10:44
26/2

Οι πρωταγωνιστές του Slumdog μιλούν!

Κείμενο-συνεντεύξεις: ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ

79 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ, αμερικανικές ΕΝΩΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΩΝ και χολιγουντιανά σωματεία. Οχτώ Οσκαρ, ανάμεσα στα οποία και αυτά της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, τέσσερις στις τέσσερις Χρυσές Σφαίρες. Ποιο είναι αυτό το φιλμικό κοπρόσκυλο ονόματι «Slumdog Μillionaire» που ξεπήδησε από το πουθενά κι έβαλε τα γυαλιά στις χολιγουντιανές ράτσες; Απαντουν σκηνοθετης και πρωταγωνιστες.

Η ιστορία του μικρού Τζαμάλ που πιστεύει στη μοίρα, τη βλέπει μέσα στα σοκολατιά μάτια της παιδικής του φίλης Λάτικα και περνάει δια πυρός και σιδήρου για να την ξαναβρεί, φαίνεται ότι χτύπησε τις ευαίσθητες χορδές ακόμη και των κυνικότερων θεατών διεθνώς, οι οποίοι την ανήγαγαν στην ταινία της χρονιάς.
Και πώς να μην την ερωτευτείς κεραυνοβόλα; Πανέξυπνο εύρημα αφήγησης, ουμανιστικό στόρι το οποίο καταλήγει σε επικό χάπι εντ, διαολεμένη ενέργεια στους σκηνοθετικούς ρυθμούς κι ένα ηλεκτρισμένο σάουντρακ που νομίζεις ότι αφήνει φούξια, μπλε ηλεκτρίκ και πορτοκαλιά ηχοχρώματα στο μπεζ του δωματίου σου. Είναι σαν να πήρε ο παλιός καλός Ντάνι -«Τrainspotting»- Μπόιλ ένα ήδη έξυπνο μυθιστόρημα, το έδωσε στον μάστορα του feel good Σάιμον -«Ανδρες Με Τα Ολα Τους»- Μποφόι και ταυτόχρονα έβαλε στο μπλέντερ όλα τα στοιχεία που κάνουν τη δυτική μας πέτσα να ανατριχιάζει: την έθνικ φτώχια και τη χαοτική μεγαλοπρέπεια της Ινδίας, τη δύναμη του ανθρώπου να επιβιώνει, τη λυσσασμένη διεκδίκηση των ονείρων του, τον έρωτα που νικά τα πάντα, αλλά κι ένα τηλεπαιχνίδι που υπόσχεται ότι σε 40 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, ήταν ο Σάιμον Μποφόι που έγραψε πρώτος το σενάριο, βασισμένος στο μυθιστόρημα «Q & Α» του Ινδού διπλωμάτη Βίκας Σουάραπ. Το βιβλίο ήθελε ένα ορφανό φτωχόπαιδο από τα χαμόσπιτα της Βομβάης να κερδίζει το διάσημο τηλεπαιχνίδι «Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος» βασισμένος στις γνώσεις που του είχε μάθει η ζωή στους δρόμους.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα του Μπόιλ ήταν ο πρωταγωνιστής του. Αποφασισμένος να προσλάβει εξ ολοκλήρου Ινδούς ηθοποιούς, πηγαινοερχόταν στη Βομβάη και περνούσε από ακροάσεις διάφορους ηθοποιούς του Bollywood. Απογοητεύτηκε. «Η βιομηχανία εκεί στηρίζεται πολύ στην ομορφιά. Οι άντρες είναι χτισμένοι στα γυμναστήρια, άτριχοι και γυαλιστεροί». Και τότε ήταν η πρώτη φορά που η μοίρα, πραγματική πρωταγωνίστρια της ιστορίας, χτύπησε την πόρτα. Η κόρη του Μπόιλ, φανατική του τηλεοπτικού «Skins», του πρότεινε τον νεαρό Βρετανό, αλλά ινδικής καταγωγής, πρωταγωνιστή Ντεβ Πατέλ.

