«Elevated horror; Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάτε»: Ο Τζον Κάρπεντερ σπάει πλάκα

Ο J.C. δεν είναι πια εδώ. Το ξέρουμε, το έχουμε πιει το πικρό ποτήρι. Καθόμαστε, έτσι ολίγον τι μελαγχολικά, και βλέπουμε και ξαναβλέπουμε την εργογραφία του, έτσι για να θυμηθούμε πώς γυρίζεται το σινεμά είδους, να αναπολήσουμε μια εποχή που όλα αυτά είχαν σημασία (γιατί υπήρχε ανάλογη παραγωγή κι όχι εξαιρέσεις), να καθαρίσουμε τον σινεφίλ ουρανίσκο μας.

Όμως ο Κάρπεντερ έχει αμολήσει αετό. Βγάζει όσα λεφτά μπορεί από το franchise της «Νύχτας με τις Μάσκες», που αξιόλογο όσο κι αν είναι παραμένει ένα αισθητικό παιδί άλλης εποχής που δεν κατανοεί καν την λογική του Κάρπεντερ, κάτι μουσικές ψιλοπαίζει, μάλλον με videogames ασχολείται περισσότερο. Ο άνθρωπος ίσως έχει πικραθεί για τον τρόπο αποβολής του από το mainstream, ίσως ξέρει στα 74 του κάτι που δεν μπορούμε να ξέρουμε εμείς.

Σίγουρα, επειδή ο κωλοπαιδισμός φεύγει τελευταίος, δεν γουστάρει ιντερνετικές νεολογίες τύπου elevated horror περί ενός είδους (και του σινεμά εν γένει) που ξέρει μέσα έξω. Τον ρωτούν ας πούμε σε πρόσφατη συνέντευξη «είστε εξοικειωμένος με τον όρο elevated horror;» (Ας το πούμε εμείς «προηγμένος, αναβαθμισμένος τρόμος»). «Δεν ξέρω τι σημαίνει, δηλαδή μπορώ να φανταστώ αλλά δεν ξέρω στ' αλήθεια».

Ο δημοσιογράφος, τι να κάνει κι αυτός, δεν καταλαβαίνει ότι κουρδίζει τον Κάρπεντερ, που κάνει τον ανήξερο, επιμένει: «Ας πούμε για ταινίες όπως τα 'Hereditary' και 'Midsommar';». «Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάτε», τέλος. Ή σχεδόν τέλος. «Υπάρχει μεταφορικός τρόμος. Αλλά οι ταινίες δεν έχουν μηνύματα, έχουν μοτίβα, θέματα. Κάποιες ταινίες τρόμου έχουν έχουν τέτοια μοτίβα. Οι καλές τουλάχιστον».

Είναι άλλοι κόσμοι, εδώ που τα λέμε. Η κριτική που παραδοσιακά θέλει να βρει μηνύματα, λες και αυτά τεκμηριώνουν την μεγάλη τέχνη, και οι δημιουργοί μιας άλλης κοπής που δείχνουν αντί να μιλούν. Που κάθε στιγμή του σινεμά τους είναι μέρος ενός σύμπαντος πρωτόφαντου, αντί μιας διάλεξης που οι ουσιαστικά αμύητοι στην γλώσσα του σινεμά προσδοκούν.

«Όταν μια τρομακτική σκηνή συμβαίνει, όλα εξαρτώνται από το τι κοιτάμε στην οθόνη. Η ισορροπία αυτή ανήκει στον σκηνοθέτη», λέει πιο μετά ο Κάρπεντερ και η αλήθεια είναι ότι άλλοι χρειάζονται χιλιάδες λέξεις για να εκφράσουν το ίδιο πράγμα. Είναι ίσως οι ίδιοι που συνεννοούνται με αδόκιμους (για την ώρα) όρους, που εμφανίζονται περισσότερο σαν επιδερμικό μέρος περιγραφής μιας στρατηγικής μάρκετινγκ, παρά σαν κάτι ουσιαστικό για το κινηματογραφικό βλέμμα. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, elevated horror φέρνει κι έναν αχρείαστο ελιτισμό στο νου, τύπου «τρόμος για διανοούμενους». Μπρρ.

Το «Halloween Ends», για καλό και για κακό πάντως, ανοίγει σήμερα στις ελληνικές αίθουσες - η κριτική του Νεκτάριου Σάκκα εδώ.