντας τα χρόνια ξεθώριασε στη μνήμη μου σαν κάποιο παλιό όνειρο χωρίς να είμαι σίγουρος αν το ειχα δει ή ηταν πλάσμα της φαντασίας μου.  

Αρκετά χρόνια αργότερα, ψαχνοντας images στο google για ένα άσχετο θέμα, εμφανίστηκε μπροστά μου μια εικόνα που μου φάνηκε αρκετά οικεία. Την κοίταξα ξανά και ξανά για να καταλάβω τι μου θυμίζει. 'Ηταν η αφίσα απο την ταινια, La Planète Sauvage (Fantastic Planet), ένα 1973 επιστημονικής φαντασίας animation του René Laloux. Τότε μόνο ξαναζωντάνεψε η μνήμη μου και ανακάλυψα ότι το φιλμ όντως υπάρχει. Δεν έχασα καθόλου χρόνο, έψαξα το φιλμ και το είδα αρκετές φορές για να το χορτάσω. 

Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ γι’ αυτό το φιλμ, για τη φανταστική του σχεδίαση και αισθητική, το μήνυμα που στέλνει η κεντρική πλοκή, και το ψυχεδελικό soundtrack που ήταν μοναδικό στο είδος της επιστημονικής φαντασίας. Το στυλ του animation θυμίζει τεχνικές puppetry και stop motion σαν το στυλ του Terry Gilliam τις οποίες βρίσκω προσωπικά πολύ ενδιαφέρουσες. Για να μη παρεξηγηθω είμαι fan της χρυσής εποχής του animation και της παλιάς σχολής του Disney, των Warner Bros bros, του Tex Avery κτλ. Μερικές φορές όμως όταν οι δημιουργοί ενός animation, όπως στο Fantastic Planet, δεν ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τους κανόνες αλλά χρησιμοποιούν μια άλλη προσέγγιση στην τεχνική, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι επίσης εξαιρετικό και η νέα τεχνική να γίνει επίσης διαχρονική.  

Αυτο που μου αρέσει περισσότερο σε αυτό το φιλμ είναι που ενω αισθητικά παραπέμπει σε Μεσαίωνα και Αναγέννηση, η ιστορία καταφέρνει να αναδείξει τα διαχρονικά προβλήματα της ανθρώπινης κοινότητας όπως τις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ισχυρούς και αδύναμους, καθώς και ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Για το εντυπωσιακό φινάλε δε θα πω τίποτα για να αποφύγω το spoiler, απλά θα πω ότι οι εικόνες του ήταν αυτές που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου από τότε που ήμουν ακόμα 8 χρονών. 

Γιώργος Μόλβαλης

Υποψήφιος για Βραβείο Μικρού Μήκους Animation με την ταινία «Ένας Αλλιώτικος Καρυοθραύστης σουίτα op.071a». Προβολή στο Cine Άνεσις: Δευτέρα 7 Ιουνίου, 20:40.

«Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Μαρκ Όζμπορν (Le Petit Prince, 2015), 108' 

Αγαπημένη μου ταινία; Αυτό να ξέρουμε μπορεί να αλλάξει ακόμα και σήμερα το βράδυ. Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι πως έχω δει αμέτρητες ταινίες animation συντροφεύοντας τους δυο μικρούς μου συγκάτοικους, τους γιους μου.  

Ανοίγοντας μια πολύ μικρή παρένθεση να πω πως το βιβλίο του Μικρού Πρίγκιπα το έχουμε μάθει απ’ έξω. Το διαβάζουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα και συζητάμε γι’ αυτό. Τις τελευταίες φορές μάλιστα δεν με άφησαν ήσυχο αν δεν το τελείωνα μονομιάς.  

Όταν λοιπόν έμαθα πως ετοιμάζεται η ταινία, ένα τεράστιο ερωτηματικό στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου, «ποιος τρελός αποφάσισε κάτι τέτοιο», αναρωτιόμουν. Ήρθε η μέρα να το δούμε. Προσπάθησα να το δω ως θεατής, να το απολαύσω, απέβαλα (όσο μπορεί να συμβεί αυτό) το βιβλίο από μέσα μου για να εισπράξω την ταινία και να δω αν θα μου δημιουργήσει την ανάγκη να το (ξανά)διαβάσω.  

Ο μικρός πρίγκιπας είναι ένας μικρός και διδακτικός Οδυσσέας που ζει το δικό του ταξίδι στο να επιστρέψει στην αφετηρία του αλλά πιο κοντά στην αγάπη, στη φιλία, στην ενηλικίωση… μια ενηλικίωση που δε χρειάζεται ποτέ να σημαίνει την αλλοτρίωση της παιδικότητας. Αυτό που είπα μόλις παραπάνω, αν ξαναδιαβάσω το βιβλίο μετά από 5 χρόνια μπορεί και να το αναιρέσω. Αυτός είναι ο μικρός πρίγκιπας, δίνει στον καθένα τα μηνύματα που θέλει εκείνος χωρίς να τον κρίνει.  

Στην ταινία λοιπόν! Γιατί ξεχάστηκα και θα τελειώσουν οι 300 λέξεις. 

Εκτός λοιπόν από την υπερανάλυση των μηνυμάτων του βιβλίου, που για εμένα στέρησε στον θεατή πολλά αναγνώσματα, κατά τα άλλα ήταν μια καταπληκτική ταινία που με ξάφνιασε ευχάριστα. Χρησιμοποίησε την αναδρομική αφήγηση αρμονικότατα και λυρικά. Η χρήση δύο διαφορετικών τεχνικών (του 3d animation για την παρούσα ιστορία και του stop motion για τις αναδρομές στην ιστορία του βιβλίου) λειτούργησε αποτελεσματικότατα και μάλιστα έδωσε τη χροιά της νοσταλγικότητας που τόσο χρειαζόταν η αναφορά στην αυτούσια ιστορία.  

Το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν η απόφαση των εμπνευστών να χρησιμοποιήσουν τα αυθεντικά σχέδια του βιβλίου σε διάσπαρτες και ανοργάνωτες σελίδες που η οργανωτική μικρή ηρωίδα της ταινίας τις οργάνωσε σε βιβλίο, ταξιδεύοντας με τις αφηγήσεις του πιλότου, κάτι που σαν και την αλεπού την «εξημέρωσε» φέρνοντας την φαντασία να νικά θριαμβευτικά τη λογική και την τρέλα της ενήλικης καθημερινότητας. 

Βάζω στοίχημα πως ένα παιδί θα τα έλεγε καλύτερα, εμείς οι μεγάλοι βλέπουμε μόνο ένα καπέλο μπροστά σε έναν βόα που κατάπιε έναν ελέφαντα.