Είδαμε τη «Marnie», το κύκνειο άσμα των στούντιο Ghibli

Το σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Βρετανίδας Τζόαν Τζι Ρόμπινσον και έχει ως εξής: Η Άννα είναι ένα ανήσυχο, μοναχικό δωδεκάχρονο που κατοικεί στο Σαπόρο, μαζί με τους θετούς γονείς της, την Γιόρικο και τον σύζυγό της. Μετά από μια κρίση άσθματος του κοριτσιού στο σχολείο, οι γονείς της αποφασίζουν να την στείλουν να περάσει το καλοκαίρι στην εξοχή, σε συγγενείς της Γιόρικο που κατοικούν στην μικρή, παραθαλάσσια πόλη Κόυσιρο, όπου ο αέρας είναι καθαρότερος.

Εκεί, οι συγγενείς της, Σέτσου και Κιγιομάσα είναι πολύ καλοί μαζί της και της συμπεριφέρονται σαν να ήταν κόρη τους. Η Άννα όμως δεν τα πηγαίνει καλά με τα ντόπια παιδιά στην ηλικία της και καταλήγει πάλι μόνη της να ζωγραφίζει τοπία της περιοχής.

Όλα αυτά όμως αλλάζουν όταν γνωρίζει την Μάρνι, ένα σχεδόν απόκοσμο ξανθό κορίτσι που κατοικεί σε μία έπαυλη, στην απέναντι πλευρά ενός βάλτου. Το κορίτσι φαίνεται να συμπαθεί και να ενδιαφέρεται πραγματικά για την Άννα, από την πρώτη τους συνάντηση ακόμα και ο καλοπροαίρετος χαρακτήρας της την ενθαρρύνει να ανοιχτεί για πρώτη φορά σε κάποιον.

Κάτι περίεργο όμως συμβαίνει με την Μάρνι, μιας και η Άννα την έχει ξαναδεί στα όνειρά της με αποτέλεσμα ενίοτε να αμφιβάλλει για το αν πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο ή αποκύημα της φαντασίας της. Η σχέση όμως μεταξύ των δύο αποδεικνύεται τόσο δυνατή, που η Άννα προσπερνάει εντελώς τις αμφιβολίες της, καθώς συνειδητοποιεί πόσο ανάγκη έχει την καινούρια της φίλη.

Tο τρέιλερ του «When Marnie Was There»

Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ο Χιρομάσα Γιονεμπαγιάσι, στην δεύτερη δουλειά του για το στούντιο, μετά το «The Secret World of Arrietty», του 2010. Αυτήν την φορά περιγράφει μια ιστορία που ξεφεύγει από το συνηθισμένο μοτίβο της εταιρείας, που κινούνταν στον χώρο του φανταστικού, με το σενάριο να εκτυλίσσεται στην πραγματική Ιαπωνία, αν και το στοιχείο του υπερφυσικού δεν λείπει εντελώς.

Εστιάζει σε μεγάλο βαθμό στην αίσθηση απομόνωσης της κεντρικής ηρωίδας, ένα πρόβλημα που ταλανίζει τις τελευταίες δεκαετίες τους Ιάπωνες όλων των ηλικιών και χρησιμοποιεί αυτό το στοιχείο για να δικαιολογήσει την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στα δύο μοναχικά κορίτσια, που αμφότερα αναζητούν κάποιον να ανοιχτούν, κάποιον που να μπορεί να τις κατανοήσει χωρίς να τις κρίνει. Η ανάγκη αυτή είναι και η αιτία, που τις κάνει να ξεπεράσουν τις στοιχειώδεις διαφορές μεταξύ τους, μιας και το μόνο που μοιάζει να τις ενώνει είναι το προαναφερθέν στοιχείο και το γεγονός πως μένουν κοντά. Ως αποτέλεσμα ο σκηνοθέτης εστιάζει και στην φιλία και το πως επηρεάζει αυτή τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά.

Ο όλος ρεαλισμός της ιστορίας επωφελείται τα μέγιστα από την χαρακτηριστική τεχνοτροπία της εταιρείας, που περιλαμβάνει σχέδια ζωγραφισμένα στην πλειονότητα τους στο χέρι, με λίγες ψηφιακές παρεμβάσεις, εντυπωσιακά χρώματα και μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια των σχεδίων και την κίνηση των χαρακτήρων. Αξίζει να προσέξετε σκηνές όπως εκείνη που η Σέτσου κόβει μία ντομάτα, τον γενικότερο σχεδιασμό των τοπίων της περιοχής και την κίνηση της Άννας, καθώς κάνει το βήμα της γοργό για να αποφύγει να συναναστραφεί κάποιον περαστικό. Αυτά είναι άλλωστε και τα στοιχεία, που έχουν κάνει το Στούντιο Ghibli να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπά της κατηγορίας.

Πέρα όμως από τα παραπάνω, η μαγεία των παλιότερων παραγωγών του οργανισμού και κυρίως αυτών του Μιγιαζάκι, μοιάζει να έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό. Για παράδειγμα ο αργός ρυθμός μπορεί μεν να εξυπηρετεί τον ρεαλισμό, όμως κάνει το φιλμ να γίνεται ενίοτε κουραστικό, ιδιαίτερα αν εξαιρέσουμε το τελευταίο μέρος, που περιέχει αρκετές αποκαλύψεις για την ιστορία. Και η αλήθεια είναι πως ο Μιγιαζάκι έχτισε την φήμη του στούντιο βασιζόμενος στην αλληγορία του φανταστικού, με ιστορίες σαν την παρούσα να ταιριάζουν περισσότερο σε live action ταινία παρά σε anime. Και δυστυχώς, η τεχνική αρτιότητα δεν φτάνει για να καλύψει τα προβλήματα αυτά.