[Κριτική] Η «Λίμνη με τις Αγριόχηνες» του Ντιάο Γινάν είναι ένα φαντασμαγορικό μοντέρνο νουάρ

Μια πενταετία αφότου κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου με το αστυνομικό δράμα «Black Coal, Thin Ice», ο βιρτουόζος Κινέζος σκηνοθέτης επισφράγισε τη λατρεία του για το εκμοντερνισμένο νουάρ με αυτή τη στιλιστική tour de force. Πιο αβανταδόρικη σε επίπεδο ρυθμών και εικονογράφησης, με παραπάνω τονισμένες τις συμβάσεις του θρίλερ, υψώνοντας ωστόσο και πάλι την ιστορία της ως καθρέφτη μιας δίχως μέτρο και ηθική αναπτυσσόμενης κινεζικής πραγματικότητας εις βάρος των απλών και λιγότερο ευνοημένων ανθρώπων της.

Και παρά τη δαιδαλώδη πλοκή του, το εκθαμβωτικό φιλμ αφηγείται στην ουσία το ανθρωποκυνηγητό ενός νεαρού γκάνγκστερ ο οποίος καταλήγει επικηρυγμένος από τον υπόκοσμο και την αστυνομία την ίδια ώρα που διασταυρώνεται με μια αινιγματική γυναίκα η οποία κρύβει τα δικά της μυστικά.

Ο σκηνοθέτης επιδίδεται σε μια γνήσια αποθέωση της σκηνοθεσίας, αντιμετωπίζοντας κάθε πλάνο με υψηλούς αισθητικούς όρους.

Σε αντίθεση με τις φαινομενικά σεμνές B movie καταβολές του, ο Γινάν επιδίδεται σε μια μαξιμαλιστική και γνήσια αποθέωση της σκηνοθεσίας. Αντιμετωπίζει κάθε πλάνο με σταθερά υψηλούς αισθητικούς όρους, προσεγγίζει φετιχιστικά από μεμονωμένες εικόνες μέχρι ολόκληρες σκηνές, μεθά με την αντανάκλαση των neon φωτισμών στο σκοτάδι, με τη βροχή που πέφτει στους γυαλιστερούς δρόμους, με τα ζωηρά χρώματα και τις πυκνές ατμόσφαιρες.

Στην καρδιά της, παρ' όλα αυτά, η «Λίμνη με τις Αγριόχηνες» είναι μια αγωνιώδης οδύσσεια και μια βίαιη καταβύθιση σε ένα νυχτερινό κόσμο περιπλανώμενων ψυχών, παρανόμων, διεφθαρμένων και καταδικασμένων. Η ταινία επικαλείται την απέλπιδα μυθολογία των παραδοσιακών νουάρ για να την εμποτίσει στη συνέχεια με μια φαντασμαγορική διάθεση που αντικρίζει τα πάντα με όρους θεαματικούς και συχνά εξωπραγματικούς. Όλα μοιάζουν σαν να τα έχουμε ξαναδεί. Κι όμως όλα μοιάζουν πάλι καινούργια.