Ο 18χρονος ηθοποιός καθισμένος οκλαδόν πάνω στον καναπέ δεν μπορεί να σταματήσει να χαμογελάει και ομολογεί ότι η τύχη του μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Τζαμάλ. «Στην πρώτη μου κινηματογραφική δουλειά να δουλεύω με τον Ντάνι Μπόιλ! Δεν θα το πίστευα ποτέ! Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω». Ο Ντεβ με το εκφραστικό πρόσωπο και το λιγνό σώμα, ναι, μπορούσε να περάσει ως το φτωχόπαιδο της ταινίας. Η τουλάχιστον μπορούσε να περάσει εμφανισιακά ως κάτι τέτοιο.
Μεγαλωμένος στα προάστια του Λονδίνου, έχοντας ερμηνεύσει μόνο κωμικούς ρόλους και έχοντας μία φυσική ροπή να πολυλογεί χαρούμενος και κοινωνικός, όχι, δεν μπορούσε εύκολα να εξαφανιστεί κάτω από το δέρμα του ορφανού Ινδού αγοριού που έχει μάθει να επιβιώνει στους δρόμους. «Η μεγαλύτερη μου φοβία ήταν να μην απογοητεύσω τον Ντάνι αλλά και τον Τζαμάλ. Καταλάβαινα ότι η ταινία είναι στους ώμους μου. Ο Ντάνι με πήρε μαζί του στο ρεπεράζ στη Βομβάη. Με έβαλε να κοιμηθώ σε χαρτόνια στο πάτωμα. Την πρώτη μέρα που κατεβήκαμε στο γκέτο, κάτι νεαρά παιδιά έπαιζαν τύμπανα στον δρόμο και μου είπε πήγαινε και παίξε κι εσύ μαζί τους. Με έστελνε με ένα μικρό συνεργείο να εξερευνώ τα γκέτο, κόβοντας μέσα από δρομάκια που δεν ήξερα πού κατέληγαν. Με άφηνε για ώρες στο κέντρο για να ακούω τις διαφορετικές προφορές και διαλέκτους. Χάθηκα, τρόμαξα, επιβίωσα, ξεψάρωσα, ερωτεύτηκα την Ινδία».

«Η Ινδία δεν είναι επικίνδυνο μέρος» συμπληρώνει ο Μπόιλ. «Αυτή είναι η φοβία του δυτικού: ότι στη φτώχεια θα βρει έγκλημα και αρρώστιες. Στα παραπήγματα και στα γκέτο, απλά πρέπει να πας συνοδευόμενος από δικούς τους ανθρώπους, γιατί είναι πολύ προστατευτικοί σε σχέση με την περιοχή τους. Επίσης, για την αληθοφάνεια της ταινίας δεν πρέπει να σκάσεις με συνεργείο 150 τεχνικών και να αρχίσεις να ξεφορτώνεις φορτηγά με κάμερες και φώτα. Θα τους τρομάξεις. Αυτό ήταν το λάθος μου στην Παραλία- τη χειρότερη ταινία της ζωής μου. Πήγα σ' ένα παρθένο μέρος σαν κατακτητής μ ένα τεράστιο χολιγουντιανό συνεργείο. Και φυσικά απέτυχα να το αποτυπώσω όπως έπρεπε. Στα γκέτο μπαίναμε με μικρές ψηφιακές κάμερες. Θέλαμε να φιλμάρουμε την καθημερινότητα των ανθρώπων που δεν βλέπουν αυτά τα στενά δρομάκια ως εξωτικά αλλά ως το σπίτι τους. Φροντίζαμε να γνωρίζουμε τον κόσμο, να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη τους. Μας έβαζαν στα σπίτια τους. Αλλά κι εμείς κάναμε άλματα. Στην κυριολεξία. Η σκηνή που τα πιτσιρίκια τρέχουν στις ταράτσες και πηδάνε από αυλή σε αυλή είναι γυρισμένη με εμάς να έχουμε δεμένες τις κάμερες στο σώμα και να τρέχουμε πίσω τους. Θέλει να βουτάς κι εσύ στα βαθιά, όταν γυρίζεις τέτοια ταινία. Η μεγαλύτερη δυσκολία στα γυρίσματα ήταν η αυτοσυγκέντρωση. Το μάτι του δυτικού που προσγειώνεται ξαφνικά στην πραγματικότητα της Βομβάης πηδάει από χρώμα σε χρώμα, από ήχο σε ήχο. Δεν ξέρεις τι να φιλμάρεις και τι να αφήσεις! Δεν είναι τυχαίο ότι αποκαλούν την Βομβάη The Maximum City. Κι εγώ λατρεύω τις πόλεις. Λατρεύω να κινηματογραφώ πόλεις. Δεν είμαι για Παραλίες» (γελάει).

