Ο Κρίστοφερ Νόλαν έγραψε το «Oppenheimer» εξ ολοκλήρου σε πρώτο πρόσωπο

Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα παράμετρος από το εντεινόμενο μάρκτετινγκ του «Oppenheimer» να είναι αυτή. Όχι δηλαδή το θέμα καθαυτό, όχι «η έκρηξη μιας ατομικής βόμβας χωρίς CGI», ούτε βέβαια το εντυπωσιακό καστ. Τα έχουμε συνηθίσει αυτά, ή, έστω, στο σύμπαν του Κρίστοφερ Νόλαν τα περιμένεις πια. Η ιδέα όμως του γκρεμίσματος του τοίχου της αντικειμενικότητας, στο πλαίσιο φυσικά που κάτι τέτοιο είναι εφικτό, έχει ενδιαφέρον. Κι όχι μόνο γιατί ο Νόλαν αισθάνεται αρκετά έξυπνος ώστε να μπει αναπαραστατικά στο μυαλό ενός γιγάντιου θεωρητικού φυσικού (αναμενόμενο κι αυτό...), αλλά γιατί στο συναισθηματικό επίπεδο το προϊόν της σύγκρουσης της διάνοιας με αυτούς που «δεν καταλαβαίνουν» είναι συναρπαστικό. Κι εκτός όλων των άλλων ίσως δώσει μια τέλεια μεταφορά του τι σημαίνει να είσαι ο Κρίστοφερ Νόλαν στην εποχή της βιομηχανικής blockbuster μετριότητας. 

«Το έγραψα σε πρώτο πρόσωπο, κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ πριν. Οι έγχρωμες σκηνές, ο κορμός της ταινίας, είναι όλες τους ιδωμένες από την οπτική του γωνία, βλέπεις κυριολεκτικά τον κόσμο μέσα από τα μάτια του», λέει ο Νόλαν. Κατά τον δημιουργό η ιδέα είναι «να μπεις στο κεφάλι κάποιου και να οπτικοποιήσεις πώς βλέπει τον ριζοσπαστικό επαναπροσδιορισμό της Φυσικής. Ένα από τα πράγματα που αποτυγχάνουν παραδοσιακά στο σινεμά είναι η αντιπροσώπευσης της διάνοιας μιας μεγαλοφυίας. Πιο συχνά αποτυγχάνει να γραπώσει τον θεατή.»

Κι εκτός των άλλων... «πρέπει να δούμε τον κόσμο όπως τον βλέπει, πρέπει να δούμε άτομα να κινούνται, να δούμε πώς κινούνται τα κύματα της ενέργειας, ο κβαντικός κόσμος», είπε ο Νόλαν στον δικό του άνθρωπο των εφφέ, τον Άντριου Τζάκσον. «Και μετά να νοιώσουμε τον κίνδυνο, την απειλή της κατασκευής αυτής», μιλά αναφορικά με την βόμβα και την καθαυτή έκρηξη που, ως γνωστόν πλέον, θα δούμε σε ΙΜΑΧ και χωρίς την βοήθεια CGI.

Έτερο και τελευταίο σημείο του «πρώτου προσώπου», είναι η αποφυγή της κριτικής αποστασιοποίησης. «Αυτό θα ήταν για μένα άσκοπο. Αυτό ανήκει στο ντοκιμαντέρ, την πολιτική θεωρία, ή την ιστορία της επιστήμης. Αυτή ήθελα να είναι μια ιστορία που θα βιώσεις μαζί του, χωρίς να κρίνεις. Θα πρέπει να αντιμετωπίσεις ασυμφιλίωτα διλήμματα στη θέση του.» Επικίνδυνα εδάφη περπατά ο Νόλαν αυτή τη φορά, εδάφη που ως σήμερα πάντως, ίσως με την ελαφρά εξαίρεση του δεύτερου «Σκοτεινού Ιππότη», δεν έχει διαβεί ξανά.