O Kόλιν Φάρελ ένιωθε ντροπή για τον «Αλέξανδρο» και την εμφάνισή του στην ταινία

Ο «Αλέξανδρος» του Όλιβερ Στόουν υπήρξε παταγώδης εισπρακτική αποτυχία στο εξωτερικό. Κι εδώ κινήθηκε λιγότερο καλά από όσο αναμενόταν, κόβοντας μόνο λίγα περισσότερα από 400.000 εισιτήρια  - φανταστείτε εκείνη την εποχή το νούμερο αυτό συνοδευόταν από το επίρρημα «μόνο». Λιγότερο από την ποιότητα της ταινίας είχαν ενοχλήσει το κοινό οι ομοερωτικές σκηνές της, σε αντίθεση με την  «Τροία» και τους «300» που έδειχναν τους προγόνους μας «λεβέντες» - αν αναλογιστείς τον φετιχισμό και τη λαγνεία με την οποία κινηματογραφεί ο φακός του Ζακ Σνάιντερ τα ανδρικά σώματα, σηκώνει τεράστια συζήτηση πόσο straight ταινία είναι το τελευταίο.

Για τον Κόλιν Φάρελ, που ακόμα ήταν νέος και άπειρος και είχε να υποστεί και ένα μάλλον ατυχές περουκίνι, υπήρξε μια εμπειρία που θα ήθελε να ξεχάσει. «Οι προσδοκίες είναι επικίνδυνο πράγμα. Ο Αλέξανδρος ήταν μια ιστορία που ο Όλιβερ Στόουν ονειρευόταν να γυρίσει από το πανεπιστήμιο. Όσο μεγάλο και παγκόσμιο και πολιτικό και αισθησιακό και βίαιο κι αν ήταν , πάνω από όλα ήταν προσωπικό έργο για τον Όλιβερ, αλλά και για μένα» , είπε ο Φάρελ στον Hollywood Reporter.

«Όταν αναφέρομαι σε προσδοκίες εννοώ ότι είχαμε έτοιμα τα σμόκιν μας για τις τελετές βράβευσης της σεζόν, θεωρούσαμε ότι είμαστε έτοιμοι για τα Όσκαρ. Και μετά βγαίνουν οι κριτικές και ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων μου είπε τη φράση “δεν είναι καλά τα πράγματα” και τον ρώτησα “τι εννοείς δεν είναι καλά;”, για να πάρω την απάντηση “δεν είναι καθόλου καλά”. Και κοιτάζω τις κριτικές και η μια μετά την άλλη μου έλεγαν να τα μαζεύω σιγά σιγά και να αποχωρήσω: Αλέξανδρος ο Βαρετός, Αλέξανδρος ο Ανιαρός, Αλέξανδρος ο Αγράμματος, Αλέξανδρος ο Αδύναμος.  Και βρέθηκα σε μια κατάσταση που ένιωθα μεγάλη ντροπή και, χωρίς πλάκα, ήθελα όποιον συναντώ να του λέω “Eίδες τον Αλέξανδρο; Αν ναι, ειλικρινά συγγνώμη”. Αποσύρθηκα τρεις μέρες σε ένα χιονοδρομικό κέντρο και μετά σκεφτόμουν ότι είμαι ένας χάλια ηθοποιός, ότι με πήραν μυρωδιά. Ήμουν 23 ετών και μπήκα  στη βιομηχανία με την φόρα και τη σιγουριά και την έπαρση του Ιρλανδού που λέει ότι δεν δίνει δεκάρα, αλλά στην πραγματικότητα με ένοιαζε πολύ και δεν ήξερα πώς να το εκφράσω. Και όταν είσαι σε αυτή την ηλικία και δεν μπορείς να εκφράσεις την έγνοια και την ανασφάλειά σου και να έρθεις σε επαφή με αυτό το συναίσθημα, το ευκολότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να πεις  ότι δεν δίνεις δεκάρα. Οπότε όλο αυτό με έκανε να επιστρέψω πίσω, στον δεκαεπτάχρονο Κόλιν που μόλις μπήκε στη δραματική σχολή, πριν του δώσουν τα κλειδιά του παραδείσου και αδιανόητα χρήματα και, ευτυχώς για μένα, μου δόθηκε η ευκαιρία να επανασυνδεθώ με την απλότητα και τη σεμνότητα που οφείλει να είναι ο πυρήνας της δουλειάς που κάνουμε», κατέληξε ο Φάρελ.

Ο Μάρτιν ΜακΝτόνα, που με την «Αποστολή στη Μπριζ» υπήρξε καταλύτης για την επανεκτίμηση του Φάρελ στα κιτάπια κοινού και κριτικής, φαίνεται ότι φέτος θα του χαρίσει το Όσκαρ, γράφοντας του έναν καταπληκτικό ρόλο στα «Πνεύματα του Ινισέριν». Όσο για τον «Αλέξανδρο» του Όλιβερ Στόουν, κάποιοι λένε ότι το director’s cut βελτιώνει πολύ την ταινία. Για να είμαστε ειλικρινείς δεν το έχουμε επιχειρήσει, ίσως ενόψει του Πάσχα που, παραδοσιακά, προσθέτει ταινίες «χλαμύδας» στο πρόγραμμα προβολών, του δώσουμε μια ευκαιρία.