12:05
8/3

21ο ΦΝΘ: Τα «Άκρα» της Δήμητρας Μπαμπαδήμα είναι μία βουτιά στο ανθρώπινο σθένος

Μοιάζει να είναι εύκολο να γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ εκθειάζοντας την επιτυχία κάποιου. Η Δήμητρα Μπαμπαδήμα όμως κατάφερε με την πρώτη της σκηνοθετική προσπάθεια σε μεγάλου μήκους ταινία να εκθειάσει την αποτυχία. Κι αυτό δεν είναι σπόιλερ, αλλά η ίδια η επιτυχία του ντοκιμαντέρ.

Ανταπόκριση στη Θεσσαλονίκη: Άντυ Δημοπούλου

Σίγουρα δεν ήξερε από την αρχή τι έκβαση θα είχε η προσπάθεια του υπεραθλητή Σπύρου Χρυσικόπουλου να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα: να διανύσει 140 χλμ κολυμπώντας, από την Ρόδο ως το Καστελόριζο, με απώτερο στόχο να «ξαναβάλει» το ακριτικό νησί στον ελληνικό χάρτη, και σίγουρα όλοι όσοι ήταν στο πλευρό του εύχονταν και μάχονταν για να τα καταφέρει.

Η σκηνοθέτιδα κράτησε την κάμερα στο πλάι του ήδη από τις προπονήσεις. Απ’ όταν ο Πέτρος Παρθένης, συναθλητής και εμψυχωτής του, χρίστηκε επικεφαλής της ομάδας που θα συνόδευε τον Χρυσικόπουλο στο μεγάλο του εγχείρημα, αλλά και υπεύθυνος παραγωγής του ντοκιμαντέρ, σε συμπαραγωγή COSMOTE TV. Απ’ όταν η ομάδα αυτή δεν είχε καν συσταθεί κι ακόμη όταν οι πανταχού παρούσες αναποδιές την ανάγκασαν να ανασυσταθεί. Η σκηνοθέτιδα ήταν εκεί για να καταγράψει τον αγώνα τους από την αρχή. Έναν αγώνα που ξεκίνησε αρκετά πριν πέσει ο αθλητής στη θάλασσα.

Παράλληλα με την προετοιμασία του Χρυσικόπουλου και της ομάδας του, η σκηνοθέτιδα εξερευνά και τον στόχο, το Καστελόριζο. Ο εικαστικός Αλέξανδρος Ζυγούρης που ζει και δημιουργεί στο ανατολικότερο άκρο της Μεσογείου, της Ευρώπης αλλά και της Ελλάδας, μοιράζεται τις φιλοσοφικές του σκέψεις για την προσπάθεια, την δύναμη της ψυχής και το όνειρο.

Και ο αθλητής πέφτει στο νερό τον Οκτώβριο. Ανάμεσα σε ένα γαϊτανάκι συναισθημάτων, δυσκολιών και επιμέρους επιτυχιών, ακούγονται οι διηγήσεις του εικαστικού σαν τη φωνή του ίδιου του αθλητή, ενώ όλο το ντοκιμαντέρ «φωτίζεται» από τις πρωτότυπες μελωδίες του Κωνσταντίνου Μιχαηλίδη, και τις μουσικές συνθέσεις του Πέτρου Κλαμπάνη. Μια εναλλαγή έντασης και ρυθμού που εξισορροπούν την υπεράνθρωπη προσπάθεια με την αξιολόγησή της. Κι ενώ οι άνθρωποι της ομάδας, που πλέουν παράλληλα με τον αθλητή, μοιράζονται τις αγωνίες και τα σχέδιά τους, προσδοκώντας την επιτυχία του εγχειρήματος, μπροστά στην κάμερα, ο Χρυσικόπουλος συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στο νερό και ο εικαστικός να σμιλεύει το δικό του εγχείρημα πάνω στην πέτρα.

Με εικόνες που κανείς θα έλεγε ότι γυρίστηκαν για να διαφημίσουν τον τόπο, τη Ρόδο, το Καστελόριζο, τη θάλασσα, την πέτρα, την Ελλάδα ολόκληρη, η σκηνοθέτιδα διαφημίζει το ανθρώπινο σθένος, σωματικό και ψυχικό. Σα να θέλει ταυτόχρονα να αποδείξει και να αναδείξει την αιτία που ώθησε τον αθλητή να βάλει αυτόν τον στόχο. Έτσι, με το ίδιο σθένος και η ίδια ακολουθεί τον Χρυσικόπουλο ως το τέλος της προσπάθειάς του. Σα να μην έχει τόσο νόημα το αποτέλεσμα ούτε για εκείνη, ούτε για τον θεατή, αλλά ούτε ακόμη και για τον αθλητή, που δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι θα ξαναπέσει στη θάλασσα για να βγει στο Καστελόριζο.