16:21
10/12

[Κριτική] Το «The Prom» είναι ένα αισιόδοξο, πολύχρωμο αντίδοτο απέναντι στην μαύρη καραντίνα

Η φαντασμαγορία του μιούζικαλ, η επί της οθόνης (ή σκηνής) έκρηξη μιας συσσωρευμένης ενέργειας που ζωντανεύει με άκρατο πάθος, ταλέντο και ζήλο την πρόζα και τα μουσικοχορευτικά νούμερα, αποτελούσε ανέκαθεν μία διαφυγή για το κοινό. Ειδικά στο σινεμά, η παράδοση που διατρέχει τους αέρινους Φρεντ Αστέρ - Τζίντζερ Ρότζερς και τα ευρηματικά καρέ της Ντίσνεϊ την δεκαετία του ‘90, τον λουσάτο μαξιμαλισμό της MGM και τα απέριττα Τριερ-ικά πειράματα του Χρυσού Φοίνικα, το τεκνικολόρ του «Μάγου του Οζ» και την σύγχρονη τάση των μουσικών βιογραφιών («Bohemian Rhapsody», «Rocketman») έχει διαπιστευτήρια γούστου, έμπνευσης και ποικιλίας. Πολλές φωνές (τι ειρωνεία!) απαξιώνουν την (φαινομενική) ελαφράδα των μιούζικαλ ή τη σχηματική τους πλοκή. Αυτό το κείμενο δεν θα προσπαθήσει να τους πείσει για το αντίθετο. Από την άλλη, όσοι/-ες δεν στέκονται με επιφύλαξη απέναντι στο είδος, ξέρουν καλά πως όταν γίνεται σωστά το αποτέλεσμα είναι υπερβατικό.

Σ’ αυτό το κοινό απευθύνεται το «The Prom» του παραγωγικότατου Ράιαν Μέρφι, ο οποίος επιστρέφει στην «Glee» μουσικοχορευτική του προίκα κι ενορχηστρώνει ένα μιούζικαλ LGBTQ ευαισθησίας, «κομμένο και ραμμένο» (pun intended για τους φαν του «Nip/Tuck») στις θεματικές και στο στιλιστικό ύφος της στρατευμένης τέχνης του. Το θεατρικό «The Prom» των Μάθιου Σκλαρ (μουσική) και Τσαντ Μπεγκίλιν (στίχοι) πραγματοποίησε την πρεμιέρα του το 2016 στην Ατλάντα και πολύ σύντομα έγινε μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις με αποτέλεσμα να μεταφερθεί στο Μπρόντγουεϊ τον Οκτώβριο του 2018. Η επένδυση δεν ήταν κερδοφόρα, αφού λίγους μήνες μετά (τον Απρίλιο) το μιούζικαλ έριξε αυλαία, συγκέντρωσε όμως 7 υποψηφιότητες για Τόνι (συμπεριλαμβανομένου του Best Musical) και κέρδισε το μεγάλο βραβείο Καλύτερου Μιούζικαλ στα Drama Desk Awards. Enter Ράιαν Μέρφι.

Το «The Prom» ακολουθεί τέσσερις βετεράνους του σανιδιού σε ηλικιακή και καλλιτεχνική κρίση, που αποφασίζουν να ταξιδέψουν μέχρι την συντηρητική (φανταστική) πόλη του Εντζγουότερ στην Ιντιάνα για να βοηθήσουν μία μαθήτρια που θέλει να πάει στον χορό αποφοίτησης (prom) με το κορίτσι της, αλλά ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων δεν το επιτρέπει. Και μπορεί στην αρχή ο σκοπός τους να έχει ιδιοτελή κίνητρα, στην πορεία όμως όλα αλλάζουν.

Σύσσωμο το καστ προβάλει άκοπα την ευδιαθεσία της ταινίας

Αρχικά, η ταινία βρίσκει ένα σημαντικό, εξω-κινηματογραφικό παράγοντα που την υποστηρίζει. Σε μία αναπάντεχη συγκυρία, στην κατήφεια της πανδημίας, με τις κινηματογραφικές αίθουσες και τα θέατρα κλειστά, με το μπρόντγουεϊ να χάνει δολάρια από το covid-λουκέτο, το «The Prom» γίνεται απρόσμενος μπροστάρης μιας ευφορικής γιορτής του μουσικού θεάτρου, των ανθρώπων του και επίσης των γκέι (και μη) ακολούθων του. Πασπαλισμένο με την λάμψη μεγάλων χολιγουντιανών ονομάτων (Μέριλ Στριπ, Νικόλ Κίντμαν), θιασωτών του είδους (Τζέιμς Κόρντεν, Άντριου Ράνελς) και φρέσκων κινηματογραφικών προσώπων (Τζο Έλεν Πέλμαν, Αριάνα ΝτεΜπος), το «The Prom» είναι ένα πολύχρωμο αντίδοτο στην μαύρη καραντίνα.

