Οι Ροδακινιές του Αλκαράς

Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή, το φινάλε του καλοκαιριού παραπέμπει σε ένα ευρύτερο τέλος. Το παρήγορο - για όσους/ες το αγαπάνε τουλάχιστον - είναι ότι θα ξανάρθει. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για παραδόσεις που χάνονται οριστικά, μερικές φορές στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης ανάπτυξης. Κάτι που συμβαίνει στο «Alcarras» («Οι Ροδακινιές του Αλκαράς» στα καθ’ ημάς) της Κάρλα Σιμόν, εκεί όπου μια οικογένεια ροδακινοπαραγωγών βιώνει το δικό της κλείσιμο κύκλου, καθώς με το τέλος του καλοκαιριού ο νέος ιδιοκτήτης της γης τους σκοπεύει να ξεριζώσει τις ροδακινιές για να εγκαταστήσει στη θέση τους φωτοβολταϊκά. Το στοιχείο του επιλόγου, της επικείμενης αναπόφευκτης αλλαγής και του αβέβαιου αύριο που συνδέει εδώ πολύ όμορφα η Κάρλα Σιμόν με την εποχική μετάβαση, ορμώμενη από ίδια βιώματα, αποτελεί τον εγκάρδιο θεματικό πυρήνα της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας της.

Όπως το ντεμπούτο της «Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι» («Summer 1993») με το οποίο έκανε αίσθηση το 2017, έτσι και οι «Ροδακινιές του Αλκαράς» διαδραματίζονται ξανά καλοκαίρι στη γενέτειρα της Σιμόν, μιας και το Αλκαράς είναι το χωριουδάκι από το οποίο κατάγεται, με τους δικούς της εκεί να είναι ροδακινοπαραγωγοί στην πραγματική ζωή. Αυτή τη φορά πάντως, στο επίκεντρο δε βρίσκεται κάποιο παιδάκι, αλλά μια ολόκληρη οικογένεια αγροτών. Η ετήσια ρουτίνα να βγάλουν τα προς το ζην από τις ροδακινιές τους, επισκιάζεται από τα νέα πως μέχρι το τέλος του καλοκαιριού θα πρέπει να έχουν εγκαταλείψει το κτήμα.

Η Καταλανή δημιουργός σκηνοθετεί με εμφανή την αυτοπεποίθηση της εντοπιότητας τρεις γενιές από την πρωταγωνίστρια οικογένεια

Στις βραβευμένες με Χρυσή Άρκτο «Ροδακινιές του Αλκαράς», η Καταλανή δημιουργός σκηνοθετεί με εμφανή την αυτοπεποίθηση της εντοπιότητας τρεις γενιές από την πρωταγωνίστρια οικογένεια, αφιερώνοντας μεν ξεχωριστό χρόνο στα παιδιά, την ανεμελιά των πιο μικρών και το ξεπέταγμα των εφήβων μελών, φροντίζοντας να επιμερίζει ωστόσο τον φιλμικό χρόνο σε όλες τις ηλικίες. Η άνεση, η αληθοφάνεια και η αμεσότητα στη ματιά της είναι έκδηλη, το ίδιο και η ενσυναίσθηση που επιφυλάσσει απέναντι σε ένα προδιαγεγραμμένα πικρό τέλος που πάει πακέτο με την αγωνία για το αχαρτογράφητο μέλλον. Από τους ερασιτέχνες ως επί το πλείστον ηθοποιούς, αρκετοί εξ αυτών ντόπιοι, χτίζει χαρακτήρες ζωηρούς και πειστικούς, που ζουν για την πολυτιμότητα του τώρα και γιορτάζουν τη στιγμή. Στον αντίποδα, ο αφηγηματικός της ρυθμός δεν αποδεικνύεται το ίδιο σφριγηλός με εκείνον του υπέροχου ντεμπούτου της, και η ευρεία κλίμακα των χαρακτήρων που έχει να διαχειριστεί εδώ δεν τη βοηθά προς την κατεύθυνση αυτή. Αξίζει πάντως να επισημάνουμε πως για μια ταινία με τόσα κοντινά πλάνα, το γενικό στο φινάλε είναι εκείνο που κλέβει την παράσταση ως το πλέον καίριο σημειολογικά.

Αν το εδώ και το τώρα έχουν πάντα σημασία ανεξάρτητα του τι ακολουθεί, η έξοδος του «Alcarras» στις αίθουσες στο τέλος του δικού μας καλοκαιριού είναι αν μη τι άλλο ταιριαστή ως προς το μομέντουμ και τη γλυκόπικρη μελαγχολία που το συνοδεύει. Κι μιας και μιλάμε για τέλος εποχής, το φιλμ της Σιμόν μπορεί να ανοίξει ενδιαφέροντα διάλογο με εκείνο το εκπληκτικό και αρκετά συναφές «Aquarius» του Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου.