Γκοτζίλα x Κονγκ: Η Νέα Αυτοκρατορία

Εργολαβία φαίνεται να έχει πάρει ο Άνταμ Γουίνγκαρντ τις κινηματογραφικές συνέχειες του λεγόμενου MonsterVerse, επιστρέφοντας με μια νέα προσθήκη για το franchise τρία μόλις χρόνια μετά το «Γκοτζίλα vs. Κονγκ», σε μια προσπάθεια να φιλιώσει τους δυο άσπονδους εχθρούς με ένα αποτέλεσμα υπερπαραγωγή που άλλοτε λειτουργεί και άλλοτε όχι.

Ο κόσμος έχει μάθει πλέον να ζει με τους Τιτάνες – τέρατα μεγαθήρια που προϋπήρχαν των ανθρώπινων κοινωνιών και αποτελούσαν κάποτε τους μοναδικούς κυρίαρχους τούτου του πλανήτη. Κάθε φορά λοιπόν που ένας Τιτάνας εμφανίζεται από το πουθενά με άγριες διαθέσεις, ο Γκοτζίλα αναλαμβάνει δράση και τον κανονίζει με συνοπτικές διαδικασίες, πριν γυρίσει για έναν ακόμη υπνάκο στη φωλιά του, a.k.a. Κολοσσαίο της Ρώμης (ίσως η πιο απολαυστική στιγμή όλης της ταινίας).

Σε μια άλλη γήινη διάσταση στην Κοίλη Γη, έχει απομονωθεί ο Κονγκ σε μια προσπάθεια να διατηρηθούν οι ισορροπίες με τον Γκοτζίλα (δηλαδή να μην πλακώνονται ισοπεδώνοντας, διαρκώς, ολόκληρες πόλεις), όμως ο Κονγκ αισθάνεται μοναξιά ως ο τελευταίος του είδους του. Σύντομα θα σημάνει συναγερμός όταν ο Κονγκ ανακαλύψει ένα άλλο μεγαλύτερο κακό, μεγαλύτερο ακόμη και από τον ορκισμένο, ραδιενεργό αντίπαλό του. Τώρα οι δυο τους θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους προκειμένου να σώσουν τους εαυτούς τους, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη από μια αρχέγονη δύναμη που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ξανά.

Δεν έχει σημασία να πούμε τίποτα περισσότερο για την πλοκή, έτσι κι αλλιώς πρόκειται για μια εντελώς σχηματική υπόθεση, με πολλαπλά λογικά άλματα και άλλες τόσες σεναριακές ευκολίες, όπως για παράδειγμα το πόσο βολικά ένα μηχανικό χέρι τυγχάνει να βρίσκεται παρατημένο σε ένα φυλάκιο της Κοίλης Γης, σε περίπτωση που - λέμε τώρα ρε παιδί μου – ο Κονγκ ξαφνικά το χρειαστεί. Λοιπόν, μαντέψτε.

Όσο δεν σκέφτεσαι γιατί γίνονται όλα αυτά που γίνονται και αν ξεπεράσεις την αμηχανία ορισμένων όχι και τόσο καλών, ψηφιακών εφέ (μίνι Κονγκ σε βλέπω), τότε μάλλον θα περάσεις ένα αρκετά διασκεδαστικό σχεδόν-δίωρο, όπου τουλάχιστον θα απολαύσεις μερικούς ξεγυρισμένους βρυχηθμούς, κάποιες εντυπωσιακές μάχες και μια κάποια ποικιλία τεράτων, που να δικαιολογεί την ύπαρξη ετούτου του σινεματικού κεφαλαίου.

Υπάρχει μια ιδέα εδώ που εάν είχε γραφτεί με μεγαλύτερο μεράκι, ίσως και να μιλούσαμε για ένα εν δυνάμει blockbuster που να είχε και κάτι να πει. Για παράδειγμα ο «δίδυμος» κόσμος της άνω Γης στην Κοίλη Γη και ο φυσιολατρικός σχολιασμός - φευγαλέος ομολογουμένως, αλλά τουλάχιστον υπαρκτός - του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται/εκμεταλλεύονταν τον Κονγκ και τον Γκοτζίλα (και κάθε άλλο έμβιο ον εδώ που τα λέμε) για την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων και στο πως αυτό αποτελεί έναν «καθρέφτη» στον κόσμο που ανακαλύπτει κατά τύχη ο Κονγκ στην Κοίλη Γη, αποτελεί μια πολύ ωραία κατεύθυνση, που όμως ποτέ δεν εξερευνάται επαρκώς, προς χάριν του εφετζίδικου θεάματος το οποίο (εξ)αναγκάζει την ιστορία να περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Ένα ακόμα θέμα που προκύπτει είναι η απουσία του Γκοτζίλα, αφού παρά το πρώτο όνομα στη…μαρκίζα, καταλήγεις να τον βλέπεις σχεδόν με το κιάλι, όσο η ιστορία του Κονγκ εξελίσσεται παράλληλα με εκείνην της μικρής Τζία από την προηγούμενη ταινία. Όταν τελικά ο Γκοτζίλα εμφανίζεται και παραμένει στην οθόνη περισσότερο από ελάχιστα λεπτά, τότε η ταινία γκαζώνει, σε συνδυασμό δε με τον Κονγκ αποτελούν ένα πραγματικά φαντασμαγορικό δίδυμο της συμφοράς.

Το «Γκοτζίλα x Κονγκ: Η Νέα Αυτοκρατορία» αποτελεί μια ευχάριστη ταινία για κατανάλωση κόκα κόλας και ποπ κορν, ιδανικά σε αίθουσα με άρτιο σύστημα ήχου για μεγαλύτερη απόλαυση. Πρόκειται για μια ταινία που δεν έχεις ξαναδεί; Όχι. Θα περάσεις καλά έτσι κι αλλιώς; Ναι.