Ο Μέρφι βρίσκεται στο στοιχείο του. Όταν καταπιάνεται με υλικό που στοχεύει στην ορατότητα των μειονοτήτων («Pose»), έχει γνήσια camp υπερβολή («American Horror Story», «Feud») ή επίκαιρη κοινωνική διάσταση («American Crime Story», «The Normal Heart») παραδίδει τις καλύτερες δουλειές του. Όταν πάλι προσπαθεί να φιλτράρει εξωγενή στοιχεία και να τα καλουπώσει πιεστικά στις θεματικές του (για παράδειγμα οι τελευταίες παραγωγές του «The Politician», «Hollywood» και ειδικά το «Ratched») αποτυγχάνει με βεβιασμένες χοντροκοπιές.

Το «The Prom» είναι μία ευτυχής συγκυρία και ιδανικός συνδυασμός. Η ιστορία της έφηβης, λεσβίας μαθήτριας που διεκδικεί το αυτονόητο και η ανάγκη της φανταχτερής τετράδας των larger than life ηθοποιών να παραμείνουν relevant, προσφέρει ένα δυνατό, καθαρό και αναγκαίο μήνυμα συμπερίληψης, μοναδικές ευκαιρίες για ξεκαρδιστικές σκηνές, άψογα εκτελεσμένες χορογραφίες και απενοχοποιημένο μελόδραμα. Το συγκεκριμένο μιούζικαλ ανήκει άλλωστε σε μία νέα γενιά έργων (με πρωτοπόρο το «Rent») που τιμούν την θεατρική παρακαταθήκη και δεν διστάζουν να αποτυπώσουν κοινωνικά ζητήματα ταμπού (έξοχο δείγμα το «Next to Normal» του Τομ Κιτ). 

Ένα μιούζικαλ για τα μιούζικαλ γεμάτο αναφορές, ευχάριστες μελωδίες και καλοδεχούμενο αυτοσαρκασμό

Σύσσωμο το καστ προβάλει άκοπα την ευδιαθεσία της ταινίας. Η Μέριλ Στριπ καταδιασκεδάζει το ρόλο της βετεράνας του σανιδιού Ντι Ντι Άλεν με μία ερμηνεία - απόηχο της Πάτι Λουπόν (η πρώτη που ερμήνευσε Εβίτα και Φαντίν στο Μπρόντγουεϊ και με την οποία ο Μέρφι έχει συνεργαστεί στα «AHS», «Hollywood») και μουσικά νούμερα στα οποία επιβάλλεται φωνητικά/κινησιολογικά με μαεστρία, η Νικόλ Κίντμαν μεταμορφώνεται σε κορίτσι του Μπομπ Φος («Καμπαρέ») κλείνοντας το μάτι στην μούσα του Αν Ράινκινγκ και στην Ρόξι Χαρτ του «Σικάγο» (ενδιαφέρον trivia είναι πως η Κίντμαν κέρδισε το Όσκαρ της για τις «Ώρες» τη χρονιά που την απειλούσε η Ρενέ Ζελβέγκερ ως Ρόξι), ο Τζέιμς Κόρντεν στέκεται τρυφερά και καλόκαρδα απέναντι στα στερεότυπα του χαρακτήρα του και ο Άντριου Ράνελς επιδεικνύει με χάρη την μιουζικαλική καταγωγή του. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στις δυο νεαρές πρωταγωνίστριες, την ταλαντούχα Αριάνα ΝτεΜπος, που πρόκειται να δούμε του χρόνου στο «West Side Story» του Σπίλμπεργκ, και στην ανακάλυψη του Μέρφι, Τζο-Έλεν Πέλμαν (σε αρκετούς/-ές θα θυμίσει την Ελίζαμπεθ Μος), που αποτυπώνουν τις επιθυμίες και τα διλήμματά τους με έναν νεανικό, πολύ αληθινό τρόπο. Αφήνω τελευταίο τον Κίγκαν-Μάικλ Κέι, στο ρόλο του Διευθυντή του σχολείου και γκρούπι της Ντι Ντι Άλεν, που είναι υπεύθυνος για μία από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, έναν συγκινητικό (ειδικά στην περίοδο που ζούμε) ύμνο στην μαγεία του θεάτρου και στην αποθησαύριση των αναμνήσεων που προσφέρει. Η πέντε φορές βραβευμένη με Έμι Κοστουμιών, Λου Άιρικ, και ο στενός συνεργάτης του Ντάρεν Αρονόφσκι, Μάθιου Λιμπατίκ στην Φωτογραφία, συμβάλλουν τα μέγιστα στην αστραφτερή, ζεστή χρωματική παλέτα της ταινίας.

Ένα μιούζικαλ για τα μιούζικαλ γεμάτο αναφορές, ευχάριστες μελωδίες και καλοδεχούμενο αυτοσαρκασμό (ο κυνισμός των στίχων σε μερικά σημεία είναι απολαυστικά πικρόχολος) που πιστεύει έντονα πως η Τέχνη αλλάζει τον κόσμο με αυτοπεποίθηση, καλοσύνη, γενναιοδωρία και γκλίτερ υπερηφάνεια. Το «The Prom» είναι ένας εορταστικός μποναμάς, ένα χαλαρό, κινηματογραφικό κέρασμα γεμάτο αισιοδοξία που απευθύνεται στους λάτρεις του είδους. Ας ξεκινήσει ο χορός!

Βαθμολογία: ★★★

Η ταινία «The Prom» του Ράιαν Μέρφι προβάλλεται από τις 11 Δεκεμβρίου στο Netflix.