Οι Άλλοι

Κλειδωμένες πόρτες. Απουσία ηλεκτρικού ρεύματος. Σκούρες, χοντρές, βαριές, πάντα κλειστές κουρτίνες. Το σπίτι της Γκρέις και των δυο παιδιών της είναι ένας αποπνικτικός λαβύρινθος, μέσα στον οποίο το φυσικό φως χάνεται και πεθαίνει. Τις λιγοστές φορές που καταφέρνει να απλωθεί στο χώρο γίνεται το ίδιο απειλητικό με το σκοτάδι. Γιατί αν στο σκοτάδι φωλιάζουν παλλόμενες, αυτόνομες σκιές κι ένα πιάνο που παίζει μόνο του, στο φως κρύβονται ψίθυροι, ανεξήγητοι βηματισμοί και θόρυβοι από μετακινούμενα έπιπλα.

Ο Αμενάμπαρ μοιράζει τις δραματικές κορυφώσεις του σασπένς ακριβοδίκαια ανάμεσά τους (όπως τη φωτεινή σκηνή στο δωμάτιο με τα καλυμμένα έπιπλα και τη σκοτεινή στο δωμάτιο του πιάνου), επιτρέποντας μηδαμινές ευκαιρίες απόδρασης στο κοινό του και ελάχιστες ανάσες ανακούφισης στους ήρωές του.

Παραδοσιακά στις ταινίες του είδους, η μέρα είναι το καταφύγιο που προσφέρει απόλυτη ασφάλεια από το μεταφυσικό, το οποίο σπάνια εκδηλώνεται πριν από τα μεσάνυχτα και μετά το ξημέρωμα. Εδώ, σ' αυτό το απομονωμένο, παλιό βικτοριανό σπίτι κάπου στην Αγγλία, τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Όχι μόνο επειδή η Γκρέις φοβάται πως το φως θα σκοτώσει τα παιδιά της. Όσοι από τις δύο τριάδες (η τριμελής οικογένεια και οι τρεις υπηρέτες) του σπιτιού μπορούν να κινηθούν ελεύθερα κατά τη διάρκεια της ημέρας αναπνέουν σε ένα τοπίο ψυχρό, ουσιαστικά άχρωμο. Τα κατάλευκα, χλωμά πρόσωπά τους μοιάζουν άυλα μέσα στους γκρίζους τόνους που ντύνουν λιγότερο ή περισσότερο οτιδήποτε τους περιβάλλει (από τα ρούχα, τα έπιπλα και τα αντικείμενα μέχρι το νερό της λίμνης και τα δέντρα του δάσους).

Τούτο το μινιμαλιστικό κινηματογραφικό κομψοτέχνημα επιλέγει να υπονοήσει παρά να εξηγήσει

Αντίθετα, όταν πέσει η νύχτα, το λιγοστό φως των κεριών ζεσταίνει απρόσμενα τις μορφές τους. Τώρα, το γκρι γίνεται πυκνό μαύρο, μέσα από το οποίο ξεχωρίζουν μόνο τα πρόσωπα. Τα ακτινοβόλα πλέον χαρακτηριστικά τους γλυκαίνουν, καθώς υποδέχονται το φως που το αγγίζει και το εκπέμπουν πολλαπλασιασμένο στο χώρο. Ετερόφωτοι σαν τη Σελήνη στο νυχτερινό ουρανό, οι άνθρωποι αυτού του σπιτιού χρειάζονται, θαρρείς, το δειλό, τρεμάμενο φως των κεριών για να υπάρξουν...

Σχεδόν ασπρόμαυρο, όπως μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα του τρόμου (το «The Haunting»του Ρόμπερτ Γουάιζ είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό), τούτο το μινιμαλιστικό κινηματογραφικό κομψοτέχνημα επιλέγει να υπονοήσει παρά να εξηγήσει. Στην εξέλιξή τους, οι «Άλλοι» που στοιχειώνουν το σπίτι και τη ζωή της Γκρέις αφήνουν φευγαλέα ίχνη και δε φανερώνονται παρά μόνο στο τέλος. Και τότε, με τον πιο απρόσμενο και ανατρεπτικό τρόπο, σε αφήνουν να καταλάβεις πως ο σκοπός δεν είναι μόνο να τρομάξεις. ο φόβος είναι απλά η αφορμή για να υποψιαστείς πως η κόλαση (αν αυτή υπάρχει) δεν είναι ποτέ...οι άλλοι.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος 129 του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, τον Δεκέμβριο του 2001.