11:03
20/9

Η οσκαρική κούρσα ξεκινά: Αυτές είναι οι πρώτες ταινίες που συζητιούνται έντονα

Οι τρεις πρώτες ταινίες που αρχίζουν να ακούγονται τεκμηριωμένα είναι το «Belfast» του Κένεθ Μπράνα, το «King Richard» με τον Γουίλ Σμιθ και η επιστροφή της Τζέιν Κάμπιον με την «Εξουσία του Σκύλου».

Η ταινία του Μπράνα φαίνεται να καταφέρνει αυτό που δεν γίνεται να καταφέρει ο Πουαρό ή το σαιξπηρικό παρελθόν. Ο αγαπητός Κένεθ έχει μεν 5 υποψηφιόττηες στο παρελθόν, εκ των οποίων οι δύο (Σκηνοθεσία/Σενάριο) στον «Ερρίκο τον 5ο» (1989) και μία στον «Άμλετ» (εκείνη η κάπως «αινιγματική» σεναριακή υποψηφιότητα σε μια ταινία που περίφημα δεν άλλαξε γραμμή στο κείμενο του Βάρδου - υπάρχει πάντως εξήγηση) ήταν οι σαιξπηρικές, όμως εδώ στο βαθιά προσωπικό του ασπρόμαυρο δράμα φαίνεται να παίρνει μαζί του το κοινό (Βραβειο Κοινού στο Τορόντο - αρκετά αξιόπιστο οσκαρικά), αρκετά την κριτική και την υπόθεση ταινίας που η Ακαδημία παραδοσιακά αγαπά.

Το τενιστικό «King Richard» παρακολουθεί τον μπαμπά των τενιστριών Σερένα και Βίνους Γουίλιαμς και κουβεντιάζεται πολύ για την ερμηνεία του Γουίλ Σμιθ, που προσαρμόζεται και αντέχει. Η πρώιμη κριτική είναι σε πολύ καλά επίπεδα, μένει να δούμε τι χειρισμός υπάρχει στο θέμα, γιατί όπως και να το κάνεις είναι κάπως ακανθώδες να μετρηθεί ο θρύλος δύο τενιστριών με βάση τον...μπαμπά τους, έναν άνθρωπο έτσι κι αλλιώς αμφίσημο, ιδίως για τα σημερινά δεδομένα. Και μόνο αν σκεφτεί κανείς τους αναρίθμητους γάμους και τον...άγνωστο αριθμό παιδιών του, παίρνει μια εικόνα, δεδομένο πάντως το ενδιαφέρον.

King Richard

Τρίτη η Τζέιν Κάμπιον με την «Εξουσία του Σκύλου» της και την ερμηνεία του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Αργυρός Λέων Σκηνοθεσίας στην Βενετία, εξαιρετικές κριτικές, κλασική οσκαρική ερμηνεία - αν και μένει να δούμε την αντίδραση που ένας straight υποδύεται έναν gay δεν αρέσουν σήμερα σε όλον τον Τύπο (και τα social) αυτά τα πράγματα. Πάντως από Τορόντο, Βενετία και Τέλουραϊντ η ταινία έρχεται φορτσάτη και θα υποστηριχθεί από Σκηνοθέτες/Σεναριογράφους/Ηθοποιούς σχεδόν δεδομένα.

Στη συνέχεια πάμε σε ταινίες μερικής, αλλά αξιοσημείωτης φόρας. Το «Spencer του Πάμπλο Λαραΐν με την Κρίστεν Στιούαρτ, δύσκολα θα απασχολήσει το κοινό, παρά το θέμα του, όμως πρέπει να περιμένει κανείς την Στιούαρτ να βρίσκει υποψηφιότητα και, ίσως, τον Στίβεν Νάιτ στο Σενάριο. Αλλά για αυτό είναι πολύ νωρίς ακόμα. Έπονται οι «μικρές» κατηγορίες, η ταινία είναι για «κοινό Λαραΐν», όχι κοινό Λαίδης Ντ.

Το «Dune», αφού δεν λείπει ο Μάης από την Σαρακοστή, θα βρει κι αυτό τον δρόμο του, μάλλον και στην Καλύτερη Ταινία, συνοδευόμενα μάλλον από τις κλασικές υποψηφιότητες ταινίας του είδους του, αν και ενίοτε κάτι τέτοιες ταινίες βρίσκονται τελικά με διψήφιο αριθμό και κοιτάζεσαι δις στον καθρέφτη να δεις αν όλα καλά.

Belfast

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ασφαλώς και ευτυχώς, ελπίζει και ελπίζουμε - κι ας μην το είδαμε ακόμα - να γυροφέρνει την συνήθη του παρουσία στο Καλύτερο Διεθνές, για την Πενέλοπε δεν είναι τόσο ανθηρά τα πράγματα- ακόμη. 

Καλές αναφορές έρχονται μετά το Τορόντο και για το «The Eyes of Tammy Faye», ειδικά όμως για την Τζέσικα Τσάστεϊν. Οι συνολικές κριτικές για το έργο είναι προς το μέτριες, όμως αυτό δεν έχει εμποδίσει την Ζελβέγκερ, την Στριπ (οκ τούτη δεν την εμποδίζει τίποτα, ποτέ) ή παλιότερα την Κοτιγιάρ και την Λάνγκ, να κερδίσουν το βραβείο από Ηθοποιούς που συναρπάστηκαν από την δουλειά τους. Είναι άβυσσος η ψυχή του ηθοποιού, γνωστό αυτό.

Ως εδώ είναι η πρώτη φουρνιά επίδοξων φαβορί, να υπογραμμίσουμε και πάλι ότι όλα αυτά δεν είναι παρά μια σφυγμομέτρηση ατμόσφαιρας, οι υποψηφιότητες έρχονται (και γελάνε) στο τέλος. Το τι λέει η κριτική έχει μικρή σχέση με το τι λέει η Ακαδημία. Το κοινό παίζει και αυτό τον ρόλο του, περισσότερο όμως στον βαθμό που αφορά υποψηφίους, όχι βραβευθέντες και κυρίως ταινίες που βρίσκουν την κοινή συνιστώσα κοινού και μελών.

Parallel Mothers

Η δεύτερη φουρνιά περιλαμβάνει έργα όπως ο «Μακμπέθ» του Τζόελ Κόεν με την ΜακΝτόρμαντ και τον Ντενζέλ Ουάσινγκτον, το «Harder They Fall» με Τζόναθαν Μέιτζορς και Ίντρις Έλμπα, το «Tick, Tick Boom» με τον συζητημένο (;) εκεί Άντριου Γκάρφιλντ, το «The Guilty» με μπροστάρη τον Τζέικ Τζίλενχααλ και βέβαια γερά χαρτιά Ταινίας όπως το επερχόμενο του Πολ Τόμας Άντερσον («Licorice Pizza»), του Στίβεν Σπίλμπεργκ («West Side Story»), Γκιγιέρμο ντελ Τόρο («Nightmare Alley»). Η τιτλολογία είναι ήδη εκτεταμένη (ξεχνά κανείς ότι ετοιμάζει υπερηρωικό η Κλόι Τζάο...) ή ότι έκανε ταινία ο Γουές Άντερσον; Όχι. Αυτά όμως και πολλά ακόμα, καθώς η ατμόσφαιρα θα γεμίζει εντυπώσεις ταινιών, όχι εντυπώσεις εντυπώσεων.