Τα Κατά Μάρτιν Πάθη: Το σχέδιο της ταινίας για τον Ιησού Χριστό (φαίνεται να) προχωρά

Ένα σχέδιο απρόοπτο, παράδοξα αλλόκοσμο (μια θρησκευτική αρχή, εδώ ο Πάπας, που παραγγέλνει ένα καλλιτεχνικό έργο για λογαριασμό της μοιάζει κάτι που θα διαβάζαμε για τον 17o ή 18ο αιώνα), ένα σχέδιο που κλείνει περισσότερους από έναν κύκλους για τον Μάρτιν Σκορσέζε.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο δημιουργός βρέθηκε σε μια διάσκεψη με τίτλο «Η Οικουμενική Αισθητική της Καθολικής Φαντασίας» και ανταποκρίθηκε «αυτόματα» στην έκκληση του Πάπα Φραγκίσκου «με τον μόνο τρόπο που γνωρίζω, φανταζόμενος και συγγράφοντας ένα σενάριο για μια ταινία για τον Ιησού.»

Για την ταινία δεν ξέρουμε πολλά, αλλά ξέρουμε αρκετά για να καθόμαστε καλύτερα στη θέση μας. Θα είναι μια διασκευή του βιβλίου του Σουσάκου Έντο «A LIfe of Jesus», Έντο που έγραψε το βιβλίο στο οποίο βάσισε ο Σκορζέσε την αξιόλογη «Σιωπή» του πριν περίπου μια δεκαετία.

Όμως η ταινία αυτή φαίνεται να ενεργοποιεί κάτι βαθύτερο ακόμα στον Μάρτιν. Έναν συσχετισμό με την ζωή του και το σινεμά, όχι μόνο το δικό του σινεμά. Και αυτό το μαθαίνουμε όχι από το Variety, όχι από τον Σκορσέζε, ούτε από εσωτερική πληροφόρηση. Το μαθαίνουμε από τον Πατέρα Αντόνιο Σπαντάρο, έναν «άνθρωπο του Θεού» με τον οποίον ο Σκορσέζε έκανε μια σειρά συζητήσεων που υπάρχουν στο νεοεκδοθέν ιταλικό βιβλίο, «Διάλογοι για την Πίστη». 

Σύμφωνα με αυτόν, η ταινία προσπαθεί «να επαναφέρει την αυθεντική εμπειρία που ο ίδιος ο Σκορσέζε είχε από την πλήρη, θετική, ανοιχτή και σύνθετη πνευματικότητα με την οποία εκπαιδεύθηκε, ενώ φιλτράροντας το θρησκευτικό μάτι μέσα από το σινεμά του». Τρομερά ενδιαφέρον ακούγεται, ιδίως αν ανήκεις σε αυτούς, τους ίσως λίγους, που ένα πράγμα με το οποίο δεν θα συσχέτιζες ποτέ το σινεμά του δημιουργού θα ήταν η πνευματικότητα. (Σε μια λιγότερο πνευματική κουβέντα πάντως να πούμε ότι το σχέδιο μιας νέας θρησκευτικής σειρά ο Σκορσέζε το κάνει σε συνεργασία με το Fox Nation - ένα κανάλι περίφημο για τις τραμπικές αποχρώσεις των θεατών του. Σωστά, λέμε εμείς, στην καρδιά του ερέβους έχει νόημα η διδαχή.)

Κρατάμε έναν μικρό θησαυρό που αποκαλύπτει ο Πάτερ Σπαντάρο στο βιβλίο, ένα εδάφιο μιας πρώτης μορφής του σεναρίου. Σε αυτό ο Σκορσέζε μετά από μια διαδοχή πλάνων-εικόνων του Χριστού στον Σταυρό, της Παναγίας με το Σώμα Του, αλλά και ταινιών πάνω στη ζωή του Χριστού (Μισαλλοδοξία, Βασιλεύς των Βασιλέων (ο βωβός του ΝτεΜίλ), Βασιλεύς των Βασιλέων του Ρέι, Ο Χιτών του Κόστερ) μια φωνή ακούγεται:

«Όταν η ιδέα να κάνω σινεμά άρχισε να συγκεκριμενοποιείται, ήθελα να κάνω μια ταινία για τον Χριστό στον μοντέρνο κόσμο, γυρισμένη στα 16 χιλιοστά, ασπρόμαυρη, στους δρόμους της Νέας Υόρκης, με Αποστόλους με κοστούμια και γραβάτες σε παλιούς, φθαρμένους διαδρόμους, με ένα πλατώ Σταύρωσης στην Δυτική Πλευρά στις αποβάθρες και αστυνόμους αντί για λεγεωνάριους. Στον δικό μου κόσμο. Μετά είδα τον Χριστό του Παζολίνι. Το σκηνικό δεν ήταν μοντέρνο, αλλά το αίσθημα που σου μετάγγιζε ήταν. Υπήρχε η αμεσότητα του Χριστού. Ένας Χριστός ένθερμος, συχνά οργισμένος. Που αγωνιζόταν... Η ταινία έκανε ότι σκεφτόμουν να μοιάζει αχρείαστο, αλλά με ενέπνευσε να συνεχίσω.».

Ίσως μοιάζει περιαυτολογόν τελικά το πλάνο, το παθαίνουν αυτό οι μεγάλοι άνθρωποι, οι δημιουργοί ακόμα συχνότερα, αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις, είναι οι ειλικρινείς ενατενίσεις πρεσβύτερων που κάποτε κουβαλούν κάτι που χρειάζεται να ακούσουν και αυτοί που αργά η γρήγορα θα έρθουν στην θέση τους.

Περισσότερα για το πλάνο Σκορσέζε εδώ, και μια συνέντευξη του Πατέρα Σπαντάρο, για το σχέδιο πάντα, εδώ.