Ο φόβος τού να δει ένας δυτικός σκηνοθέτης τη ζωή και τον αγώνα για επιβίωση στην Ινδία «εξωτικά» και κάπως «καρτ-ποσταλικά» υπάρχει. Εκεί διακόπτει η Φρίντα Πίντο, η νεαρή πρωτοεμφανιζόμενη Ινδή που ερμηνεύει την πανέμορφη Λάτικα. Ή μάλλον, αυτό το τελευταίο δεν χρειάζεται να το ερμηνεύσει. «Το λέω και το ξαναλέω: στον Ντάνι πρέπει να δοθεί κανονικά η υπηκοότητα. Πρέπει αυτός ο άνθρωπος που πλησίασε με αυτό τον σεβασμό τη χώρα μου να έχει ινδικό διαβατήριο. Η κουλτούρα της Βομβάης δεν είναι εύπεπτη. Κι εκείνος την αφομοίωσε με την αφοσίωσή του».

«Την αγάπησα πολύ την Ινδία. Δεν μπορώ να περιμένω την ώρα που θα επιστρέψω. Η περηφάνια των ανθρώπων με συγκλόνισε, τo πώς ζουν μέσα από τις αντιθέσεις της φτώχειας και του πλούτου, το πώς όλα είναι ισοβαρή κομμάτια της μοίρας τους. Και το καλό και το κακό. Αυτό τους κάνει να αγωνίζονται και στο τέλος της μέρας να χορεύουν και να τραγουδάνε», συμπληρώνει ο Μπόιλ.
Μιλώντας για χορό και τραγούδι, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει τη χρήση της μουσικής σε αυτό το αστικό Bollywood παραμύθι που σου μεταφέρει την αδρεναλίνη ενδοφλέβια. «Δεν μου αρέσει να περηφανεύομαι για τίποτα, αλλά για τη μουσική της ταινίας είμαι πολύ περήφανος. Ο συνθέτης Ε. Αρ. Ραχμάν είναι διάσημος σταρ στην Ινδία. Για τους Ινδούς είναι ο Τομ Κρουζ, ο Μάικλ Τζάκσον και ο Μάικλ Φελπς μαζί. Και τα κομμάτια που έγραψε έδωσαν άλλη πνοή στο φιλμ. Επίσης γεφύρωσαν τις δύο κουλτούρες: οι Ινδοί αγαπούν τη δυτική μουσική, κυρίως τη μαύρη, τη ραπ. Οπότε αυτό που παράγουν στη μουσική τους έχει το χρώμα της χώρας αλλά και το ρυθμό κάθε μητρόπολης του κόσμου».

Λίγα λεπτά της ώρας πριν τη συνέντευξή μας, είχαν ανακοινωθεί οι υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες. Η ταινία είχε αρχίσει ήδη να κερδίζει έδαφος στα βραβεία και τα Οσκαρ φαίνονταν κοντινός στόχος. «Φυσικά και είναι σημαντικά τα βραβεία. Προσελκύουν την προσοχή του κόσμου. Και όποιος πει ότι δεν τα θέλει, θα είναι ψεύτης. Μου φαίνεται, όμως, ακόμα σοκαριστικό ότι απολαμβάνουμε όλη αυτή την αποδοχή - όταν δύο μήνες πριν η ταινία ήταν έτοιμη να βουλιάξει. Δεν ήξεραν τι να την κάνουν στη Warner Brothers. Κι ευτυχώς βρέθηκε η Fox Searchlight. Εκείνοι την έστειλαν στο φεστιβάλ του Τορόντο κι έτσι ξεκίνησε αυτή η αναπάντεχη ανοδική κούρσα των βραβείων. Αλλά τα είπαμε, αυτή ήταν η μοίρα της. Το ξέρω ότι σας ακούγομαι σαν ηλίθιος χίπης, αλλά η επίσκεψή μου σ' αυτή τη χώρα άλλαξε πάρα πολύ την κοσμοθεωρία μου. Πραγματικά άρχισα να πιστεύω στη μοίρα. Και αυτή η ταινία μοιάζει να αλλάζει τη μοίρα των ανθρώπων της».