Παραληρηματικές οι πρώτες εντυπώσεις από το «Megalopolis»

Πίσω στην εποχή που η ετοιμασία, η αναμονή και η έξοδος μιας ταινίας μπορούσε να είναι κάτι σημαντικό. Κανείς δεν μπορεί να σε προϊδεάσει τι να περιμένεις όταν πρόκειται για μείζονα δημιουργό. Και ο Κόπολα έρχεται από μια εποχή, (και έχει κι ένα κινηματογραφικό μυαλό «βεβαρημένου» μητρώου που  ανέκαθεν ήταν έξω από στεγανά), που οι ταινίες είχαν σημασία για την κοινή γνώμη.

Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί οι πρώτες εντυπώσεις - σημειωτέτον ότι πρόκειται απλώς για εντυπώσεις - εκτοξεύουν την προσμονή. Και είναι εντυπώσεις που δεν μιλούν απλά για κάτι που υπερβαίνει προσδοκίες. Μιλούν για κάτι που δεν περίμενε κανείς.

Στο Universal City Walk IMAX του Λος Άντζελες λοιπόν, μαζεύτηκαν περί τους 300 εκλεκτούς της βιομηχανίας για να δουν το παιδί που 40 χρόνια κυοφορούσε ο Κόπολα. Ήταν εκεί η οικογένεια, ήταν εκεί ο Πατσίνο, ο Κέιτζ, ο Σπάικ Τζόνζι, ο Ντάρεν Αρονόφσκι, ο Ρότζερ Κόρμαν (τι συγκίνηση αλήθεια), ο Άντι Γκαρσία, που λίγο αργότερα θα δώσει την ατάκα της βραδιάς.

Το cut που παίχθηκε είναι λίγο πάνω από 2 ώρες και επιβεβαιώνεται ως το τελικό cut της ταινίας. Ο Λόρενς Φϊσμπερν είναι αφηγητής. Ο Άνταμ Ντράιβερ είναι ο Καίσαρας, ένας οραματιστής αρχιτέκτονας. Είναι ερωτευμένος με την Τζούλια Σίσερο (Νάταλι Εμάνουελ - οι αναφορές στην Ρώμη πάνε σύννεφο ήδη), κόρη του συντηρητικού Φρανκ, που κοντράρεται ιδεολογικά με τον Καίσαρα. To Ρωμαίος και Ιουλιέτα συναντά κάποιο δράμα πολιτικής ίντριγκας, όταν ο villain της ταινίας, Τζιακάρλο Εσπόζιτο, μπαίνει στην εικόνα.

«Βρυχόμενο ξεχύνεται στα μάτια και τα αυτιά σου. Είναι μια ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα, αλλά μοιάζει με κάτι που θα έκανε ο Εντ Έμσγουιλερ. Είναι διευρυμένο σινεμά, πολύ αιχμαλωτιστικό. [...] Τρομερά οπτικό, μοιάζει να έρχεται από το αβάν γκαρντ πειραματικό σινεμά του '60. Η νεότητα του Φράνσις στα 80+ του. Το ανεξάρτητο σινεμά με το οποίο μεγάλωσε. Είναι θαυμάσιο, larger than life, και απίστευτα προσωπικό. Διπλοτυπίες που δουλεύουν άψογα. Περισσότερο σαν το «One From the Heart», γυρισμένο σε έναν εξωπραγματικό κόσμο, μια μητρόπολη, ίσως φουτουριστική. Ποτέ δεν μαθαίνουμε τον χρόνο της ταινίας», λένε τα σχόλια.

Όταν άναψαν τα φώτα ένας φανερά συγκινημένος Κόπολα βρέθηκε καταχειροκροτούμενος από ένα όρθιο κοινό. Ο Άντι Γκαρσία είπε «αυτός ο άνθρωπος είναι ο λόγος που όλοι μας κάνουμε ταινίες.» Ω, είναι πολλές ιστορίες που συνωθούνται μέσα στον εραστή του σινεμά τέτοιες ώρες και οι περισσότερες έχουν σχέση με το αποτύπωμα μιας τέχνης στον συλλογικό χρόνο, παρά με μια ταινία καθαυτή.

Ωστόσο, ψυχραιμία. Είναι ίσως σαφές ότι ο Κόπολα, για μια ακόμη φορά, έχει περπατήσει στον ιδιωτικό δρόμο που του επιτάσσει και η ευφυία του - που δεν την παρακάμπτεις και εύκολα - και οι αισθητικές του επιλογές που έχουν σχεδόν ανέκαθεν αντιπροσωπεύσει τον λιγότερο περπατημένο δρόμο. Ναι, γι΄ αυτό και μόνο, είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή κινηματογραφικός δημιουργός. Έχει τις ταινίες (είναι περισσότερες από όσες σκέφτεται ο μέσος κριτικός), έχει και την ακεραιότητα της στάσης του. Αλλά...

Είναι σαφές από τις πρώτες εντυπώσεις ότι η ταινία δεν φαίνεται το ψωμοτύρι της διανομής. Όπως είπαν και παρευρισκόμενοι «θα χρειαστεί ειδική φροντίδα για να πουληθεί. Ναι μεν ακολουθεί τους δραματουργικούς κανόνες, αλλά το κάνει ιδιοσυγκρασιακά. Η ταινία περπατά ένα τεντωμένο σχοινί» - και αυτό δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να αγοράσεις και να διανείμεις σήμερα. 

Και αν πράγματι η ταινία «δεν μοιάζει με καμμιά» - και δεν είναι αυτός ένας επιπόλαιος χαρακτηρισμός συγκινημένου πρώτου θεατή - το ερώτημα πράγματι του πώς κουράρεις κάτι τέτοιο και το σερβίρεις στις αίθουσες σήμερα είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Οι Κάννες, αν το προβάλλουν, και οι πρώτες κριτικές (που συνήθως στα φεστιβάλ φτιάχνουν ατμόσφαιρα, παρότι συχνά είναι αφερέγγυες) θα συμβάλλουν. Μετά η σοβαρή κριτική θα το αντιμετωπίσει, ο σοβαρός θεατής θα το χωνέψει και η ιστορία θα πάρει τον δρόμο της. 

Και μόνο που περιμένουμε νέα ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα μπορούμε να αισθανόμαστε τυχεροί.