Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης και μία τσογλανοπαρέα (που τραγουδάει ακόμα) - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
10:46
7/6

Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης και μία τσογλανοπαρέα (που τραγουδάει ακόμα)

Πέρασαν επτά χρόνια από το θάνατο του φίλου και συνεργάτη Νίκου Τριανταφυλλίδη. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο που είχε γράψει στο επετειακό, συλλεκτικό τεύχος για τα 25 χρόνια του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (Φθινόπωρο 2014) ως ελάχιστο φόρο τιμής.

Από το Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ

Αν προσγειωθούμε απότομα στην Ελλάδα προ εικοσιπενταετίας, θα βρεθούμε αιχμάλωτοι του κινηματογραφικού Βυζαντίου και της αποπνιχτικής μπόχας του. Αυτό συμπεριλαμβάνει επαγγελματίες μουτζαχεντίν, συνδικαλιστές, χαϊδεμένους σκηνοθέτες των διαδρόμων και , βέβαια, τους πάλαι ποτέ παραδοσιακούς κριτικούς.

Οι τελευταίοι, αμπαρωμένοι στις κραταιές τότε εφημερίδες τους, λειτουργούσαν από καθέδρας ως εκτελεστικά όργανα μιας συμμορίας που, βέβαια, είχε τις ρίζες της στις επιδοτήσεις του ΕΚΚ και τη μοιρασιά της πίτας, το διαγωνιστικό ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τα οικονομικά κρατικά βραβεία του και, φευ, στα κομματικά παραμάγαζα. Φυσικά και υπήρχαν οι εξαιρέσεις. Ήταν, όμως, ελάχιστες.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον ήταν που ο Γιώργος Τζιώτζιος τόλμησε να δημιουργήσει ένα αμιγώς κινηματογραφικό περιοδικό, συσπειρώνοντας νεοσσούς και νεανίδες με μοναδικό κριτήριο την απενοχοποιημένη και ανιδιοτελή σινεφιλική αγάπη. Ανάμεσά τους, δίχως καλά καλά να το καταλάβω, βρέθηκα κι εγώ, πριν καλά καλά σπουδάσω κινηματογράφο.

Βλέπετε, αυτός ήταν ο «Τζότζος». Και ήταν μέσα από τις σελίδες του ΣΙΝΕΜΑ που πέρασαν ο Τζάρμους, ο Καουρισμάκι και ο Τρίερ, αλλά και ο Παπατάκης, ο Νικολαϊδης, ο Τορνές... Αλλά το πιο σημαντικό, ίσως, είναι πως αναδείχτηκε ένα νέο κύμα κριτικής, μακριά από την ασφυκτική κηδεμονία ενός «αριστερούλη» κομφορμισμού και της αισθητικής του αμπέχονου. Οι παλαιότεροι, φορώντας πάντα τα άμφιά τους, μας αντιμετώπισαν ως «μια τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», Ηταν ο παλιός κόσμος που, δυστυχώς, επιβιώνει ακόμα και στις μέρες μας, πότε σαν φάρσα και πότε ως ατύχημα.

Οι νεότεροι, μεγαλωμένοι στην αυτοδιάθεση του διαδικτύου και τη νέα αυτοδιαχείρηση του ψηφιακού κινηματογράφου, θα δυσκολευτούν ίσως να καταλάβουν πόσο σημαντικό ήταν να σκάσει από το πουθενά ένα περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας που μετέδωσε απλόχερα την αγάπη για τον κινηματογράφο. Γιατί χωρίς την αγάπη δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτα. Και αυτή ήταν n ύψιστη προσφορά του αγαπημένου Γιώργου Τζιώτζιου. 

Σαν σκηνοθέτης, δεν νιώθω μέλος καμιάς γενιάς -τουλάχιστον δεν επικαλούμαι κάτι τέτοιο. Αν, όμως, θα έπρεπε να ανιχνεύσω τις ρίζες μου, αναμφισβήτητα ο γενέθλιος τόπος μου μάλλον βρίσκεται στα πρώτα χρόνια αυτού του περιοδικού. Και στις Νύχτες Πρεμιέρας θα νιώθω πάντα πως βρίσκομαι σπίτι. Κοιτώντας μπροστά το λευκό εκράν, περιμένοντας την προβολή να αρχίσει, πάντα βλέπω τον Γιώργο Τζιώτζιο στο βάθος του πλάνου να χαμογελάει. 

Νίκος Τριανταφυλλίδης